Η δυνατότητα να λειτουργούν και στην χώρα μας παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων, συνιστά μία ιστορική μεταρρύθμιση που ξεπερνάει ένα αναχρονιστικό καθεστώς.
Αλλά και ακυρώνει παλαιότερη απόφαση- επισήμανση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η έλλειψη αυτή δημιουργούσε «αρνητικό αντίκτυπο στον ανταγωνισμό και στην εσωτερική αγορά της Ελλάδας και περιόριζε τις δυνατότητες των Ελλήνων υποψήφιων…».
Ακόμη και οι αντιδρώντες επί χρόνια πανεπιστημιακοί έχουν αρχίσει να κάμπτονται –πλην των εμμονικών αριστερών- δεδομένου ότι έχουν εγκαταλείψει την δαιμονοποίηση της λειτουργίας ξένων ΑΕΙ και στην χώρα μας, κατά το πρότυπο των ισχυόντων σε άλλες προηγμένες χώρες. Το πιο κοντινό σε μας παράδειγμα είναι η Κύπρος.
Όλες άλλωστε οι δημοσκοπήσεις που επιχειρούν να θίξουν το θέμα της λειτουργίας ξένων ΑΕΙ στην χώρα μας έχουν αποκαλύψει ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων, δηλαδή τάσσεται κατά του κρατικού μονοπωλίου. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι γονείς που είναι ο έτερος σημαντικός παράγων που, πέραν των φοιτητών, ταλαιπωρείται από τον τρόπο λειτουργίας, μέχρι σήμερα, των κρατικών πανεπιστημίων, προσβλέπει και σε κάποια άλλα Ιδρύματα. Σε ΑΕΙ δηλαδή των οποίων η λειτουργία θα είναι απρόσκοπτη και θα είναι ταυτόσημη με εκείνη των στην αλλοδαπή αναλόγων Ιδρυμάτων. Ποιος δεν έχει ακούσει γονιό να λέει για το ξενητεμένο του παιδί, «εκεί τουλάχιστον σπουδάζουν κανονικά, χωρίς καταλήψεις, αναβολές και απεργίες»!
Στην μεταρρύθμιση αυτή η κυβέρνηση έχει θέσει αυστηρούς όρους λειτουργίας των μη κρατικών πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, με βάση τους ελληνικούς Νόμους που διασφαλίζουν την ποιότητα των σπουδών, σε αυτά, υπό τον έλεγχο της Πολιτείας. Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση είναι εκ του πονηρού και θα εξέθετε την πανεπιστημιακή κοινότητα ως τρομοκρατημένη από ένα διαφαινόμενο ανταγωνισμό. Θα ήταν δικαιολογημένος ο φόβος της, μόνο στην περίπτωση που, στην πράξη, η συνύπαρξη κρατικών και μη κρατικών ΑΕΙ απέβαινε, υπέρ των πρώτων, από τις τελικές επιλογές και γονέων και φοιτητών...
