Παραφράζοντας την γνωστή φράση του αριστερού Τάκη Λαζαρίδη που είναι και τίτλος του βιβλίου του με το οποίο αποδομεί την Αριστερά, λέμε ότι «ευτυχώς που ηττηθήκατε σύντροφοι».
Αναφερόμαστε βεβαίως στον ΣΥΡΙΖΑ περί του οποίου πολύς λόγος γίνεται τελευταίως, όχι μόνο με αφορμή την νέα ηγεσία του αλλά και την δημοσκοπική του κατάρρευση. Ειδικώς αυτή η καθίζηση συνδυάζεται με τον προβληματισμό για την κατάρρευση –προς ώρας τουλάχιστον- του παραδοσιακού δικομματισμού ο οποίος κυριάρχησε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και στον οποίο οφείλεται, καλώς ή κακώς μία σταθερότητα και κανονικότητα του πολιτικού συστήματος.
Ο προβληματισμός αυτός, από όσους τουλάχιστον εκδηλώνεται με το επιχείρημα μάλιστα ότι η ανυπαρξία ενός ισχυρού αντιπολιτευτικού πόλου, υπό την έννοια του δικομματισμού, αποτελεί μειονέκτημα για την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, λαμβάνει προφανώς ως βάση ότι θα έπρεπε να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βάσει της λογικής ότι κυβέρνησε καθώς και ότι παραμένει αξιωματικής αντιπολίτευση, μια και την θέση αυτή δεν κατόρθωσε να την διεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ.
Όμως το ερώτημα που προκύπτει με βάση την παραπάνω συλλογιστική είναι αν χρειαζόμαστε πάλι στην πολιτική της χώρας έναν ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή το κόμμα που υπονόμευσε θεσμούς, συκοφάντησε αντιπάλους, οδήγησε την χώρα προες την καταστροφή και που, παρά τος αλλεπάλληλες ήττες του δεν προβληματίστηκε για τα πραγματικά αίτια που η ελληνική κοινωνία το τοποθέτησε στα αζήτητα.
Η απάντηση στο ερώτημα είναι όχι. Δεν χρειαζόμαστε πλέον αυτό το κόμμα που καίτοι άλλαξε ηγεσία εξακολουθεί να βουλιάζει μέσα στο τέλμα της πολιτικής τοξικότητας. Σε ένα τέλμα στο οποίο αργά βυθίζεται και ο νέος του πρόεδρος, οποίος ως άλλος Ιανός, άλλα πρόσωπο εμφανίζει το πρωϊ και άλλο το βράδυ. Αυτό του αυθεντικού ΣΥΡΙΖΑ
