Η Έλενα Χαρμπίλα ή αλλιώς Kid Moxie είναι μια πετυχημένη Ελληνίδα μουσικός που έχει ως βάση το Λος Άντζελες. Ειδικότητα της, τα soundtrack. Έτσι έγινε και ο άνθρωπος πίσω από τη μουσική επένδυση του Maestro, της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που ανακοινώθηκε ότι πήρε τα παγκόσμια δικαιώματα της, το Netflix.
Μετακόμισε δέκα χρόνια πριν στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε πολλούς, ανάμεσα στους οποίους και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Η ίδια μοιράστηκε μαζί μας κάποιες σκέψεις και συναισθήματα για τη σχέση της με τον«ιθύνοντα νου» του Maestro, αλλά και την απόκτηση των παγκόσμιων δικαιωμάτων της σειράς από το Netflix: «Είναι κάτι που ήλπιζα γιατί άξιζε να συμβεί. Το ότι είναι ελληνικό δεν περιορίζει την απήχηση του. Θα το νιώσουν όλες οι κουλτούρες του κόσμου γιατί είναι ανθρωποκεντρικό. Η είδηση με χαροποίησε, αλλά δεν με σόκαρε».
Το αστείο είναι ότι κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ζητούσε από την Έλενα αποσπάσματα από τη μουσική που ετοίμαζε για τη σειρά του προκειμένου να εμπνευστεί. Και μετά της έστελνε κομμάτια από το σενάριο για να προσαρμόσει τη μουσική της. Στο Maestro δεν ακούγεται μόνο η διασκευή της Kid Moxie του Creep των Radiohead αλλά κι άλλα κομμάτια του πλέον πρόσφατου άλμπουμ της «Better than electric».
«Πήρε δύο χρόνια για να ηχογραφήσω το τελευταίο μου άλμπουμ “Better than electric”. Αυτό το διάστημα είναι πολύ για εμένα. Ξεκίνησε πριν την πανδημία και βγήκε τώρα. Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν εδώ, στο LA και τα περισσότερα μάλιστα στο σπίτι μου που βρίσκεται στο κέντρο με μια θέα που θυμίζει Blade Runner μιας ταινίας της οποίας λατρεύω το soundtrack. Υπάρχει ένας απόηχος από αυτό το ρετρό - φουτουριστικό αλλά και 80ς στοιχείο που αποτυπώνεται στο ύφος του δίσκου. Να ξέρεις ότι υπάρχει μια μεγάλη αναβίωση του ήχου των 80ς γιατί αν σκεφτείς ότι μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Weeknd ή ή Dua Lipa που είναι αρκετά mainstream έχουν στις παραγωγές τους αρκετά συνθεσάιζερ και ρετροφουτουριστικά στοιχεία» μας λέει η Ελένη.
Aλλά η μεγάλη της αγάπη είναι η σύνθεση soundtracks. Αυτό κάνει τα δύο τελευταία χρόνια. «Είναι η βασική μου ασχολία κι έχω περάσει προς τα εκεί κι εκεί και θέλω να μείνω. Τα soundtrack είναι η μεγάλη μου αγάπη. Έχω κάνει τη μουσική για το δημοφιλές video - game “Cyberpunk” που βγήκε πέρυσι, συνέθεσα για μια ταινία που πήγε φέτος στις Κάννες και βραβεύτηκε, με τον Μαζωνάκη και το ίδρυμα Ωνάσης, όπως επίσης και για την ταινία "Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά θέλω να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό" του Γεωργόπουλου που έβγαλε η Leixon ή ίδια εταιρεία που έβγαλε το "Stranger Things" όλα αυτά είναι εξίσου σημαντικά με το άλμπουμ "Better Than Electric"».
Η γνωριμία της με τον Παπακαλιάτη
«Μας γνώρισαν κάποιοι κοινοί φίλοι στην Ελλάδα και κάναμε πολύ παρέα όταν έμεινε εδώ, στο Λος Άντζελες. Τον ήξερα σαν όνομα φυσικά, αλλά τον γνώρισα στην Αμερική. Του άρεσε από πολύ νωρίς η δουλειά μου οπότε έτσι προέκυψε η συνεργασία μας για τον "Maestro". Επειδή του αρέσει να έχει τη μουσική σχεδόν έτοιμη όταν γράφει το σενάριο, του έστελνα μουσικές κι αυτός έγραφε. Του έφτιαχνα playlist με κομμάτια μου και αυτός καθώς έγραφε μου έλεγε ποιο τραγούδι ταιριάζει που. Μου ζήτησε να κάνω μια διασκευή στο Creep των Radiohead. To oποίο θα βγει από την ΕΜΙ τον Σεπτέμβριο. Ο Χριστόφορος είναι ένα παιδί που έχει αστέρι. Είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει στην Ελλάδα, έχει τόλμη και παράλληλα έναν παιδικό ρομαντισμό. Η Ελλάδα τον αγαπάει για αυτόν τον ρομαντισμό. Γυρίζει με έναν τρόπο αμερικάνικο, αλλά με μεσογειακό συναίσθημα».
Παράλληλα ετοίμασε το soundtrack για τη σειρά του Βασίλη Κεκάτου "Milky Ways" που σύμφωνα με την ίδια είναι παρεμπιπτόντως, κάτι που δεν έχει ξαναδεί η ελληνική τηλεόραση. «Μπορεί να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά πιστεύω ότι θα μείνει στην ιστορία. Πιστεύω εκείνον (σ.σ. Βασίλη Κεκάτο) την ματιά και τον ρομαντισμό του, οπότε είναι μεγάλη τιμή να αποτελώ μέρος της ομάδας του. Κάνω τη μουσική για μια αμερικάνικη ταινία - θρίλερ για την οποία δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω. Ετοιμάζω κάποια κομμάτια με μια Γερμανίδα ποπ σταρ που θα βγουν τον τέλος του χρόνου».
Συνεργασίες με τον David Lynch και τον Al Pacino
Αλλά το 2015 ήταν η χρονιά που συνεργάστηκε με το Ίδρυμα David Lynch που μέσω καλλιτεχνών και της δουλειάς τους χρηματοδοτούν φιλανθρωπικά έργα. Από εκεί γνωρίστηκε με τον μεγάλο συνθέτη Angelo Bandalamenti και φυσικά, με τον David Lynch.
«Ήταν ιδιαίτερα στωικός και σίγουρα όχι φλύαρος. Ήταν θα έλεγα, πολύ ενθαρρυντικός, αλλά με τη στάση του. Του άρεσε η μουσική που έκανα σε συνεργασία με τον Μπανταλαμέντι. Για εμένα η μεγαλύτερη υποστήριξη ήταν ότι πήρε προσωπικά τη δουλειά μας και την παρουσίασε ο ίδιος. Μίλησε με τις πράξεις, που είναι πιο σημαντικές από τα λόγια. Με τον Άντζελο Μπανταλαμέντι ήταν πιο θερμός, ήμασταν πιο φίλοι. Θυμάμαι που πήγαμε μια πολύ ωραία βόλτα στο Central Park με το αυτοκίνητο του, μια πολύ όμορφη λευκή Μερσεντές, μιλούσαμε για τον εαυτό, την καριέρα του αλλά αυτός ο τόσο σημαντικός συνθέτης ήθελε να μάθει πράγματα για εμένα και με εμπιστεύτηκε να κάνουμε μουσική μαζί κάτι που είναι μεγάλο βάρος για την περιορισμένη σε σχέση με τη δική του εμπειρία μου. Έτσι μπλέχτηκα, έστω και για λίγο σε μια θρυλική παρέα, που έβγαλε το Twin Peaks, την οδό Μαλχόλαντ και πολλά άλλα. Ήταν πολύ συγκινητικό σε προσωπικό περισσότερο και σε επαγγελματικό επίπεδο».
Ο Al Pacino συνεργάστηκε με την Έλενα ως ηθοποιό σε θεατρική παράσταση που είχε ανεβάσει ο ίδιος. Η ίδια μας συμπληρώνει: «Όπως επίσης είχα παίξει σε μια μικρή ταινία του για την "Άγρια Σαλώμη". Κι αυτός φοβερός τύπος, πλακατζής αλλά στον κόσμο του τελείως. Χρειάζεται ένα ολόκληρο team δίπλα του, απλώς για να τον συντονίζει. Να τον φέρει κάπως στη γη, γιατί είναι σα να ίπταται συνέχεια».
Ξαφνικά φέτος το Καλοκαίρι
Φέτος το Καλοκαίρι ανακοινώθηκε επίσημα ότι η μουσική της Έλενας Χαρμπίλα θα συνοδεύει το λογότυπο της Orion, της θρυλικής εταιρείας παραγωγής του Χόλιγουντ που ιδρύθηκε το 1978 και έχει χαρίσει πληθώρα οσκαρικών ταινιών όπως το "Amadeus"(1984), "Platoon" (1986), "Χορεύοντας Με Τους Λύκους" (1990) και βέβαια τη "Σιωπή Των Αμνών" (1991) μεταξύ άλλων.
Η εταιρεία αποτελεί πλέον κομάτι της MGM και σήμερα αποκάλυψε τη νέα της εταιρική ταυτότητα, μαζί με το καινούργιο intro που θα παίζει πριν από κάθε ταινία της, τόσο στις αίθουσες όσο και τις streaming υπηρεσίες.
«Ακόμα δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω το πώς και το γιατί αλλά η MGM ήρθε σε επαφή με τον ατζέντη μου πριν 1 χρόνο και τον ρώτησαν αν θα με ενδιέφερε να κάνω τη μουσική για το καινούριο τους logo. Την ίδια εβδομάδα είχε δημοσιεύσει το CNN ένα άρθρο για γυναίκες συνθέτες που "κάποια στιγμή μπορεί να δείτε στα Όσκαρ" και για κάποιο λόγο ήμουν και εγώ μέσα σε αυτή τη λίστα. Ίσως κάποιος από την MGM να διάβασε το άρθροκαι γι αυτό να κάλεσαν τον ατζέντη μου; Μπορεί και να μη μάθω ποτέ τι παίχτηκε στα παρασκήνια αλλά το σίγουρο είναι ότι ήρθαν αποφασισμένοι να συνεργαστούμε..»
Της πήρε έναν χρόνο δουλειάς, παρουσιάζοντας δεκάδες ιδέες και κάνοντας (χωρίς υπερβολή) εκατοντάδες αλλαγές στις ιδέες που τελικά εγκρίνονταν, μέχρι να καταλήξουν στην τελική μορφή του σήματος, σε αυτά τα 15 δευτερόλεπτα μουσικής που θα ακούτε από εδώ και πέρα πριν από όλες τις ταινίες/σειρές της Orion/MGM.
«Σίγουρα δεν ήθελα (ούτε εγώ αλλά ούτε και το στούντιο) το καινούριο σήμα να θυμίζει το παλιό, θρυλικό σήμα που όλοι γνωρίζουμε από τα 80’s/90’s. Αλλά παρ’ όλα αυτά, θέλαμε να διατηρήσουμε την μαγική ατμόσφαιρα και τον "πιασιάρικο" χαρακτήρα που είχε το αρχικό. Το στοίχημα για μένα ήταν να κάνω κάτι διαχρονικό αλλά ταυτόχρονα μοντέρνο, κάτι που να έχει βαρύτητα (σαν ήχος) αλλά ταυτόχρονα να να μη σε βαραίνει, αλλά να σε εξυψώνει στον ουρανό.
Σίγουρα ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι στιγμής, αλλά μέσα απ' όλη αυτή τη διαδικασία νιώθω μεγάλη επιβράβευση και περηφάνια για το τελικό αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι ότι για τις επόμενες δεκαετίες, όλος ο πλανήτης θα αναγνωρίζει αυτό το σήμα που θα παίζεται πριν απ' όλες τις ταινίες του συγκεκριμένου στούντιο ως κάτι οικείο, ακριβώς όπως έχει γίνει μέχρι στιγμής με το λιοντάρι της MGM, το αέρινο/συμφωνικό σήμα της Dreamworks ή το επικό σήμα της Universal».
Και να σκεφτούμε ότι όταν ήταν μικρή μιμούνταν σε παιδικά πάρτι στην Πεντέλη τον Michael Jackson: «Αυτό το κορίτσι το ζηλεύω ακόμα. Φεύγοντας από τα παιδικά μου χρόνια, προσπαθώ να ξαναγίνω πάντα αυτό το κορίτσι. Γιατί αυτό το κορίτσι έκανε αυτό ακριβώς που το εξέφραζε κι ενώ μπορεί να μην το έκανε και τέλεια αν και μου έλεγαν ότι το έκανα καλά, και ταυτόχρονα υπήρχε πάρα πολύ θάρρος, πείσμα, υπήρχε πολύ θέληση να φτιάξω αυτό που θέλω και να το δείξω προς τα έξω… Είμαι ακόμα αυτό το κορίτσι και όταν δεν είμαι, προσπαθώ πάντα να το φτάσω».
