Η εικόνα των δημοσκοπήσεων το τελευταίο διάστημα αναδεικνύει τη μεγάλη διαφορά της Νέας Δημοκρατίας, αλλά με πτώση, από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τη δυναμική Μητσοτάκη ως η σταθερή πολιτική δύναμη εξουσίας αλλά και τις δυσκολίες την επόμενη ημέρα των εσωκομματικών εκλογών σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Αναλύοντας την κατάσταση που επικρατεί στα δύο μεγάλα κόμματα της κεντροαριστεράς η αίσθηση που έχουμε είναι μάλλον αρνητική. Στο ΠΑΣΟΚ, από τους έξι υποψήφιους πιθανότερα πρόσωπα για την αρχηγία είναι ο σημερινός πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης, ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Παύλος Γερουλάνος.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης από την πορεία του μέχρι σήμερα ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της κεντροαριστεράς και σύμφωνα με τα μέχρι τώρα εκλογικά αποτελέσματα, δεν μπορεί να πείσει και ως αρχηγός.
Ο δεύτερος υποψήφιος, Χάρης Δούκας, εμφανίζεται με ένα φρέσκο πολιτικό προφίλ και μία δυναμική αλλά εάν εξετάσουμε σε βάθος τα στοιχεία αυτά θα παρατηρήσουμε ότι στη δημαρχία βρέθηκε μάλλον από πολιτικό λάθος του πρώην δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος ενώ έλαβε το 41,35% στην πρώτη κάλπη αφήνοντας δεύτερο το Χάρη Δούκα με μόλις 14,19%, στο δεύτερο γύρο, ηττήθηκε. Ο λόγος δεν ήταν η πολιτική προσωπικότητα Δούκα αλλά η συνεργασία όλων των κομμάτων εναντίον του Κώστα Μπακογιάννη. Εκτός όμως του τρόπου με τον οποίο εκλέχθηκε δήμαρχος δεν θα μπορούσε κανένας να φανταστεί το Χάρη Δούκα πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όταν δεν έχει εκλεγεί ποτέ βουλευτής και σύμφωνα με την εικόνα που παρουσίασε στο πρόσφατο debate, δεν γνωρίζει καθημερινά θέματα που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη. Για παράδειγμα δεν γνώριζε το ποσοστό των μερισμάτων στις εταιρείες αλλά βρέθηκε ανέτοιμος να απαντήσει και σε ερώτηση του Παύλου Γερουλάνου για το σοβαρό εθνικό θέμα των 12 μιλίων, αφήνοντας μάλιστα σε πολλούς την εντύπωση ότι μπορεί την απάντηση να την διάβαζε από το κινητό του.
Η Άννα Διαμαντοπούλου θα μπορούσε ίσως να είναι η επόμενη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, διαθέτοντας πλούσια εμπειρία, πολλά χρόνια στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έχοντας κατά το παρελθόν αναλάβει σημαντικά υπουργεία. Η αποχή της όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα από την πολιτική ίσως να λειτουργήσει αρνητικά για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ έχοντας απωλέσει σημαντικό μέρος των πολιτικών εξελίξεων.
Τέλος, ο Παύλος Γερουλάνος ήταν μάλλον ο κερδισμένος από το debate που διεξήχθη διότι παρουσιάστηκε με σταθερή πολιτική άποψη, ενημερωμένος και με πρόγραμμα για την επόμενη ημέρα. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι επί της ουσίας δεν αμφισβητήθηκε από τους άλλους υποψηφίους, ακόμη και στην περίπτωση του Χάρη Δούκα αλλά και της Άννας Διαμαντοπούλου στους οποίους άσκησε έντονη κριτική κατά τη διάρκεια του debate, δημιουργώντας την προσδοκία ότι η πιθανή εκλογή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ θα ήταν η μόνη που δεν θα οδηγήσει σε εσωτερικές διαμάχες.
Πηγαίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ παρατηρούμε χειρότερη εικόνα. Το κόμμα της Κουμουνδούρου μπήκε σε τροχιά συρρίκνωσης μετά τη δεύτερη εκλογική ήττα του Αλέξη Τσίπρα όπου και στη συνέχεια παραιτήθηκε. Δεν πρέπει να λησμονούμε τον τρόπο με τον οποίο κατόρθωσε να γίνει κυβέρνηση. Η πραγματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ξεπέρασε το 4%. Πώς όμως έφτασε να γίνει κυβέρνηση;
Μετά την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία του κόμματος και τη μεγάλη αντίδραση στις κυβερνήσεις της εποχής εκείνης, μικρά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να συγκεντρώνουν δυνάμεις αντίδρασης της κοινωνίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ «μεγάλωνε» στα αριστερά η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή από τα ακροδεξιά. Η αντίδραση της κοινωνίας ήταν μεγάλη, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να αποκτά δυναμική κόμματος εξουσίας έχοντας σαν αποτέλεσμα στελέχη κυρίως του ΠΑΣΟΚ που είχαν βρεθεί ή θα βρισκόντουσαν εκτός Κοινοβουλίου βλ. Τζάκρη, Κοτζιάς, Κουρουμπλής, Ραγκούσης, Σπίρτζης, Ξενογιαννακοπούλου, Μιχελογιαννάκης, Παραστατίδης, Μάρδας, Κοτσακάς, Ζορμπά, Μπόλαρης, Μυλώπουλος, Βαγενά αλλά και από τη Νέα Δημοκρατία όπως Κουντουρά, Παπακώστα, Τσαρουχά, να διακρίνουν μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική τους επιβίωση.
Ο συνδετικός κρίκος σε όλο αυτό το «σύστημα» ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος μετά τις συνεχόμενες εκλογικές ήττες αμφισβητήθηκε στο εσωτερικό του κόμματός του. Όμως, με την παραίτησή του επήλθε η κατάρρευση της ραχοκοκαλιάς του ΣΥΡΙΖΑ και κανείς από τα υπάρχοντα στελέχη δεν μπορούσε να κρατήσει ενωμένα τόσα πολλά, διαφορετικά από πολιτικής άποψης, στελέχη. Οι πρώτοι που έφυγαν από την Κουμουνδούρου ήταν το πραγματικό 3% του ΣΥΡΙΖΑ όπου και δημιούργησαν τη «Νέα Αριστερά». Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να παραμείνουν οι «ευκαιριακοί» Συριζαίοι.
Η εκλογή Κασσελάκη ήρθε να ανατρέψει για ακόμη μία φορά τις πολιτικές ισορροπίες, δημιουργώντας νέους «Βεζύρηδες» δίπλα στον άπειρο πρόεδρο και μπερδεύοντας ακόμη περισσότερο τις κομματικές ισορροπίες.
Στην επόμενη ημέρα, η υποψηφιότητα του Σωκράτη Φάμελλου είναι μία σοβαρή πρόταση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαιτέρως όταν η δεύτερη υποψηφιότητα είναι ο Παύλος Πολάκης. Λογικά, ο Στέφανος Κασσελάκης θα είναι εκ νέου υποψήφιος αλλά είναι βέβαιο ότι στην περίπτωση που επανεκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί ακόμη πιο σύντομα από το αναμενόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «τελειώσει» πολιτικά διότι απλά έκανε τον κύκλο του και γιατί δεν υπάρχουν ικανά στελέχη τα οποία να μπορούν να πείσουν ξανά την ελληνική κοινωνία. Η καταστροφική πενταετία Τσίπρα στην κυβέρνηση εμφάνισε την ανικανότητα των στελεχών του σε κάθε πτυχή της διοίκησης, εκλείποντας λοιπόν το συστατικό στοιχείο της εξουσίας το κόμμα βρίσκεται σε περιδίνηση λίγο πριν τη διάλυση.
Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα δύσκολα θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα σοβαρό πολιτικό λόγο και μία σημαντική αντιπολίτευση την οποία το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται για την εύρυθμη λειτουργία του.
