Ευθύς εξ αρχής, στην νέα Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου διαπιστώθηκε μία αδυναμία στοιχειοθέτησης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενός εποικοδομητικού ρόλου, από της θέσεως στην οποίαν βρίσκονται.
Πράγματι η διάθεση την οποία έχουν αποκαλύψει, παρερμηνεύοντας τον ρόλο τους, είναι η άρνηση σχεδόν σε όλα, έτσι ώστε να μην εκδηλώνεται μία διακομματική συναίνεση στα μείζονα τουλάχιστον ζητήματα που αφορούν την χώρα και την ελληνική κοινωνία. Ένα απλό παράδειγμα της τακτικής αυτής είναι ότι συζητάμε για το αν θα επιτύχει η κυβέρνηση μία πλειοψηφία 200 βουλευτών για την ψήφο των αποδήμων, όταν σε αυτό το ζήτημα θα έπρεπε να υπάρχει ομοφωνία.
Με την στάση τους αυτή τα κόμματα της αντιπολίτευσης –στάση στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται ότι έχουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ- θεωρούν, εσφαλμένα, ότι μπορούν και αναδεικνύουν έτσι τις δικές τους θέσεις ενώ, συγχρόνως, προβάλλουν προς τα έξω, δηλαδή στην ελληνική κοινωνία τον έλεγχο που ασκούν στην κυβέρνηση! Μόνο που η στάση αυτή δεν συνιστά εποικοδομητικό έλεγχο, αλλά μία ξεπερασμένη τακτική, με στο την αποκόμιση κομματικού οφέλους. Κάτι όμως που δεν εξασφαλίζεται. Διότι από την μία πλευρά η κοινωνία αξιολογεί την άρνηση αυτή, ακόμη και ως αδυναμία για έναν εποικοδομητικό αντίλογο, ενώ από την άλλη βλέπει μία κυβέρνηση που προσπαθεί να αντιμετωπίσει σε ρεαλιστική βάση αλλά και προς όφελος της κοινωνίας μία σειρά προβλημάτων που την αφορούν.
Προφανώς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να αξιολογήσουν και ερμηνεύσουν σωστά και το αποτέλεσμα των εκλογών. Το οποίο έβγαλε μία ισχυρή κυβερνώσα παράταξη και μία δύναμη αντιπολίτευση, καθώς τα κόμματα που την απαρτίζουν, ένα ένα και συνολικά δεν έπεισαν ούτε για την σοβαρότητά τους ούτε για τις πολιτικές θέσεις τους. Συμπερασματικά, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους.
