Η καθημερινότητα, πάντα αδυσώπητη, είναι αυτή που καταρρίπτει, μεταξύ άλλων και μύθους.
Να για παράδειγμα ένα πρόσφατο αποτρόπαιο γεγονός. Ο άγριος ξυλοδαρμός μιας γυναίκας από τον επιφανή δικηγόρο άνδρα της. Η διασημότητα του δράστη είναι αυτή που ισοπεδώνει την έννοια της ισότητας. Πως; Μα με την συνεχή προβολή και ενασχόληση των Μέσων με το πρόσωπό του δράστη δικηγόρου που είναι και αυτό ένα είδος ανισότητας σε σχέση λ.χ. με ανάλογο περιστατικό –από αυτά που δυστυχώς συμβαίνουν καθημερινώς- αλλά ο δράστης είναι ένας άσημος πολίτης. Θα μου πείτε έχει σημασία αυτό; Ίσως ναι. Διότι είδαμε να τυγχάνει υπεράσπισης σε εκπομπή ο μεγαλοδικηγόρος που, ο κατά τα άλλα πολίτης –κτήνος που ξυλοκόπησε την γυναίκα του, αλλά φουκαράς, δεν επρόκειτο να την έχει. Άλλωστε θα υπάρχει κάποιος λόγος που σημειώθηκε παρέμβαση του Αρείου Πάγου στην υπόθεση και που χωρίς να μπαίνει η κοινή γνώμη σε νομικές εξηγήσεις κατάλαβε ότι η παρέμβαση αυτή άνωθεν έγινε για ενδεχόμενη διακριτική μεταχείριση του δικηγόρου. Κάτι τέτοιο αντιλήφθηκε η κοινή γνώμη. Αλλά αυτό είναι θέμα της Δικαιοσύνης όπως και το ποινικό αδίκημα που διεπράχθη…
Είναι ανησυχητικό ότι έχουν βρεθεί άτομα να υπερασπιστούν τον δράστη μιας αποτρόπαιης πράξης. Δεδομένου δε ότι πρόκειται για άτομα που με «βήμα» την τηλεόραση μπορούν να επηρεάζουν την κοινωνία, προφανώς βρισκόμαστε ενώπιον φαινομένων επικίνδυνων εφ’ όσον μερίδα τουλάχιστον της κοινής γνώμης, πεπεισμένη για τις κουταμάρες που λέγονται θα μπορούσε να αποδέχεται να συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Μάλιστα η «επιχειρηματολογία» που προβλήθηκε υπέρ του δικηγόρου ότι έτσι καταστρέφεται η επαγγελματική του καριέρα(!!) εξισώνει το δικαίωμα στη ζωή που είχε το θύμα με την σταδιοδρομία του δράστη. Διότι θα μπορούσε να ήταν «κακια ή ώρα» και τυχαίως ή από κτύπημα να την είχε σκοτώσει. Ούτε βεβαίως αν ήταν στην θέση του δράστη κάποιος άσημος θα ενδιαφερόταν κανένας αν έχανε τη δουλειά του. Υπό την έννοια αυτή της υπέρμετρης βλακείας θα μπορούσε να αποτελεί ελαφρυντικό, για κάποιον που σκοτώνει αλλά είναι εκατομμυριούχος επιχειρηματίας, η πιθανότητα να χάσει τις επιχειρήσεις του εξ αιτίας της δολοφονίας που διέπραξε.
Σίγουρα δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά εμείς ως κοινωνία βαδίζουμε στραβά. Είτε λόγω των παρόμοιων γεγονότων βιαιοπραγίας που συμβαίνουν και που συνεχώς πληθαίνουν είτε λόγω κάποιων στην κοινωνία που ζούμε που βρίσκουν δικαιολογίες για τους δράστες. Και αυτά τα φαινόμενα και τα άλλα της βιαιότητας των ανηλίκων δεν πρέπει να αποσυνδέονται. Είναι εκδηλώσεις και εκφράσεις ενός ψυχισμού που διαμορφώνεται και μέσα στην οικογένεια αλλά και από επιρροές Μέσων Ενημέρωσης, Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και φιλμογραφίας που προωθεί το παράδοξο στην συμπεριφορά στην υποτιθέμενη προσπάθεια να αναδείξει την «εξέλιξη» της κοινωνίας.
