Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης αξιολογούνται από την κοινωνία θετικά. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι ήταν έτοιμη να κυβερνήσει από καιρό, και όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις της ήταν αποτυπωμένες και επεξεργασμένες, πολύ καιρό πριν ανέλθει στην εξουσία.
Το εντυπωσιακό όμως χαρακτηριστικό που τη συνόδευσε από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης, ή καλύτερα, και πριν την διακυβέρνηση, είναι η στάση των αγορών και η αξιοπιστία με την οποία αγκάλιασαν τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας από τις ευρωεκλογές και μετά. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να λάμβανε καθημερινά τα συγχαρητήρια από την ηγεσία των Ευρωπαϊκών κρατών για τον τρόπο με τον οποίο κατόρθωσε να εφαρμόσει σκληρά φορολογικά μέτρα, σε ένα ήδη ταλαιπωρημένο λαό, αλλά ποτέ δεν έγινε αποδεκτός ως ένας αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης, γεγονός που αποδεικνύεται με την άνοδο των αγορών στην πρώτη εκλογική ήττα που γνώρισε.
Αυτό βέβαια δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πάντα ο πρωθυπουργός που χρησιμοποίησαν οι αγορές αλλά ουδέποτε αποδέχτηκαν. Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Η απάντηση είναι απλή. Οι δανειστές μας από τη στιγμή που χαρτογράφησαν το χαρακτήρα του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, κατανόησαν ότι μοναδικό ενδιαφέρον του ήταν η παραμονή του στην εξουσία, χωρίς την πολιτική προσωπικότητα στην οποία θα μπορούσαν να βασιστούν στην συνέχεια για να «λειτουργήσει» η χώρα ξανά σε κανονικούς ρυθμούς.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν κατόρθωσε να κάνει τα αυτονόητα, αφήνοντας μια παρακαταθήκη πολλών προβλημάτων. Είναι βεβαίως κοινά αποδεκτό ότι άφησε, «γεμάτα» ταμεία, λόγω της σκληρής φορολόγησης, διότι ο κοντόφθαλμος τρόπος που πολιτεύθηκε, την οδήγησε στο μηδενισμό της ανάπτυξης στο βωμό της δημιουργίας ενός οικονομικού αποθέματος που πίστεψε ότι θα μπορούσε να την βοηθήσει να επιτύχει καλύτερα μέτρα ελάφρυνσης.
Στην πραγματικότητα οι δανειστές μας γνώριζαν την αδυναμία επαναφοράς της χώρας στην κανονικότητα υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα. Και αυτός είναι ο λόγος που στην πρώτη ήττα του Αλέξη Τσίπρα, πίστεψαν στην επερχόμενη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, η οποία χωρίς να υπόσχεται πολλά, έδειχνε έναν τεχνοκρατικό χαρακτήρα, με γνώση των θεμάτων που ταλανίζουν την κοινωνία, έχοντας έτοιμες λύσεις προκειμένου να βγούμε από την άβυσσο που δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝελ.
Η νέα κυβέρνηση αναμφισβήτητα βοηθήθηκε με το οικονομικό απόθεμα που παρέλαβε αλλά θα χρειαστεί πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αντιστρέψει τον αρνητικό δείκτη ανάπτυξης στην οικονομία. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος έχει την αποδοχή των αγορών και πολιτεύεται με μέτρο, πρόγραμμα και χωρίς μεγάλες υποσχέσεις. Το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική δημιουργεί συγκρατημένη αισιοδοξία, διότι σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, από τις συνομιλίες που είχε η ελληνική πλευρά με ξένους επενδυτές, ελήφθησαν θετικά μηνύματα.
Όλα αυτά συγκλίνουν στην αναμονή και την προσμονή της κοινωνίας στην επιτυχία της σημερινής κυβέρνησης και δεν είναι τυχαίο ότι στις εκλογές της 7ης Ιουλίου εξελέγη το κόμμα που προεκλογικά υποσχέθηκε τα λιγότερα, γεγονός ιδιαιτέρως σπάνιο στην πολιτική ιστορία του τόπου μας.
Ας ελπίσουμε ότι η εποχή που ο λαϊκισμός επιβραβευόταν να παρήλθε, και τα μαθήματα του παρελθόντος να μην τα λησμονήσουμε στις επόμενες εκλογές.
