Η μεγαλύτερη γιορτή της ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, το ελληνικό Πάσχα, αποτελούσε πάντοτε αφορμή ανάτασης όλου του έθνους, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας του. Και αυτό γιατί, η ελπίδα που ενσάρκωνε η θυσία του Θεάνθρωπου ήταν ελπίδα ζωής, υπομονής, εγκαρτέρησης για μία καινούργια αυγή.
Την αυγή που πολλές φορές χρειάστηκε αυτός εδώ ο τόπος, αυτός εδώ ο βασανισμένος λαός.
Είναι αλήθεια πως κάποια στιγμή πορευτήκαμε προς ένα καλύτερο αύριο.. Μέσα από θυσίες ο λαός κατόρθωσε να ζήσει καλύτερες μέρες, μέσα σε ένα κόσμο που περισσεύει η δυστυχία αλλά που, πολύ συχνά, είμαστε επιλήσμονες της ίδιας μας της τύχης.
Ασφαλώς και αλλοτριωθήκαμε μέσα στη δίνη της υλιστικής εποχής μας, κυνηγώντας την ευμάρεια, παραδομένοι ίσως στην εγωπαθή στάση που υπαγορεύει ο ατομικισμός και ο υλικός ανταγωνισμός. Ένας ανταγωνισμός, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε σήμερα με ευθύνη βεβαίως όχι μόνο ημών αλλά κυρίως των πολιτικών που παρέσυραν στα ύστερα χρόνια της Μεταπολίτευσης ένα λαό προς την ψευδή ευμάρεια.
Όμως, στο βάθος της ψυχής αυτού του βαθειά θρησκευόμενου λαού, που έχει μάθει να αντέχει, να υπομένει, υπάρχει πάντοτε αυτές τις Άγιες μέρες, ο θρήνος για τα δράμα του Θεανθρώπου. Ένας θρήνος που λειτουργεί σαν βάλσαμο και για τις πιο σκληρές ψυχές και που μας κάνει να συναισθανόμαστε το μεγαλείο της αγάπης Αυτού που μας τη δίδαξε, αλλά που πολύ εύκολα ξεχνάμε το νόημα και τη σημασία της.
Αυτή η Αγάπη αλλά κυρίως η πίστη στην ελπίδα και στην εγκαρτέρηση που ενυπάρχει στην διδασκαλία του Χριστού μπορεί να αποτελούν τα μόνα μας εφόδια για να υπομείνουμε όσα σήμερα βιώνουμε ως λαός αλλά και όσα δυστυχώς έρχονται. Ασφαλώς και κάποιοι σε μία επίδειξη κυνικού ρεαλισμού να πουν ότι με τέτοιου είδους μεταφυσικές συστάσεις δεν ξεπερνιώνται υπαρκτά προβλήματα. Όμως τι καλύτερο εφόδιο από την βαθειά πίστη ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε υπάρχει, αν σκεφτούμε ότι πολλές φορές στο παρελθόν σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες, η ελπίδα μας κράτησε ζωντανούς και η πίστη μας βοήθησε να υπερβούμε τα εμπόδια;
