Στη διπλωματία και την εξωτερική πολιτική πολλά γίνονται και δε γράφονται. Η άγραφη ιστορία είναι αυτή η δύναμη, που τις περισσοτερες φορές προσδιορίζει τις εξελίξεις και καθορίζει τη μοίρα των λαών. Συχνά δε εκδικείται την πολιτική, όταν η τελευταία επιχειρεί να την περιφρονήσει για εποχικά συμφέροντα, παίζοντας με την γεωγραφία και υπονομεύοντας την πολιτιστική ταυτότητα των Εθνών.
Υπάρχουν σημαντικά τέτοια παραδείγματα τεχνιτών κρατών που κατέρρευσαν ως μοντέλα, διότι περιφρόνησαν την εθνική πολιτιστική ταυτότητα, όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο μετά τη διάσπαση ή η πρώην Ανατολική Γερμανία μετά την επανένωση.
Η ιστορία αποδεικνύει ότι η ονοματοδοσία ενός κράτους είναι η βάση για τη συνέχεια ενός πολιτισμού ή τη συντριβή του, για την ειρήνη ή τον πόλεμο, για την συνεργασία και τη φιλία μεταξύ των λαών ή την αστάθεια και τον αλυτρωτισμό.
Καταθέτω αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις προς έρευνα (αλλά από πηγές και όχι από την συνήθως «κατασκευασμένη γραπτή ιστορία των νικητών»), επιβεβαίωση και προβληματισμό ενόψει σύγχρονων διαλειμμάτων :
• Πόσοι σήμερα γνωρίζουν ότι δεν υπήρξε ποτέ «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» αλλά «Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος»;
Ο γεωγραφικός όρος «Βυζάντιο» χρησιμοποιήθηκε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως νεολογισμός από τον Hieronymus Wolf(1562), από τον Karlos Du Kange στο ιστορικό του σύγγραμμα με τίτλο “Historia Byzantine” καθώς και από τον Ph. Labbe το 1680 που τον καθιέρωσε με τη “Byzantida” στο Λούβρο. Είναι εμφανής η προσπάθεια της διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής μέσα από την καθιέρωση του ονόματος "Βυζάντιο" να διασπάσουν την εξελικτική συνέχεια του Ελληνικού πολιτισμού στο χώρο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και να σκοτώσουν κάθε υποψία για ανασύσταση Αυτοκρατορίας στην περιοχή των Βαλκανίων.
• Πόσοι γνωρίζουν σήμερα ότι οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής έθεσαν το 1830 άγραφο όρο για την αναγνώριση του σύγχρονου Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους την ονοματοδοσία του ως «Γραικία» (Greece, Grece, Griechenland) και όχι ως «Ελλάς», διότι το συγκεκριμένο Ελληνικό φύλλο έφτανε ως τη Θεσσαλία (μια μικρή Ελλάδα-από εκεί και ο υποτιμητικός όρος Γραικύλος)και ο πρώτος Διεθνής Οργανισμός που μας αναγνώρισε με το Συνταγματικό μας όνομα(Hellenic Republic), ύστερα από τη φωτεινή καθοδήγηση του Κ.Τσάτσου και την έξυπνη διαπραγμάτευση του Κ.Καραμανλή ήταν η ΕΟΚ το 1980;
Πηγές μάλιστα αναφέρουν δυναμικό διάβημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον φίλο του Βαλερί Ζισκάρ ντ'Εσταίν, όταν κατά την πρώτη υπογραφή ένταξης διαπίστωσε ότι ανακοινώνεται ως πρωθυπουργός της «Γραικίας» (Prime Minister of Greece) και όχι ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος (Prime Minister of Hellenic Republic) με το επιχείρημα ότι κατά τις διαπραγματεύσεις είχε χρησιμοποιηθεί ο δεύτερος όρος.Κάτι που στο τέλος έγινε αποδεκτό ταυτίζοντας τη χώρα μας με την ιστορική της ρίζα
• Δε δημιουργεί προβληματισμό γιατί όλος ο κόσμος αποκαλεί τη Γερμανία Germany, δηλαδή «Χώρα των Γερμανών», ενώ οι ίδιοι οι Γερμανοί αυτοαποκαλούνται Deutschland, δηλαδή «Χώρα των Τευτόνων»;
• Δε προκαλεί απορία γιατί η Γαλλία αποκαλείται χώρα των Φράγκων(France, Frankreich) και όχι χώρα των Γαλατών;
• Ισχύει άραγε η ιστορική φήμη ότι η Γαλλία αντέδρασε στην είσοδο της Μεγάλης Βρεττανίας στην ΕΟΚ, διότι θίγονταν η Γαλλική Περιφέρεια της Βρετάνης, με συνέπεια η δεύτερη να γίνει αποδεκτή ως Ηνωμένο Βασίλειο;
Όλα αυτά και πολλά άλλα ανομολόγητα παραδείγματα, αναδεικνύουν τη δύναμη και τη σημασία του Ονόματος, ιδιαίτερα αν αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού και της ιστορίας ενός έθνους. Κανείς δε μπορεί να το αγνοήσει, διότι αν η γεωγραφία ή η σκοπιμότητα επικυριαρχήσει της εθνικής πολιτιστική ταυτότητας, θα έλθει η στιγμή που η ιστορία θα τιμωρήσει την πολιτική.
Η Ελλάδα έχει χρέος να προστατεύσει τη Ειρήνη, τη Συνεργασία, την Φιλία, την διεθνή Αρχή της Καλή Γειτονίας στην περιοχή των Βαλκανίων, στηρίζοντας τον Ευρωατλαντικό προσανατολισμό του γειτονικού μας Κράτους και το πράττει, χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις στην ηθική των διεθνών της σχέσεων ή στο ρεαλισμό της εξωτερικής της πολιτικής.
Αυτό σημαίνει πρακτικά μια κοινώς αποδεκτή λύση, για όλες της χρήσεις-Erga Omnes(εσωτερικά στο Σύνταγμα, διμερώς με όλα τα κράτη και πολυμερώς στους διεθνείς Οργανισμούς), που θα αναγνωρίζει τον όρο «Μακεδονία» ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μας και της Ελληνικής πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Κάθε άλλη επιλογή που θα στρεβλώνει την ιστορική και επιστημονική αλήθεια δε θα απειλήσει μόνο αλυτρωτικά την Ελλάδα στο μέλλον, δε θα κλωνίζει μόνο τη σταθερότητα του νέου κράτους που θα βασιστεί σε μια ψευδεπίγραφη κατασκευασμένη εθνογένεση, αλλά θα υπονομεύσει στρατηγικά και τη σταθερότητα, την ασφάλεια και τη συνεργασία στην ευρύτερη περιοχή την ΝΑ Ευρώπης.
Ο συνδυασμός της ιστορικής ηθικής και του πολιτικού ρεαλισμού μπορούν να δώσουν στέρεη λύση, αρκεί τόσο οι διεθνείς διαχειριστές του θέματος όσο και η ηγεσία των Σκοπίων να συνειδητοποιήσουν ότι η Ευρωατλαντική πορεία της FYROM, δεν περνά μέσα από ιστορικές ανακρίβειες και αλυτρωτικές στρεβλώσεις σαν αυτές που κάποτε κατασκεύασε η κομμουνιστική ηγεσία και συνέχισαν να υπηρετούν οι νεοεθνικιστές, αλλά μέσα από την παραδοχή της ιστορικής αλήθειας για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και το σεβασμό της Αρχής της Καλής Γειτονίας και του Διεθνούς Δικαίου που οφείλουν να υπηρετούν οι παλιές αλλά και οι νεογέννητες Δημοκρατίες της Δύσης.
Εκατομμύρια Έλληνες γεμίζουν τις πλατείες προσπερνώντας και την ηγεσία τους, διότι νιώθουν τη ανάγκη να υπερασπιστούν τα ιστορικά τους δίκαια. Συνειδητοποιούν τη δύναμη του Ονόματος την Μακεδονίας και συναισθάνονται ότι το Όνομα είναι η δύναμη και το δίκιο τους.
*του Δρ. Ευριπίδη Στ. Στυλιανίδη, επισκέπτη Καθηγητή Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, πρ. Υπουργού & τ. βουλευτή Ροδόπης
ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΣΤΙΑ 3/2/2018
