Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που κυριάρχησε επί μία εικοσαετία στην πολιτική ζωή του τόπου, αποτελεί ένα παράδειγμα πολιτικού μαθήματος για όλα τα κόμματα εξουσίας.
Διότι το μάθημα αυτό αναδεικνύει την ύπαρξη συλλογικής μνήμης ενός λαού, ο οποίος, μπορεί μεν να καθυστερεί να αντιδράσει εν τούτοις όμως «επιβάλλει κυρώσεις» σε αυτούς που πιστεύει ότι ευθύνονται για τις σε βάρος του επιπτώσεις πολιτικών που εφαρμόσθηκαν.
Ας γίνουμε πιο σαφείς. Αυτή τη στιγμή το άλλοτε κραταιό κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι απλώς δεν οραματίζεται την εξουσία στην οποία επί σειρά ετών βρέθηκε αλλά αγωνιά μη τυχόν στις εκλογές –ακόμη και σε αυτές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- χάσει την δεύτερη θέση. Μία θέση μάλιστα μακράν του πρώτου κόμματος! Δηλαδή να μη χάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μάλιστα έχει διασπαστεί!
Ο μύθος δηλοί ότι στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει υπάρξει μία διαχρονική επεξεργασία της λαϊκίστικης πολιτικής του ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος, από την οποία βεβαίως και ο λαός προσωρινά επωφελήθηκε. Πλην όμως ήλθε η ώρα του λογαριασμού που αποκάλυψε ότι η ευημερία που ο λαός αυτός απολάμβανε επί έτη ήταν απλώς πλασματική και ότι, τελικώς, τον λογαριασμό δεν θα τον πλήρωναν οι πάροχοι της πλαστής ευημερίας αλλά αυτοί που την απολάμβαναν, εξαπατημένοι. Δηλαδή η ελληνική κοινωνία. Οπότε ήλθε και η ώρα της πολιτικής Νέμεσης με την αποστροφή του προσώπου λαού από το κόμμα που τον καταδίκασε στην πληρωμή δυσβάστακτων λογαριασμών.
Αυτή η εξέλιξη αποτελεί ένα δίδαγμα για κάθε κόμμα που κυβερνάει. Διότι, όπως είχε πει και ο Αβραάμ Λίνκολν μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό.
