του Ηλία Σιδέρη
Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν την έξοδο από το ευρώ ως το φάρμακο που θα δώσει λύση στη θλιβερή μας ύπαρξη, λες και έχουμε νομισματικό θέμα. Υπάρχουν οι άλλοι που δηλώνουν – αλλά δεν είναι- ευρωπαϊστές, οι πάλαι ποτέ ευρωλιγούριδες, που θέλουν σαββατοκύριακα στο Λονδίνο και μπουζούκια μέχρι το πρωί, χωρίς να δουλεύουν και φυσικά με δανεικά λεφτά. Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι, που ξυπνάμε το πρωί να κινήσουμε την οικονομία της πατρίδας, που γνωρίζουμε, ότι ούτε Βενεζουέλα θέλουμε να καταλήξουμε, ούτε Λίχτενσταϊν μπορούμε γίνουμε.
Πρόβλημα αυτής της κοινωνίας ήταν από την αρχαιότητα, ότι δεν είχαμε το “γνώθι σαυτόν”, ότι ήμασταν των εύκολων λύσεων και της ελάσσονος προσπάθειας. Σε αυτή τη κοινωνία υπάρχουμε κι εμείς, το υγιές κομμάτι, του “ούτε με τη τη δραχμή, ούτε με το μνημόνιο”.
Έχει τόσο πολύ μπερδευτεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν ξέρουμε τι είναι τελικά προς το συμφέρον μας. Αρχικά, ο Παπανδρέου έφερε το μνημόνιο, ο Σαμαράς ήταν αντιμνημονιακός. Μετά ο Σαμαράς έγινε μνημονιακός ως τη μόνη λύση, και αναπτύχθηκε ο αντιμονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Μετά ο Σαμάρας “σκίζει τη μνημόνια, μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα”. Ύστερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε έντιμο συμβιβασμό και τρίτο μνημόνιο. Και, όλοι οι προηγούμενοι τον κατηγορούν ως μνημονιακό, λες και αυτοί ήταν “της ανατροπής”. Την ίδια σύγχυση του πολιτικού προσωπικού την έχει και η σκεπτόμενη κοινωνία. Με το μνημόνιο; Με τη δραχμή; Μήπως με τη Ζωή;
Υπάρχουν λύσεις, που ενώ μπορούν να νομοθετηθούν σε μια μέρα, δεν προωθούνται. Πρέπει άμεσα να μειωθεί ο μισθός όλων των αιρετών ανάλογα με τη μείωση του ΑΕΠ, να μην υπάρχει κανένας συνταξιούχος που να λαμβάνει σύνταξη άνω των 1.500 ευρώ, κατάργηση όλων των συντάξεων όσων χρημάτισαν σε κρατικά αιρετά αξιώματα, αναστολή όλων των συντάξεων των εύπορων Ελλήνων και τον περιορισμό των βουλευτών στους 200 (και άρα λιγότεροι αποσπασμένοι αστυνομικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι θα εξυπηρετούν άλλες ανάγκες), άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης με προαγωγή ανώτατων δικαστών με τρόπο που ίδιοι θα επιλέξουν και όχι με ορισμό από το Υπουργικό Συμβούλιο, απαλλαγή από φορολογική επιβάρυνση για 3 χρόνια νέων επιχειρήσεων και όλα όσα αναρίθμητα πλαισιώνουν αυτό που ονομάζεται κοινή λογική.
Τα απλά ζητήματα που όλοι μας συζητάμε, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης και αναρωτιώμαστε, “μα γιατί δεν γίνονται”, είναι αυτά που θα μας απομακρύνουν από το GREXIT και τα μνημόνια ταυτοχρόνως. Ούτε κραυγές, ούτε κλάματα. Ο θρήνος θα είναι για αυτούς που χρόνια τώρα ληστεύουν το κρατικό χρήμα και νέμονται τα παραπλευρα αποκτήματα των κομματικών τους ενσήμων.
