Η καθημερινότητα ρίχνει κυβερνήσεις

Κάθε κόμμα που βρίσκεται για πρώτη φορά στην εξουσία φαίνεται να μη συνειδητοποιεί, εγκλωβισμένο στα μεγάλα προβλήματα που κληρονομεί, ότι την ζημιά που το απομακρύνει από την διακυβέρνηση της χώρας δεν την προκαλεί μία αστοχία στα μείζονα αλλά η ίδια η καθημερινότητα. Αυτά τα μικρά, φαινομενικώς, προβλήματα, που δεν επιλύονται σε μόνιμη βάση και που εκνευρίζουν τους πολίτες που ζουν με αυτά. Λ.χ. σήμερα η κοινωνία είναι φυσικό να ανησυχεί μη τυχόν και δεν κλείσει πάλι η συμφωνία με τους δανειστές ώστε να αρχίσουν να εκταμιεύονται οι δόσεις, αλλά εκνευρίζονται με τη μη ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών της κρατικής μηχανής που τους ταλαιπωρεί ή τρομοκρατούνται με την ιδέα ότι το κράτος είναι παραδομένο σε κουκουλοφόρους που όχι μόνο προσβάλουν θεσμούς αλλά υπαγορεύουν τις επιθυμίες τους σε μία αμήχανη –ή άβουλη;- κυβέρνηση.

Tα δύο χρόνια της διακυβέρνησης από την κυβέρνηση της «για πρώτη φορά αριστερά», έχει αναλωθεί στο οικονομικό πρόβλημα και, κυρίως στο πως θα διαπραγματευθεί με τους δανειστές, έτσι ώστε να μην δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφίσταται ούτε από όσα προεκλογικώς υποσχόταν ούτε από τις ιδεοληψίες του. Με άλλα λόγια η άνευ προηγουμενης εκτίμησης υπερβολή στις υποσχέσεις που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση και που άγγιζαν τα όρια του λαϊκισμού, έχουν εγκλωβίσει την κυβέρνηση στο να φανεί συνεπής. Αυτό όμως είναι ένα πολιτικής ηθικής ζήτημα, που την απομακρύνει από τον ρεαλισμό. Διότι για να φανεί συνεπής στον λαϊκισμό της η κυβέρνηση, κινδυνεύει για άλλη μια φορά να ρίξει το καράβι στα βράχια. Και είναι που τότε η κοινωνία θα έχει ξεχάσει τις υποσχέσεις και απλώς θα θυμάται ένα καλύτερο παρελθόν που το έκανε χειρότερο η κυβέρνηση την οποία ψήφισε!!

Θα το επαναλάβουμε, μέχρι η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός να το αντιληφθούν. Αυτοί που την ψήφισαν δεν ήσαν οπαδοί της Αριστεράς. Νοικοκυραίοι ήσαν που είχαν απογοητευθεί από τους προηγούμενους και δεν επιθυμούσαν απλώς να τους κοπεί κι άλλο η σύνταξη ή ο μισθός. Την υποχρέωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν κατάφερε να την φέρει σε πέρας αλλά επιδείνωσε ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και μάλιστα των χαμηλών εισοδημάτων. Αυτοί οι νοικοκυραίοι, κάθε άλλο παρά είχαν επιθυμήσει την δραχμή αλλά πλεον διερωτώνται ποια η διαφορά να ζεις φτωχοποιημένος με δραχμή ή με ευρώ. Ούτε βεβαίως επιθυμούν να κουρευτούν οι καταθέσεις τους καθώς βλέπουν κάθε μέρα που περνάει ορατό ακόμη και αυτόν τον κίνδυνο όσο η κυβέρνηση αδυνατεί να κλείσει την αξιολόγηση επειδή τις ζητούν περισσότερα για τον λόγο ότι δεν έχει κάνει τα όσα έχει συμφωνήσει. Ούτε βεβαίως θέλουν να στερούνται της ασφάλειας από τα κάθε είδους περιθωριακά στοιχεία –μεταξύ των οποίων πλέον και αλλοδαποί(!)-, ούτε να μη μπορούν τα παιδιά τους να φοιτήσουν.

Είναι προφανές ότι όχι μόνο λόγω των μέτρων που έχουν εξουθενώσει την κοινωνία, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και λόγω της καθημερινότητας που έχει μεγάλη σημασία για την κοινωνία, η κυβέρνηση έχει περάσει από την προσωρινή καταξίωση στην μόνιμη απαξίωση.