Η κινηματογραφική εκδοχή το «Καπετάν Μιχάλη», η επίσημη πρόταση της Αργεντινής στα Όσκαρ και η νέα περιπέτεια του «Aquaman», είναι οι ταινίες που θα μας κρατήσουν συντροφιά τις μέρες των Χριστουγέννων.
Καπετάν Μιχάλης
Σκηνοθεσία: Κώστας Χαραλάμπους
Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέκος Συσσοβίτης, Λουκία Μιχαλοπούλου, Τζένη Καζάκου, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Σπύρος Μπιμπίλας, Γιώργος Γεροντιδάκης, Γιάννης Συλιγνάκης, Μάνος Ιωάννου, Γεράσιμος Σοφιανός
Περίληψη: Η ιστορία του Καπετάν Μιχάλη, που διχάστηκε ανάμεσα στην αγάπη του για την Κρήτη και τον πόθο του για μια γυναίκα.
To θρυλικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Κώστα Χαραλάμπους.
Στην Κρήτη το 1889, τη χρονιά της επανάστασης, ο Καπετάν Μιχάλης, που στην ουσία είναι ο πατέρας του συγγραφέα, ένας ασυμβίβαστος Κρητικός, αγωνίζεται για την απελευθέρωση. Όταν συναντά την Εμινέ, τη γυναίκα του αδελφοποιητού του, του Νουρήμπεη, τον κυριεύει ένας δαίμονας. Ο πειρασμός δεν τον αφήνει σε ησυχία και τον αποσπά από το ιερό του καθήκον. Όταν ο Νουρημπέης μετά από μια μονομαχία λαβώνεται βαριά και μένει ανίκανος , η Εμινέ το σκάει με τον Καπετάν Πετροξύγκη. Τη νύχτα του γάμου τους την απαγάγουν οι Τούρκοι. Τότε, ο Καπετάν Μιχάλης εγκαταλείπει το πόστο του, ενώ η μάχη μαίνεται, για να την απελευθερώσει. Αυτή η παρόρμηση όμως θα του κοστίσεις ακριβά και θα αλλάξει για πάντα τη ζωές όλων.
Ο Κώστας Χαραλάμπους διασκεδάζει το βιβλίο, που ο Καζαντζάκης έγραψε σε μεγάλη ηλικία, δείχνοντας σεβασμό στο κείμενο και τη γλώσσα, ακολουθώντας περισσότερο μια εικονοποιητική απεικόνιση, παρά διεισδύοντας στο πνεύμα του. Έτσι, ο πλέον νιτσεΙκός ήρωας του Έλληνα λογοτέχνη μεταμορφώνεται σε πρωταγωνιστή ενός ακαδημαϊκού ιστορικού δράματος, με τον Χαραλάμπους να επιμένει σε μια δραματικότητα, που δεν ταιριάζει στην επική διάσταση του βιβλίου.
Από τη μία φαίνεται μεν πως έχει δώσει μεγάλη σημασία στις σκηνές των μαχών, που φροντίζει με ακρίβεια και λεπτομέρεια, από την άλλη όμως μοιάζει αμήχανος να διαχειριστεί τις υπόλοιπες πολύπλοκες σχέσεις του μυθιστορήματος και κυρίως τους ηθοποιούς του. Ευτυχώς, ο Αιμίλιος Χειλάκης καταφέρνει να υπερβεί τον σκόπελο της σχηματικής αναπαράστασης ενός «θεριού», επενδύοντας περισσότερο στις σιωπές και στην εσωτερική ένταση.
Aquaman: Το Χαμένο Βασίλειο (Aquaman and the Lost Kingdom)
Σκηνοθεσία; Τζέιμς Γουάν
Παίζουν: Τζέισον Μομόα, Πάτρικ Γουίλσον, Αμπερ Χερντ, Νικόλ Κίντμαν
Περίληψη: O Aquaman προσπαθεί να ισορροπήσει τις οικογενειακές με τις βασιλικές υποχρεώσεις, καθώς ένας νέος μοχθηρός εχθρός απειλεί να αφανίσει εκείνον και την Ατλαντίδα.
Πέντε χρόνια μετά από το «Aquaman», που απέφερε περισσότερα από 1 δις δολάρια στο στούντιο της DC, έφτασε η ώρα για ένα πολλά υποσχόμενο sequel.
Έχοντας αποτύχει να εξολοθρεύσει τον Aquaman την πρώτη φορά, ο Μπλακ Μάντα, διψασμένος να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του, θα κάνει τα πάντα για να τον καταστρέψει . Αυτή τη φορά, με τη δύναμη της μυθικής Μαύρης Τρίαινας, που εξαπολύει μία αρχαία και κακόβουλη δύναμη, είναι πιο ισχυρός από ποτέ. Για να τον κατατροπώσει, ο Aquaman θα στραφεί στον φυλακισμένο αδελφό του Ορμ, τον πρώην βασιλιά της Ατλαντίδας, με στόχο να συνάψουν μία ανορθόδοξη συμμαχία. Μαζί, πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους για να προστατεύσουν το βασίλειο και να σώσουν την οικογένεια του Aquaman και τον κόσμο από τον αφανισμό.
Παραβατικοί (Los Delincuentes)
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Μορένο
Παίζουν: Ντανιέλ Ελίας, Εστεμπάν Μπιλιάρντι, Μαργκαρίτα Μολφίνο, Τζερμάν Ντε Σίλβα
Περίληψη: Η ιστορία μιας ληστείας, ή μάλλον ο αγώνας δυο ανθρώπων για την αναζήτηση της ελευθερίας.
Η επίσημη πρόταση της Αργεντινής για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας είναι ένα heist movie αλλιώτικο από τα άλλα.
Ο Μοράν και ο Ρομάν είναι δύο φιλήσυχοι τραπεζικοί υπάλληλοι στο Μπουένος Άιρες. Ο Μοράν αμφισβητεί τη ανυπόφορη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους και κλέβει ένα σεβαστό ποσό από το χρηματοκιβώτιο. Τότε, ζητά από τον κολλητό του συνάδελφο να κρύψει τα χρήματα, ώστε να τα μοιραστούν μόλις βγει από τη φυλακή. Τι ψυχή έχουν άλλωστε τρία χρόνια πίσω από τα σίδερα, αν δεν χρειαστεί να δουλέψει κανείς τους ξανά; Το σχέδιο μοιάζει εφαρμόσιμο, αρκεί να μη λυγίσει κατά την ανάκριση ο Ρομάν. Ή να μην μπλέξουν τα πράγματα, όταν στην εξίσωση μπει ο έρωτας.
Ο Αργεντινός Ροντρίγκο Μορένο, όπως και πολλοί συμπατριώτες του, καταπιάνεται με την κριτική του χρηματοοικονομικού συστήματος, πράγμα εντελώς λογικό, αν σκεφτούμε πως προέρχεται από μία χώρα, που έχει κηρύξει ήδη τρεις φορές πτώχευση και όπως δείχνουν οι μελέτες, προετοιμάζεται για την τέταρτη. Οι ήρωες του λοιπόν δεν θέλουν να γίνουν πλούσιοι, γι’ αυτό και κλέβουν μόνο όσα θα τους εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή ζωή μέχρι τα γεράματα, διεκδικώντας την ελευθερία τους από τη σκλαβιά της εργασίας.
Ήδη αυτή αρχική ιδέα ανατρέπει την κλασική συνταγή ενός τυπικού heist movie με τον Μορένο να φτάνει ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας ένα ερωτικό τρίγωνο, που δίνει ενδιαφέρουσες υπαρξιακές διαστάσεις στο πολιτικό του σχόλιο.Αν και η μεγάλη διάρκεια ης ταινίας δεν το βοηθάει να αποφύγει κάποιες σκηνοθετικές φλυαρίες, σίγουρα η ληστεία που έχει επιλέξει να αφηγηθεί δεν μοιάζει με όσες συνήθως βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.
Η Επιβίωση της ευγένειας (Τhe Survival of Kindness)
Σκηνοθεσία: Ρολφ ντε Χέερ
Παίζουν: Νατάσα Γουανγκανίν, Γκάρι Γουαντέλ, Κρεγκ Μπεχίνα
Περίληψη: Η αλληγορική πορεία μιας γυναίκας από το κελί της στην πόλη.
Αντιαποικιακό arthouse δράμα βραβευμένο στην Μπερλινάλε.
Μια μαύρη γυναίκα δραπετεύει από ένα κελί στη μέση της ερήμου, στο οποίο εγκαταλειφθεί, και κατευθύνεται προς την πόλη, εκεί δηλαδή όπου μπορεί να βρει νερό και τροφή, αλλά εν αγνοία της την περιμένουν νέες μορφές αιχμαλωσίας.
O Ολλανδός, αλλά μεγαλωμένος στην Αυστραλία, Ρολφ ντε Χέερ («Charlie's Country», «Ten Canoes») έχει πολλές φορές καταπιαστεί με τον ρατσισμό της χώρας του εναντίον των γηγενών Αβορίγινων. Αυτή τη φορά όμως μέσα από ένα συμβολικό ταξίδι στο τέλος του κόσμου, υπογράφει μια αλληγορία με εσχατολογικό μήνυμα.
Η ανώνυμη ηρωίδα-σύμβολο πορεύεται με ένα βλέμμα γεμάτο καλοσύνη για τους αδύναμους και περιφρόνηση για τους ισχυρούς, που εξακολουθούν να μοιράζονται τα λάφυρα ενός ρημαγμένου πλανήτη, πληρώνοντας τελικά τις συνέπειας των πράξεων τους, αφού πάντα κυκλοφορούν με αντιασφυξιογόνες μάσκες λόγω της καταστροφής που έχουν προκαλέσει.
Ο Χέερ με ποιητική διάθεση αποτυπώνει το μεγαλείο της φύσης, περισσότερο ως άσκηση ύφους, πάρα ως ολοκληρωμένη πρόταση, συγκρίνοντας την με τον άνθρωπο, που αφήνεται στον καιροσκοπισμό του και αποφεύγει τον διδακτισμό μιας και η δύναμη της ταινίας του στηρίζεται στην εικόνα και όχι στον λόγο, καταλήγοντας σ’ ένα φινάλε διχαστικό.
Παίζονται ακόμα:
Κατάκ: Η Γενναία Φάλαινα (Katak: The Brave Beluga)
Σκηνοθεσία: Κριστίν Νταλέρ - Ντιπόν, Νιλά Λεμέ
Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Nίκου Χριστοφή, Σκεύου Πολυκάρπου, Μαρίας Μαχλαμούζη, Ιωάννας Λαμπροπούλου, Λουίζας Μιχαηλίδου, Ανδρέα Τσελεπού, Εύρου Βασιλείου, Ιωάννας Παπαμιχαλοπούλου, Βίκυς Γεωργιάδου, Αθηνάς Σάββα
Περίληψη: H περιπέτεια ενηλικίωσης µιας µικρής φάλαινας µπελούγκα, που ανυπομονεί να µμεγαλώσει.
Η ιστορία ενηλικίωσης μιας λευκής φάλαινας, σε ένα animation από τον Καναδά.
Ενώ όλοι οι συνομήλικοί του έχουν γίνει άσπρες φάλαινες, όπως προβλέπεται για την ηλικία τους, ο Κατάκ είναι ακόμα μικρός και γκρι. Για να αποδείξει πως έχει μεγαλώσει , αλλά και για να υλοποιήσει την τελευταία επιθυμία της πολυαγαπημένης του γιαγιάς, ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι στον Μεγάλο Βορρά. Όσο απομακρύνεται από το σπίτι του, αποκτά απροσδόκητους φίλους στα πιο απίθανα µέρη του ωκεανού και σύντοµα καταλαβαίνει πως η διαφορετικότητά του είναι αυτό που τον κάνει µοναδικό, γιατί κάποιες φορές το να είσαι ο εαυτός σου είναι η πιο θαρραλέα πράξη που μπορείς να κάνεις.
Η περιπέτεια του βλέμματος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Παίζουν: Χρήστος Σολωμός, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Λένα Κιτσοπούλου
Περίληψη: Αναζητώντας το βλέμμα μέσα σε θραύσματα εικόνων και ήχων από τη φιλμογραφία του, ο Δημήτρης Αθανίτης πειραματίζεται πάνω στην ίδια τη φόρμα του σινεμά.
Ο Δημήτρης Αθανίτης επιστρέφει στη φιλμογραφία του, αναζητώντας την ουσία του σινεμά.
Στην εντέκατη ταινία του, ο ‘Έλληνας δημιουργός πειραματίζεται με την κινηματογραφική φόρμα και τον τρόπο προσέγγισης του βλέμματος, μέσα από το προσωπικό του στυλ του. « Στην καρδιά μιας ταινίας, πίσω από τα πρόσωπα και τους χώρους, πίσω απ’ ό,τι βλέπω, υπάρχει ένα βλέμμα που μένει αόρατο. Είναι το βλέμμα, που χτίζει αυτό που βλέπω. Ένα βλέμμα μυστικό, του οποίου την παρουσία νιώθω υποσυνείδητα και το οποίο με καλεί να δω μαζί του, να ανακαλύψω έναν άγνωστο κόσμο, να μπω μαζί του σε μια περιπέτεια», σημειώνει ο ίδιος.
