Επικοινωνιολόγος ακούστηκε να λέει προ ημερών, πριν από την νίκη Κασσελάκη, μία μεγάλη αλήθεια.
Ότι στον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ευχαριστούν τον Κασσελάκη επειδή η εμφάνισή του συνετέλεσε ώστε να ασχολείται ο κόσμος και πάλι με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί αυτό να είναι όντως αλήθεια, αλλά αλήθεια χωρίς άμεση τουλάχιστον προοπτική για το κόμμα. Διότι η εμφάνιση του ομογενούς έβγαλε μεν στην επιφάνεια και πάλι το κόμμα της Κουμουνδούρου, αλλά συγχρόνως προκάλεσε άλλα προβλήματα. Εσωκομματικά. Που ήδη βλέπουμε που οδηγούν. Στην διάλυση ενός κόμματος που αναδείχτηκε από την συγκυρία και μόνο.
Η ανάδυση πάλι αυτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον αναδεικνύει σε ουσιαστικό παράγοντα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία εδώ και μήνες είναι ανύπαρκτη. Και παραμένει, βεβαίως, ανύπαρκτη διότι οι συντριπτικές ήττες που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ και η εσωστρέφεια που προκάλεσαν δεν έβγαλαν από την αντιπαραγωγική ομφαλοσκόπηση το κόμμα της αριστεράς. Ακόμη ταλανίζεται από πολιτική αμηχανία, καθώς, και ΄πριν από την ανάδειξη Κασσελάκη σε πρόεδρο του κόμματος κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει, κάποιον από τους λοιπούς υποψηφίους μία τόσο ισχυρή πολιτική προσωπικότητα η οποία θα παρέσερνε το κόμμα προς μία ουσιαστική πολιτική παρουσία. Άφωνοι και άλαλοι. Διότι δεν λες και ουσιαστική αντιπολιτευτική κριτική τις ατάκες ή τα παρωχημένα επιχειρήματα τα οποία άλλωστε δεν έχουν καμμία σχέση με τα σημερινά προβλήματά της κοινωνίας.
Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ανάδειξη του κ. Κασσελάκη σε πρόεδρο του κόμματος οδηγεί σε διάλυση ενώ δεν εξασφαλίζει ανάκτηση από το κόμμα της πολιτικής δύναμης την οποία είχε αποκτήσει, έστω και περιστασιακά. Έτσι η προοπτική είναι είτε η συνέχιση της πολιτικής παρακμής του κόμματος είτε της διάσπασης. Άλλωστε κόμματα που εμφανίστηκαν ως διάττοντες αστέρες, εξ ευτυχούς, γι’ αυτά συγκυρίας, δεν είχαν ποτέ ιστορική προοπτική.
