Το έχω ξαναγράψει από αυτήν εδώ τη θέση. Περί ορέξεως ουδείς λόγος.
Κατόπιν τούτου μπορεί άλλοι να είναι εκστασιασμένοι με το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον. Άλλοι με την τραγουδίστρια κ. Σάτι. Και άλλοι που σιχτιρίζουν την ώρα και την στιγμή που στείλαμε το συγκεκριμένο τραγούδι να διαγωνιστεί, διότι δεν μπορούν να προσδιορίσουν αν είναι ελληνικό, ανατολίτικο, ή αν πρέπει η σεβαστή εκπρόσωπος να είχε βάλει τσαρούχια, όπως είπε, για να μοιάζει ελληνικό. Έτσι είναι όμως τα γούστα.
Το ζήτημα είναι αλλού. Και άκρως πολιτισμικό. Αφορά τον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών της χώρας μας από την κ. Σάτι που ακκίζεται μεν καλώς, λαρυγγοφωνεί αξιεπαίνως αλλά προφανώς η περί Ελλάδας άποψή της έχει διαμορφωθεί σε λούμπεν καταστάσεις. Όπως είναι ενδεχομένως τα «σκυλάδικα». Μας είπε λοιπόν ότι η Ελλάδα είναι πλαστική καρέκλα και μισοτελειωμένος φραπές! Της είμαστε ευγνώμονες που παρέλειψε το σουβλάκι…
Λόγω της άποψης αυτής θα πρέπει ίσως να διερωτηθούμε αν τα εκατομμύρια των ξένων τουριστών που επισκέπτονται την χώρα μας, μας επισκέπτονται για να θαυμάσουν τους καταυλισμούς και τους συνοικισμούς των Ρομά –για την ακρίβεια και μακράν από βλακώδεις πολιτικές ορθότητες, αθιγγάνων και γύφτων όσον αφορά την συμπεριφορά ορισμένων από αυτούς. Διότι εκεί θα δουν πλαστική καρέκλα πάνω σε Ντάτσουν, κατά προτίμηση. Εκτός βεβαίως και αν στις παραλίες που απαντώνται αυτού του είδους οι καρέκλες, η κ. Σάτι θα ήθελε να κάθονται οι λουόμενοι σε πολυθρόνες Λουί Σεζ ή σε ανάκλιντρα του Βαράγκη.
Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά στον μισοτελειωμένο φραπέ που παρεμπιπτόντως συνιστά μία ελληνική πρωτοτυπία παγκοσμίως, το ότι τον αφήνουμε μισό στο τέλος δείχνει αρχοντιά που παλαιότερα συναντάτο στις βασιλικές Αυλές.
Φαντάζομαι τελικά ότι η τραγουδίστρια εκπρόσωπός μας κάτι θα έχει ακούσει για τον Παρθενώνα, τον Όμηρο τον Αριστοτέλη, τον Πλούταρχο και τον Πυθαγόρα. Ενδεχομένως, όσον αφορά τους δύο τελευταίους, τον μεν πρώτο να τον συγχέει με τον συνάδελφό της τραγουδιστή και τον δεύτερο με τον γνωστό στιχουργό. Δεν πειράζει όμως. Ουδείς άσφαλτος που έλεγε, προ ετών και μία άλλη συνάδελφος της εκπροσώπου μας. Πάντως δεν βλάπτει να ανοίγουμε καμμιά φορά και κανένα βιβλίο εκτός από άλμπουμ φωτογραφιών με σελέμπριτις.
Σε τελευταία ανάλυση πάντως αν το φιλοσοφήσουμε λίγο το ζήτημα τέτοιες απόψεις περί Ελλάδας δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία. Άλλο αν διατυπώνονταν λχ. σε εκδήλωση απονομής Νόμπελ Λογοτεχνίας και άλλο να διατυπώνονται με αφορμή έναν κατά τα άλλα παρηκμασμένο διαγωνισμό τραγουδιού, έστω και ευρωπαϊκό. Που είμαι σίγουρος ότι αν τον παρουσίαζε π.χ. η εμπροστόβαρη και εμπροστογεμής Παμέλα Άντερσον δεν θα απεκαλείτο Γιουροβίζιον αλλά Γιουρο-βίζον!!
