Ο πέμπτος υποψήφιος

του Κώστα Ιορδανίδη

Φθάσαμε επί τέλους πριν από την πρώτη ψηφοφορία για ανάδειξη του νέου προέδρου της Ν.Δ. Αδιαφορία είναι -ως φαίνεται- το αίσθημα που διακατέχει τους Συντηρητικούς πολίτες και εάν αυτό επιβεβαιωθεί στην κάλπη, τότε η διαδικασία της εκλογής ηγέτη «από τη βάση» θα έχει υπονομευθεί οριστικά.

Κινητοποιήθηκε ασφαλώς το «κόμμα» ή μάλλον μία «γραφειοκρατία» στελεχών που ανησυχεί για το μέλλον της, και πλαγιοκοπεί υποψηφίους, και άλλους εξ αυτών στηρίζει και άλλους υπονομεύει. Καθείς κατά τη φύση του και την ιδιοτέλειά του. Αλλά και η εκστρατεία που οργάνωσαν οι υποψήφιοι μαζί με τους επιτελείς τους στερείται, δυστυχώς, πολιτικής εμπνεύσεως. Ο κ. Μεϊμαράκης διαθέτει ασφαλώς πείρα πολιτική.

Είναι εκ των ελάχιστων Κρητικών από συντηρητική πολιτική οικογένεια, σαφώς αντι-βενιζελική στο παρελθόν, και αυτό είναι άθλος σε ένα νησί όπου ουδέποτε είχε πλειοψηφήσει η Δεξιά. Η επικράτησή του προεξοφλείται εν γένει αλλά διεκπεραιώνει μία εκστρατεία δίχως ενθουσιασμό ωσάν να εκτελεί κάποια αγγαρεία. Υποστηρίζεται από την παραδοσιακή Δεξιά της μέσης ηλικίας και αντιμετωπίζεται με ανοχή από το εκσυγχρονιστικό τμήμα της κοινωνίας, απλώς και μόνον διά τον φόβο της επικρατήσεως του περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα.

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης κινείται στην πολιτική σκηνή ως ο φορέας θα έλεγε κανείς του εκσυγχρονισμού. Ταυτίζεται -καλώς ή κακώς- στη συνείδηση των ψηφοφόρων με την κρατούσα κοινωνική, οικονομική ελίτ και τις επιλογές της. Κακή η συγκυρία της υποψηφιότητός του και αδικαιολόγητη πολιτικά η σπουδή του να εμπλακεί σε έναν αγώνα διαδοχής. Εχει ασφαλώς τη θέση του ως εκφραστής φιλελευθέρων τάσεων στη Ν.Δ.

Ο έτερος των υποψηφίων, ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση. Αυτοδημιούργητος, εξόχως συγκρουσιακός, είναι μία επιλογή υψηλού κινδύνου. Εχουν τη χρησιμότητά τους ασφαλώς οι μετωπικές συγκρούσεις, υπό την προϋπόθεση ότι είναι αποτελεσματικές και δεν επωφελούνται από αυτές είτε η κυβέρνηση είτε η άκρα Δεξιά. Κόμμα συνθέσεως και περιεκτικό είναι η Ν.Δ. Αναμφιβόλως όμως ο κ. Γεωργιάδης είναι και παραμένει μία χρήσιμη συνιστώσα σε έναν σχηματισμό της Κεντροδεξιάς.

Την όλη διαδικασία εκλογής διετάραξε η υποψηφιότητα του κ. Απόστολου Τζιτζικώστα. Εξ ου και η στοχοποίησή του από την πρώτη στιγμή. Είχε κάποια σαφή πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων του ο περιφερειάρχης. Ανήκει αδιαμφισβήτητα στον κεντρικό κορμό της Ν.Δ. αλλά δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τον πρόεδρό της Αντώνη Σαμαρά. Δεν συνετρίβη ως ήταν πιθανόν και ανεμένετο. Στις εκλογές της Περιφέρειας ενέταξε την κεντροαριστερή Βούλα Πατουλίδου στο ψηφοδέλτιό του, καταδεικνύοντας ότι η συνεννόηση με την αντίπαλη παράταξη είναι εφικτή στην πράξη· υπερψηφίσθηκε από οπαδούς των ΑΝΕΛ αλλά και της Χρυσής Αυγής, δίχως ιδεολογικές εκπτώσεις. Αλλά όλα αυτά εχάθησαν στη διάρκεια μιας εκστρατείας που ήταν γενικόλογη και άνευρη σε τελευταία ανάλυση.

Δύο εκ των τεσσάρων θα επικρατήσουν την προσεχή Κυριακή και τη μεθεπομένη κάποιος θα αναδειχθεί πρόεδρος της Ν.Δ. Αλλά το πρόβλημα της ηγεσίας δεν θα έχει δυστυχώς επιλυθεί. Αρχισε να υποφώσκει ήδη το φάσμα του «πέμπτου υποψηφίου» που δεν μετείχε σε αυτή τη φάση του αγώνα διαδοχής, αλλά θα είναι ο επικρατέστερος στο μέλλον. Της δράσεως πρέπει να προηγούνται διάλογος και σκέψη. Είναι μία δύσκολη άσκηση.

Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ