Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας την ενέτασε όχι μόνο σε κρίσιμα σταυροδρόμια του Νότου της Ευρώπης αλλά και στην πυριτιδαποθήκη της Γηραιάς (στην κυριολεξία πλέον) Ηπείρου, που μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ήταν τα Βαλκάνια.
Πλέον η χώρα μας συνορεύει, ουσιαστικώς, και με μία νέα εστία συνεχών αναφλέξεων, αυτήν των εδαφών του αραβικού κόσμου. Υπό το πρίσμα αυτής της γεωγραφικής πραγματικότητας, με τις επαναλαμβανόμενες εντάσεις, ασφαλώς και η Ελλάδα είναι προπύργιο ασφάλειας και σταθερότητας.
Η Ελλάδα είχε, παραδοσιακώς, καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο. Υπό την έννοια αυτή είναι σαφές, ότι κάτω από άλλες συνθήκες και όχι του σημερινού ακραίου ισλαμικού φανατισμού, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ο αξιόπιστος συνομιλητής ή και διαμεσολαβητής ακόμη, μεταξύ της ζαλισμένης Δύσης και του πολιτικά ασταθούς αραβικού κόσμου. Μάλιστα με δεδομένο ότι οι αραβικές χώρες υποστηρίζουν σε, μία διασταύρωση συμφερόντων και θρησκευτικών εμμονών, αντιμαχόμενα μεταξύ τους κράτη, διαφορετικά απελευθερωτικά κινήματα και πολιτικές πρωτοβουλίες, δημιουργώντας μία απίθανη σαλάτα, η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο.
Δυστυχώς, τόσο η αναγκαία προσήλωσή της στις συμμαχικές της υποχρεώσεις, σε μία στιγμή που η Δύση δεν συγκεντρώνει και τις καλύτερες περγαμηνές αξιοπιστίας στη συνείδηση του αραβικού κόσμου, αλλά κυρίως η κινούμενη άμμος των συμφερόντων των αραβικών χωρών, αποτρέπουν εκ των πραγμάτων να διαδραματίσει η Ελλάδα τον ρόλο του αξιόπιστου ειρηνικού διαμεσολαβητού. Συμπέρασμα. Και η χώρα μας πλέον βρίσκεται μεταξύ των χωρών εκείνων της Δύσης τις οποίες η καχυποψία του εν εξελίξει ακραίου ισλαμισμού θα μπορούσε να μετατρέψει σε στόχο και θρησκευτικής εκδίκησης.
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελεί σήμερα προπύργιο ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή, κάτι που εύχεται η Δύση να διατηρηθεί. Όμως, αν η ανάγκη της Δύσης να προασπίσει τα γεωστρατηγικά της και, πλέον και ενεργειακά της συμφέροντα στον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο, καθιστά για τον δυτικό κόσμο εξ ίσου αναγκαίο να αποτελεί η Ελλάδα σημείο ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή, η ανατροπή αυτής της σταθεράς μπορεί να αποτελέσει τον νέο τακτικό στόχο του ισλαμικού φανατισμού. Ενός φανατισμού που τροφοδοτείται και από την λαϊκή εξαθλίωση στην οποίαν έχουν οδηγήσει τα καθεστώτα των χωρών αυτών. Ας το έχει αυτό υπ’ όψιν όλος ο πολιτικός κόσμος, έτσι ώστε η δική του συνοχή έναντι εξωτερικών κινδύνων να αντισταθμίζει τους ιδεολογικούς και κομματικούς ανταγωνισμούς που παλαιόθεν, στην Ελλάδα, είχαν και ακραίες εκφράσεις.
