Η χώρα μας είναι φιλειρηνική. Και για τον λόγο αυτό δεν διεκδικεί περασμένα μεγαλεία σε αντίθεση με τον εξ ανατολών γείτονά της. Ο οποίος με αφορμή τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή έφτασε και εμάς να απειλεί αλλά και την Κύπρο με έναν τρίτο «Αττίλα».
Αυτές οι κατά καιρούς εξάρσεις της Τουρκίας που ακυρώνουν στην ουσία το βραχυχρόνιο κάθε φορά καλό κλίμα μεταξύ των δύο χωρών, που γι΄αυτό φροντίζει μονομερώς κάθε φορά η ελληνική πλευρά, πρέπει πάντοτε να αποτελούν την βάση της διαμόρφωσης της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας απέναντι στον συγκεκριμένο γείτονα. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι σχέσεις μας θα είναι «μια κρύο μια ζέστη» που ως τακτική ασφαλώς και δεν επιτρέπει εφησυχασμούς ή διαμόρφωση πολιτικής πάνω σε μία απατηλή αισιοδοξία. Υπό την έννοια αυτή είναι απολύτως συνετό ότι συνεχώς αναβαθμίζουμε τον αμυντικό μας εξοπλισμό, ασφαλώς σε βάρος της διάθεσης των σχετικών πόρων σε δράσεις κοινωνικού και αναπτυξιακού σκοπού.
Επίσης όσον αφορά στο άλλο μείζον θέμα του Ελληνισμού που επηρεάζει άμεσα τις σχέσεις των δύο χωρών, το Κυπριακό, η τελευταία τουρκική απειλή προς την Κύπρο, δηλαδή προς ένα κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβεβαιώνει την εκτίμηση των ρεαλιστών. Ότι η Τουρκία όσα κατέλαβε με τα όπλα δεν πρόκειται να τα εγκαταλείψει με συμφωνίες. Τουναντίον οι απειλές της κάλλιστα μπορεί να ερμηνευτούν ότι ορέγεται όλο το νησί, παρά το γεγονός ότι πρόκειται, όπως προαναφέρθηκε, για κράτος της ΕΕ.
Συνακόλουθα, όσον αφορά την εξωτερική μας πολιτική, θα πρέπει ίσως να χωνέψουμε ότι συμφωνίες όπως αυτή των Πρεσπών κάθε άλλο παρά αναγκάζουν τις δυσπροσάρμοστες χώρες στην τήρηση συμφωνηθέντων και του διεθνούς δικαίου. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι στις εξωτερικές σχέσεις κάθε καλή προαίρεση είναι αδυναμία μπροστά στο συμφέρον του άλλου, όταν μάλιστα το διεκδικεί με επιμονή.
