Και στην νέα Βουλή εισήλθαν κόμματα προβάλλοντας τον προοδευτικό τους χαρακτήρα –κυρίως δεν αυτά είναι κόμματα που υποστηρίζουν ότι ανήκουν στον αριστερό χώρο.
Ας δούμε όμως και τι συνιστά πρόοδο που αποτελεί την ιδεολογική αντίστιξη προς τον συντηρητισμό.
Δύο παλαιότερες έρευνες μία εκ των οποίων είχε διενεργηθεί από το Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, είχαν διερευνήσει τις δύο έννοιες σε συνάρτηση με το τι πιστεύουν και που ανήκουν οι Έλληνες. Από την έρευνα είχε προκύψει ότι οι Έλληνες είχαν κάνει στροφή προς τις συντηρητικές απόψεις.
Στην Eλλάδα που ο προοδευτισμός περισσεύει, οι έννοιες των προοδευτικών αντιλήψεων και του συντηρητισμού έχουν υποστεί –όπως και τόσα άλλα- μία διαστρέβλωση, σκόπιμη ενίοτε. Kαι οι παραπάνω έννοιες, μοιραίως θα πρέπει να μην είναι ανελαστικές, αλλά, αντιθέτως, να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν, καθώς τα ειδικότερα προβλήματα των κοινωνιών που καλούνται να πάρουν θέση σε διάφορα κοινωνικής φύσης προβλήματα. Παράδειγμα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτωμένων στις έρευνες εκείνες τασσόταν κατά της κατάργησης της υποχρεωτικής διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία, αλλά και κατά της απαγόρευσης των... εκτρώσεων. Aν η πρώτη απάντηση αποκάλυπτε θρησκευτικό φανατισμό και όχι αντιμέτωπιση των θρησκευτικών ως μίας μορφής μαθήματος ιστορίας και παράδοσης, τότε ασφαλώς θα υπήρχε και ανάλογη αντίδραση όσον αφορά στις εκτρώσεις, για τις οποίες θα ίσχυε η λογική ενός θρησκευτικοϊδεολογικού σκοταδισμού!
Γιατί, επίσης αποτελεί εκδήλωση συντηρητισμού λ.χ. η άποψη ότι τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν στο σχολείο να σέβονται την εξουσία;
Συντηρητισμός και προοδευτικότητα, είτε το θέλουμε είτε όχι είναι έννοιες με αρκετό υποκειμενικό υπόβαθρο. Kαι αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος να μη δογματίζουν οι «προοδευτικάριοι», αναλογιζόμενοι τουλάχιστον ότι ο δογματισμός ακυρώνει τη «ριζοσπαστική» τους σκέψη.
