Η ένταση στο κλίμα μεταξύ των Ελλάδος και Τουρκίας έχει εντυπωσιακά αποφορτιστεί.
Όμως παρ’ όλ’ αυτά η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων έχει επιβεβαιώσει μία σοφή ρήση που είχε ειπωθεί πριν από 80 και πλέον χρόνια(!) από τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα, στα τέλη της δεκαετίας του ΄30, όταν αυτός είχε αναφερθεί στην Τουρκία: «Μπορεί να βγάζεις από τη λεοπάρδαλη το φέσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή χάνει τις…βούλες της ή βγάζει και το δέρμα της».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην τελευταία συνάντησή του με τον Τούρκο Πρόεδρο προσήλθε με καλοπροαίρετη διάθεση που πηγάζει από την ανάγκη καλής γειτονίας με μία χώρα με την οποία η ιστορική μοίρα θέλησε να γειτνιάζουμε. Η συζήτηση που είχαν ήταν διερευνητική αλλά είχε και συγκεκριμένες κόκκινες γραμμές που προσδιορίζονται από τις μόνες διαφορές που αναγνωρίζουμε. Και που είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Διαφορές που έχουν την διαχρονική και μοναδική ελληνική αναγνώριση καθώς όλα τα άλλα θέματα που θέτει η Τουρκία είναι λυμένα από διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες.
Δεν μπορούμε να προδικάσουμε την τουρκική αντίδραση στο μέλλον. Έχει σημασία όμως να γνωρίζουμε –και η κυβέρνηση το γνωρίζει καλά- ότι η Άγκυρα πάντοτε ασκούσε την εξωτερική της πολιτική με απειλητικούς συμβολισμούς και υπομνηστική σημειολογία. Το έκανε ακόμη και όταν διαπραγματευόταν συμφωνίες οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την Ελλάδα. Μένει επομένως να αποδειχθεί στην πράξη αν είναι δυνατόν να θεμελιωθούν άλλου είδους σχέσεις φιλίας και ειρηνικής συνύπαρξης των δύο χωρών.
Όμως, όχι μόνο στο παρελθόν αλλά ούτε και αργότερα η Τουρκία είχε δώσει την ευκαιρία να διαπιστώσουν οι φίλοι και σύμμαχοί της ότι βγάζοντας το φέσι, στις σχέσεις της με την Δύση χάνονταν και οι βούλες της λεοπάρδαλης.
