Τις τελευταίες ημέρες, οι ηγέτες των τριών μεγαλύτερων ελληνικών κομμάτων –Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ– περιόδευσαν στη Μακεδονία, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη.
Μοναδικό κοινό σημείο των τριών, το γεγονός ότι είναι Κρήτες στην καταγωγή. Κάποιοι κακεντρεχείς, ευάριθμοι ευτυχώς, θα ανακαλέσουν στη μνήμη τις μαύρες σελίδες του Νοεμβρίου 1916, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχημάτιζε την αντιμοναρχική κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για συσχετισμούς βλακώδεις. Η σκιώδης πολιτική ηγεσία των ημερών μας δεν έχει καμία σχέση με τα θηριώδη, αν και μοιραία πολιτικά μεγέθη του παρελθόντος. Και ευτυχώς, από μιαν άποψη.
Απλώς οι ηγέτες μας, που διατρέχουν απ’ άκρου εις άκρον την Ελλάδα, επιχειρούν να διεγείρουν το ενδιαφέρον των πολιτών ενόψει των ευρωεκλογών. Με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ειδικότερα να αγωνίζεται να αποτρέψει τη διαρροή ψηφοφόρων σε κόμματα που κείνται δεξιότερα της Ν.Δ. Και ως προς αυτό το θέμα, ο κ. Μητσοτάκης έχει τις ίδιες αγωνίες με τους ηγέτες των κομμάτων της λεγομένης Κεντροδεξιάς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Τα τρία «αντισυστημικά» ή «ακροδεξιά» κόμματα που εμφανίσθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα δεν είναι ρατσιστικά, «ναζιστικού» ή «φασιστικού» προσανατολισμού. Ο λόγος, φυσικά, περί της Ελληνικής Λύσης, της Νίκης και της Κοινής Λογικής. Τα κόμματα αυτά είναι πρωτίστως τοπικές αποτυπώσεις ενός ιδιότυπου αισθήματος κυρίαρχου στις «Νέες Χώρες του Βορρά» και οι ηγέτες τους είναι Βορειοελλαδίτες. Ας μην επιχειρήσει, όμως, κάποιος να ανιχνεύσει αντιστοιχίες με την ιταλική Λέγκα του Βορρά. Καμία σχέση με όλα αυτά.
Η τοποθέτηση ότι εάν η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία δεν συμμορφωθούν τότε η Ελλάς δεν θα επιτρέψει την ένταξή τους στην Ε.Ε. εκλαμβάνεται από τους εθνικιστές ηγέτες των γειτονικών κρατών ως αδυναμία.
Οι νέες προκλήσεις της πολιτικής ηγεσίας της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας καταγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν ήταν δυνατόν να μην το κάνει και όχι, βέβαια, για λόγους ψηφοθηρικούς, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Εάν όμως η εξωτερική πολιτική είναι απλώς η προβολή της εσωτερικής ισχύος μιας χώρας –στον στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τομέα– στην περιφέρεια, όπου αυτή χώρα ανήκει, όπως έγραφε ο Παναγιώτης Πιπινέλης, τότε η πρόκληση των ηγετών της Αλβανίας και της Βορείου Μακεδονίας παύει να είναι απλώς μια εκδήλωση θρασύτητος, αλλά άμεση αμφισβήτηση του ειδικού βάρους της Ελλάδος.
Και αυτό είναι κάτι που δεν αντισταθμίζεται με την τοποθέτηση ότι εάν οι δύο γειτονικές μας χώρες δεν συμμορφωθούν τότε η Ελλάς δεν θα επιτρέψει την ένταξή τους στην Ε.Ε. Διότι εκλαμβάνεται από τους εθνικιστές ηγέτες των γειτονικών κρατών ως αδυναμία. Και όταν εντέλει θα συμμορφωθούν υπό την πίεση των ΗΠΑ, θα εγείρουν θέματα μειονοτικά και πλείστα άλλα όσα.
Η εμφάνιση των τριών ιδιότυπων κομμάτων στον ελληνικό Βορρά είναι απλώς μία προειδοποίηση στους διακτινισθέντες –κατ’ όναρ φυσικά– στη Βόρεια Ευρώπη πολιτικούς ηγέτες μας πως το μεγάλο παιχνίδι παίζεται στην περιοχή μας, από πολλές απόψεις.
