Μόνιμη επωδός εδώ και μία επταετία ότι η χρεοκοπία της Ελλάδος το 2010 εσήμαινε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Δεν υπήρξε κόμμα της αντιπολιτεύσεως, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που δεν κατηγόρησε με τον οξύτερο τρόπο την όποια κυβέρνηση, διότι ενέδωσε στις πιέσεις των δανειστών υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδος.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει μία φορά ακόμη σήμερα, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να προεξαγγέλλει νέο «επίγειο παράδεισο» και την αντιπολίτευση να αναθεματίζει τη συμφωνία, εν τω συνόλω της. Καταντά κουραστικό, αλλά εν πάση περιπτώσει συνηθίσαμε.
Μόνον που από την ένταξή μας στην ΕΟΚ και ειδικότερα μετά την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, η ατέρμων πορεία ενσωματώσεως της Ελλάδος στο ευρωπαϊκό σύστημα ήταν μια διαρκής εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στις Βρυξέλλες και στο οικονομικό διευθυντήριο, που ελέγχεται με τρόπο απόλυτο από το Βερολίνο.
Είναι πολύ αργά για να επιδείξουμε μετάνοια· πρέπει απλώς να υποστούμε τα επιβαλλόμενα επιτίμια. Ας μην απελπιζόμαστε, ωστόσο, διότι παρά τον αξιοθαύμαστο αγώνα της ανεξαρτησίας, η σύγχρονη Ελλάς υπήρξε δημιούργημα της ευρωπαϊκής διπλωματίας και ως εκ τούτου κινείται και ενεργεί, μονίμως δυσανασχετούσα, υπό την σκιά των Μεγάλων Δυνάμεων.
Προστάτιδες δυνάμεις –η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία– ανέλαβαν την επιμέλεια του νεοσύστατου κράτους και τα πρώτα τρία πολιτικά κόμματα υιοθέτησαν ονόματα δηλωτικά των σχέσεών τους με τις αντίστοιχες χώρες. Η Βαυαρία, από την οποία καταγόταν ο πρώτος μονάρχης της Ελλάδος Οθων, ανακηρύχθηκε από δουκάτο σε βασίλειο μόλις το 1815 και το ειδικό της βάρος στο ευρωπαϊκό σύστημα ήταν σαφώς περιορισμένο έως ανύπαρκτο.
Στη συνέχεια, ο Ελευθέριος Βενιζέλος –εκρηκτικός και ριψοκίνδυνος– εξύφανε τη διχαστική του πολιτική ταυτίζοντας αυθαίρετα τον βασιλέα Κωνσταντίνο Α΄ με τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο της Γερμανίας και βρήκε αρωγούς στην προσπάθειά του τον Βρετανό πρωθυπουργό Λόιντ Τζορτζ και τη Γαλλία. Μετά τη δολοφονία του τσάρου Νικολάου και της οικογενείας του από τους μπολσεβίκους, η ρωσική επιρροή επανήλθε στην Ελλάδα σταδιακώς διά του Κομμουνιστικού Κόμματος και παρά την οικτρά τραγωδία του εμφυλίου πολέμου η μετακομμουνιστική Ρωσία ασκεί και σήμερα μία έλξη, ακόμη και σε πολίτες που δεν ανήκουν ιδεολογικώς στην Αριστερά.
Μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάς ετέθη υπό την ευεργετική προστασία των ΗΠΑ, έως ότου αμφισβητήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Με την ανατροπή της δικτατορίας και την αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού, η Ελλάς κατέστη μέλος της ΕΟΚ χάρις στις σχέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν.
Η άνοδος του Φρανσουά Μιτεράν στην προεδρία της Γαλλίας «συμφιλίωσε» τον Ανδρέα Παπανδρέου με την ιδέα της Ευρώπης, ενώ μετά την ένταξη στο ευρώ, η χώρα πέρασε στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας. Τέλος, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που ανήλθε στην εξουσία απειλώντας την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, κατέστη κατόπιν επιτυχούς ανακυκλώσεως στον πλέον «συνεργάσιμο πρωθυπουργό», χάρις στην ιδιοφυή πολιτική της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ.
Εν ολίγοις, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει διαχρονικώς εκτός πολιτικής επιτροπείας. Και από μιαν άποψη, ευτυχώς. Αλλά ως σχιζοειδείς διατηρούμε αυταπάτες, ασκόπως «επαναστατούντες», με κόστος, φυσικά, βαρύτατο. Αυτή η φύση του έθνους μας και των πολιτικών μας ηγετών.
ΕΦΗΜ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
