Σε όλα τα χρόνια τα μεταπολεμικά η Αριστερά υπήρξε συνεχώς καταγγελτική απέναντι στα αστικά κόμματα, προβάλλοντας, συνεχώς το ηθικό της πλεονέκτημα. Επρόκειτο για μία συνεχή προπαγάνδα που βασιζόταν στο ότι τα κόμματα του συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου δεν είχαν, ευτυχώς, την ευκαιρία να αποδείξουν και στην πράξη, αν αυτό για το οποίο καυχόνταν, ίσχυε.
Αυτά μέχρι που συγκυριακοί λόγοι που συντίθεντο από την απόγνωση του ελληνικού λαού λόγω της οικονομικής κρίσης –αποτέλεσμα και αυτή μιας αλόγιστης επί πολλά χρόνια πολιτικής, από σοσιαλιστές- ανέδειξαν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Τα τέσσερα χρόνια της αριστερής εκείνης διακυβέρνησης ήταν παραπάνω από αρκετά για να απομυθοποιηθεί η Αριστερά. Για να αναδειχθεί το σκληρό αντικοινωνικό της πρόσωπο με την εξουθένωση της ελληνικής κοινωνία και, ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης. Να αποδειχθούν οι ερασιτεχνισμοί που οδηγούσαν την χώρα σταθερά στα βράχια. Να αποδειχθεί επίσης η αριστερή τακτική της συκοφάντησης των αντιπάλων, η συνεχής προσπάθεια άλωσης της Δικαιοσύνης και ελέγχου των…αρμών της εξουσίας, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία.
Όλη αυτήν την αποκάλυψη του τι πραγματικά είναι η Αριστερά την επέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας και γι΄ αυτό θα πρέπει να τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως για το …εθνικής σημασίας, στην ουσία, επίτευγμά του.
Απήλθε ταπεινωμένος ο Αλέξη Τσίπρας και τον διαδέχτηκε ο ουρανοκατέβατος Στέφανος Κασσελάκης. Τον οποίον κατά τα άλλα και αυτόν θα πρέπει να ευχαριστούμε. Και αυτό διότι αφ’ ενός κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να επιταχύνει τις διαλυτικές τάσεις στο κόμμα-διάττοντα. Αφ’ ετέρου επέτυχε και κάτι άλλο. Πέταξε έξω από το διαλυόμενο κόμμα τους βασικούς εκπροσώπους της πιο σκληρής αριστερής ιδεολογίας. Αυτής δηλαδή που στο παρελθόν δεν δίστασε να σηκώσει τα όπλα για να πάρει την εξουσία πνίγοντας στο αίμα την Ελλάδα.
