Εμείς οι εξωτικοί

Εμείς οι εξωτικοί

Σε περιόδους κρίσεως με χρονική διάρκεια μακρά, όπως αυτή που διέρχεται ακόμη η Ελλάς από το 2010, είναι απολύτως λογικό να επέρχεται η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και της πολιτικής.

Εκφραση μιας αρχέγονης ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που εκτινάχθηκε στην εξουσία το 2015, κάτω από ειδικές συνθήκες. Οπως έκφραση ενός ιδιόμορφου ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού είναι αντίστοιχα η σημερινή κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.

Το τι περιεχόμενο έχουν αυτές οι λέξεις στην Ελλάδα είναι άλλο θέμα, καθώς αποτελούν δάνεια από τη Δύση, που μηχανιστικά εισάγονται στη χώρα μας και πλημμελώς τίθενται σε εφαρμογή κατά κανόνα.

Αλλά ας αφήσουμε τους πολιτικούς ηγέτες μας και ειδικότερα των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων να ασχοληθούν με τα του οίκου τους και κατ’ επέκταση περί του μέλλοντός μας.

Δεν είναι αυτό το θέμα, όμως, αλλά η ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ενώ αγωνίζεται με πείσμα να αποκτήσει δυτικότροπα χαρακτηριστικά, κινείται εκτός του ευρωπαϊκού ρυθμού, ακόμη και όταν αναγκάζεται βιαίως να προσαρμοσθεί στη σιδηρά πειθαρχία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως η προσομοίωση με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα ήταν ο διακεκηρυγμένος στόχος της Κεντροδεξιάς. Στο ιδεολόγημα αυτό αντέδρασε βιαίως ο Ανδρέας Παπανδρέου έως ότου επί του διαδόχου του κ. Κώστα Σημίτη επήλθε τύποις μια ερζάτς προσαρμογή. Η ευφορία που δημιουργήθηκε υπήρξε πρόσκαιρη και ακολούθησε ο οικονομικός Αρμαγεδδών.

Πέραν αυτού, από την πρώτη στιγμή της αποκαταστάσεως του κοινοβουλευτισμού, οι τότε πολιτικοί ηγέτες μας δεσμεύθηκαν να ιδρύσουν «κόμματα αρχών» κατά τα πρότυπα των ευρωπαϊκών κρατών, όπου έζησαν οι περισσότεροι εξ αυτών στα χρόνια της δικτατορίας. Εις μάτην όμως.

Η Ελλάς είναι η μόνη χώρα που κυβερνάται από μια πολιτική ολιγαρχία, όπου η εξουσία μεταβιβάζεται περίπου κληρονομικώ δικαίω. Τον κανόνα παραβίασε ο κ. Τσίπρας ως «αυτοδημιούργητος», αλλά οι εντυπώσεις που άφησε στην πλειονότητα των πολιτών ήταν εξόχως απωθητικές.

Το κυριότερο ίσως είναι ότι ο Ελληνας πολιτικός δεν ηγείται απλώς ενός κόμματος, αλλά κυρίως λειτουργεί ως φύλαρχος. Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο η περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη, που συστηματικώς υπονομεύθηκε από το κόμμα του, ως μη ανταποκρινόμενος στο «μαχητικό πνεύμα» των οπαδών της Ν.Δ.

Αλλά η εγγενής ανάγκη προσομοιώσεως με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Τα τρία κόμματα που εμφανίσθηκαν μετά την ανεξαρτησία μας ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Κανείς από τους λαμπρούς ήρωες της Επαναστάσεως δεν σκέφθηκε να ιδρύσει Ελληνικό Κόμμα.

Θα έλεγε κανείς ότι ενσωματούμενοι στην Ε.Ε. θα βρίσκαμε την ησυχία μας. Το αντίθετο συμβαίνει, διότι μάλλον ήμασταν και παραμένουμε οι «εξωτικοί» της ευρωπαϊκής ηπείρου, πάντα ευρηματικοί και ανήσυχοι. Και ως εκ τούτου εν μέρει απροσάρμοστοι. Εχει και αυτό τη γοητεία του και τις συνέπειές του φυσικά.

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

googlenews

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

 
 
 

 

logo m

 

 


©2024 YSTEROGRAFONEWS - ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ  ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ


© 2014-2024 YSTEROGRAFO NEWS