Ο Ερντογάν εφαρμόζει μία διπρόσωπη εξωτερική πολιτική. Στον ΟΗΕ εμφανίστηκε διαλλακτικός και φιλοδυτικός και δεν ανέδειξε τα προβλήματα που έχει με την Ελλάδα. Λίγες ώρες μετά συνέχισε την επιθετική ρητορική του ενώ και ο υπουργός του Άμυνας συγκάλεσε σύσκεψη στρατιωτικών με αντικείμενο …τα ελληνικά νησιά.
Η επικρατούσα άποψη είναι ότι δεν θα επιχειρήσει θερμό επεισόδιο, όταν μάλιστα και Τούρκοι αναλυτές επισημαίνουν ότι όπως η Τουρκία μπορεί να επιτεθεί σε ελληνικά νησιά αντιστοίχως και η Ελλάδα από εκεί μπορεί να επιφέρει πλήγμα στην Τουρκία.
Το ότι έχουμε την συμπαράσταση της Ευρώπης και της Αμερικής –με τις κατηγορηματικές δηλώσεις τους για το απαραβίαστο της ελληνικής κυριαρχίας- είναι κάτι που εκνευρίζει τον Ερντογάν. Όμως μένει να αντιληφθεί ότι η ετοιμότητα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου επειδή παραβιάζεται ο υπεράνω αυτών εθνικός εναέριος χώρος ακυρώνει και την τουρκική απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών! Χώρια που απέναντί μας εξακολουθεί να υπάρχει η λεγόμενη στρατιά του Αιγαίου.
Εδώ και χρόνια η Τουρκία επιδιώκει να εμφανίζεται ως ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό αποτελεί ένα ιστορικό σύνδρομο που δικαιολογεί και την επιθετική στάση της έναντι της Ελλάδας. Είναι, πράγματι, πολύ δύσκολο για μία παλαιά Αυτοκρατορία, όπως υπήρξε η Οθωμανική, να αφομοιώσει –κοινώς να χωνέψει- ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Ότι η υπόθεση της ελληνικής Ανεξαρτησίας αποτέλεσε την σπίθα της σταδιακής διάλυσης της Αυτοκρατορίας αυτής, αρχής γενομένης από την Βαλκανική. Η ιστορική αυτή πραγματικότητα στοιχειώνει διαχρονικά την τουρκική εξωτερική πολιτική, και το παλαιό αυτό τρόπαιο στοιχειώνει κάθε πολιτική της ηγεσία. Και συμπεριφέρεται ανάλογα, καίτοι ματαίως…
