Πέρασε τελικώς το νομοσχέδιο για την Συνεπιμέλεια. Αυτό που πρέπει να δεχθούμε είναι ότι αποτελεί ένα νομικό πλαίσιο, για την λύση ενός κατά τα άλλα θλιβερού θέματος, για το οποίο, ας είμαστε ρεαλιστές, ευθύνονται οι συντελεστές διαλυμένων οικογενειών.
Ειπώθηκαν πολλά στην Βουλή, εύστοχα αλλά και άστοχα, κάτι που μάλλον είναι φυσιολογικό όταν πρέπει να κρατήσεις ισορροπίες, να μη θίξεις πικρές αλήθειες και να δώσεις λύση σε ένα καυτό κοινωνικό ζήτημα.
Ας δούμε κατ’ αρχάς την κυρίαρχη αλήθεια. Στις περιπτώσεις των διαζευγμένων ζευγαριών, ανεξαρτήτως αιτίας, το θύμα είναι ένα. Το παιδί. Που φαίνεται ότι συνήθως δεν μπορούν να το αντιληφθούν οι αντιμαχόμενοι σύζυγοι. Υπ αυτήν την έννοια θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ήρωες όσους αποφασίζουν να μη χωρίσουν για χάριν του παιδιού ή των παιδιών τους, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι την θυσία τους αυτή δεν την εξαργυρώνουν με συνεχείς καυγάδες και αλληλοκατηγορίες που κάνουν τελικώς κόλαση τη ζωή του παιδιού, για χάριν του οποίου υποτίθεται δεν χώρισαν!
Αποκαλώντας ήρωες αυτούς που αποφασίζουν να μη χωρίσουν -υπό την βασική προϋπόθεση βεβαίως που προαναφέρθηκε- δεν λέμε ότι όταν η συμβίωση είναι αφόρητη, θα πρέπει να δυστυχήσουν ακόμη περισσότερο τα ζευγάρια. Καλώς λοιπόν να χωρίζουν. Οπότε ερχόμαστε και στο ζητούμενο. Ότι την απόφασή τους αυτοί οι χωρισμένοι, δεν την συνοδεύουν συνήθως με την π ρ α γ μ α τ ι κ ή τους έγνοια για το παιδί, διότι την σκέψη τους συσκοτίζουν δύο κατ’ εξοχήν αρνητικές ώς και αμαρτωλές τάσεις. Ο εγωϊσμός και η εκδικητικότητα. Αν δεν θόλωναν το μυαλό των χωρισμένων γονιών το «εγώ» από την μία πλευρά, ότι μπορεί ο καθένας από την πλευρά του να είναι καλύτερος γονιός και η τάση για εκδίκηση του άλλου, για ένα αποτυχημένο αποτυχημένο γάμο, με μοχλό το ίδιο το παιδί, δεν θα υπήρχε ανάγκη της συνεπιμέλειας. Αν δηλαδή -όπως αυτοί που θυσιάζουν τις ζωές τους και δεν χωρίζουν χάριν των παιδιών- οι χωρισμένοι φρόντιζαν να έχουν μία στοιχειώδη συνεννόηση, χάριν του παιδιού τους για το οποίο, υποτίθεται ότι κόπτονται. Και, υπ’ αυτήν την έννοια, του δημιουργούσαν ένα πλαίσιο ιδιόμορφης μεν αλλά ανεκτής διαβίωσης, καθώς από κοινού θα έσκυβαν πάνω στο καρπό τους, αντί να τον χρησιμοποιούν για να βλάψει ο ένας τον άλλο.
Απαντώνται όσοι νομίζουν ότι το παιδί, που, όπως λέγεται, από εμβρυακή σχεδόν ηλικία αναπτύσσει την προσωπικότητά του, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ή δεν καταγράφονται στο υποσυνείδητό του οι άθλιες στιγμές των γονιών του που τραυματίζουν την διαμορφούμενη ψυχή του. Το ερώτημα είναι αν η συνεπιμέλεια σε βάθος χρόνου θα λύσει ένα πρόβλημα, την λύση του οποίου μπορεί να δώσουν μόνον οι γονείς. Γιατί, τίποτε δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι η δικαιολογημένη και απαιτούμενη ισορροπία που φέρει τελικώς η συνεπιμέλεια, δεν θα κάνει εκδικητικότερο αυτόν που θεωρείται ότι αδικείται, με εκδηλώσεις αντεκδίκησης που μπορεί να τον ικανοποιούν αλλά συγχρόνως θα πληγώνουν ακόμη περισσότερο το παιδί του!
