Ευρ. Στυλιανίδης: Είναι σημαντικό να αγαπάς τον τόπο που γεννήθηκες και να είσαι περήφανος γι’ αυτό που είσαι

Έναν πρωινό πολιτικό καφέ ήπιε ο υποψήφιος βουλευτής Ροδόπης της ΝΔ Ευριπίδης Στυλιανίδης με το δημοσιογράφο της Μακεδονίας, Νίκο Οικονόμου.

Γεννημένος στην Κομοτηνή θυμήθηκε το ντουρντουβάκι, την καταναγκαστική εργασία που έκανε στην ακριτική Ροδόπη ο πατέρας του τα δύσκολα χρόνια του πολέμου, αλλά και το μυστικό της επιτυχίας που του είχε πει: «Το πρωί να παίζεις τάβλι με το βασιλιά και το βράδυ με το γύφτο και στο πιστόλι που θα κρατάς να έχεις πάντα 3 σφαίρες, η πρώτη θα είναι για τον δειλό, η δεύτερη για τον προδότη και η τρίτη για τον εχθρό…».

Αναπολεί τα παιδικά χρόνια όταν μεγάλωσε ακούγοντας τους «συνδυασμένους ήχους του Μοεζίνη και της καμπάνας. Μεγάλωσα στην ίδια γειτονιά με τον Ομέρ και τη Μπελγκήν. Μια μεσοτοιχία χώριζε τις αυλές μας. Ο Ομέρ σπούδασε στην Τουρκία και έγινε κτηνίατρος. Παίζαμε μπάλα στην ίδια ομάδα».

Θυμάται την πιο ακριβή εξαήμερη σχολική εκδρομή για τη Ρόδο, τα γεμάτα και συναρπαστικά χρόνια της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ, της οποίας υπήρξε πρόεδρος, αλλά και την τάση που είχε από μικρός «να επηρεάζει τις εξελίξεις, να ανταγωνίζεται κατεστημένα και να οριοθετεί πειστικά ένα όραμα μέσα στο οποίο θα χωρούν τα μικρά και μεγάλα όνειρα των άλλων».

Θυμάται ακόμη ατάκα του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, όταν τον είδε σε μια κοινοβουλευτική διαδικασία στις Βρυξέλες. «Πού σας ξέρω, κύριε», τον ρώτησε. Με τον Στυλιανίδη να του απαντά: «Ήμουν το γκαρσονάκι που σας σέρβιρε στο ελληνικό εστιατόριο Paros γύρο με τζατζίκι»!

Μιλά για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κώστα Καραμανλή, το Μιλτιάδη Έβερτ, αλλά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και φυσικά για τις εκλογές της 21ης Μαΐου, ενώ απαντά στο ερώτημα γιατί δε βάφτηκε μπλε η Ροδόπη. Τέλος δηλώνει ότι το ζητούμενο στις εκλογές της 25ης Ιουνίου είναι «όχι μόνο η προστασία του ποσοστού μας αλλά και η επαύξησή του ώστε να μην απειληθεί η αυτοδυναμία της ΝΔ».

Ολόκληρη η συνέντευξη

Πίνετε πρωινό καφέ;

Κάθε μέρα.

Τί είδους είναι;

Espresso και το καλοκαίρι freddo, μέτριο.

Πότε και πού;

Όταν είμαι στην Αθήνα στο αυτοκίνητο κατά τη διαδρομή από το σπίτι προς τη Βουλή ή το γραφείο. Όταν είμαι στην Κομοτηνή πολύ νωρίς το πρωί μαζί με φίλους επαγγελματίες πριν πάνε στις δουλειές τους, σε κεντρική καφετέρια στην πλατεία της πόλης.

Να πάμε πολλά χρόνια πίσω: γεννημένος στην Κομοτηνή το 1966. Οι γονείς;

Δάσκαλοι με όλη τη σημασία της λέξης.

Οι γονείς του σε ρετρό φωτογραφία. Στη μέση με το άσπρο ο πατέρας του Στυλιανός, όρθια με το καρό φόρεμα η μητέρα του, Γεωργία σε κατασκήνωση στη Μαρώνεια.

 

Πώς ήταν η οικογένεια; Το κλίμα; Οι συζητήσεις;

Η οικογένεια μου ήταν δεμένη, παραδοσιακή ακριτική Ελληνική οικογένεια. Και από τις δύο πλευρές παιδιά προσφύγων από την Αν. Θράκη, Σαράντα Εκκλησιές. Για τη ρίζα της οικογένειας κάποτε μου προσέφερε ένα ενδιαφέρον αρχείο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Πέρασαν πολλά. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο κάρο της προσφυγιάς το 1922. Έζησε κατοχή, αντίσταση, πόλεμο. Βρέθηκε συχνά αντιμέτωπος με το θάνατο. Φυλακίστηκε μικρός και έφαγε ξύλο από τους Βουλγάρους, πήγε ντουρντουβάκι, δηλαδή καταναγκαστική εργασία. Πολέμησε ως έφεδρος αξιωματικός και τιμήθηκε με Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό Γ´ Τάξης.

Ο πατέρας του ως έφεδρος αξιωματικός

 

Η μάνα μου είχε 3 αδελφές. Έζησε σκληρή φτώχεια και κατάφερε να σπουδάσει κρυφά από τον παππού που αντιδρούσε, κάνοντας την επανάσταση της. Ήταν αφοσιωμένη στην οικογένεια, διότι έχασε κι ένα παιδί, τον αδελφό μου 15 χρονών, μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο. Μου έμαθαν να αγαπάω την πατρίδα και να πιστεύω σε αξίες, Δεν μου το επέβαλαν, αλλά συνέβαλαν έξυπνα στο να διαμορφώσω αυτή τη συνείδηση. Είναι σημαντικό να αγαπάς τον τόπο που γεννήθηκες και να είσαι περήφανος γι’ αυτό που είσαι. Το είπα και στις εκλογές προς τους νεώτερους με το σύνθημα μου «Η Ροδόπη έχει αξία».

O πατέρας του Στυλιανός (στη μέση με το άσπρο πουκάμισο) επάνω στη βάρκα κάπου τη δεκαετία του '60

 

Πολιτικά πού κινείτο η οικογένεια;

Η οικογένεια του πατέρα μου ήταν συντηρητικοί Βασιλικοί και μετά Καραμανλικοί, της μητέρας μου Φιλελεύθεροι Βενιζελικοί. Ο πατέρας μου με απέτρεπε να ασχοληθώ με τα κοινά, διότι βίωσε τα πάθη και το διχασμό. Μου έλεγε να φροντίζω πρώτα τις σπουδές και την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, ώσπου έμαθε από τις εφημερίδες ότι εκλέχθηκα πρόεδρος του Λυκείου μου ανεξάρτητος τότε με 85% και ήλθα σε σύγκρουση με κάποιους καθηγητές μου που παρότι δήλωναν κατά της παραπαιδείας ως συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, έκαναν ακριβά ιδιαίτερα σε πλουσιόπαιδα του σχολείου.

Όταν πλέον αποδέχθηκε την πολιτικοποίησή μου, μου έδωσε δύο πολύτιμες συμβουλές. Πρώτον να πέφτω, όταν ακόμα έχω δύναμη να σηκωθώ μόνος μου, για να ξεχωρίσω τους πραγματικούς φίλους που θα έλθουν να βοηθήσουν από αυτούς τους δήθεν που θα επιχειρήσουν να με κλωτσήσουν. Δεύτερον όταν αποδέχθηκε την ανάμιξη μου στα κοινά με συμβούλεψε κάτι που του έλεγε ο δικός του πατέρας ως μυστικό της επιτυχίας: «Το πρωί να παίζεις τάβλι με το βασιλιά και το βράδυ με το γύφτο και στο πιστόλι που θα κρατάς να έχεις πάντα 3 σφαίρες, η πρώτη θα είναι για τον δειλό, η δεύτερη για τον προδότη και η τρίτη για τον εχθρό…».

Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο

 

Πίεση για διάβασμα από δύο γονείς δασκάλους είχατε;

Ποτέ δεν με πίεσαν να διαβάσω. Μου έμαθαν όμως τη μέθοδο να διαβάζω και με έκαναν να αγαπήσω το διάβασμα. Ήταν πολύ προοδευτικοί εκπαιδευτικοί για την εποχή τους. Ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε τη μαιευτική μέθοδο και τη βιωματική διδασκαλία. Πηγαίναμε σχολείο μαζί και με ρωτούσε τι οδό μένουμε; Του απαντούσα Ηροδότου. Ξέρεις ποιος ήταν ο Ηρόδοτος; Μου έλεγε, δες εκείνα τα αγάλματα ποιανών είναι; Του Βιζυηνού και του Καραθεοδωρή. Ποιοί ήταν αυτοί; Έτσι μάθαινα την ιστορία του τόπου μου χωρίς να το καταλαβαίνω. Με εκπαίδευε να καλλιεργώ τη γη, να αγαπώ τα ζώα, να σέβομαι τους ανθρώπους. Τα ξενύχτια τους στο σπίτι ταυτίζονταν με προετοιμασία για την επόμενη σχολική μέρα. Έδιναν τα πάντα για τα παιδιά και τους μαθητές τους.

Ως σημαιοφόρος στο Γυμνάσιο

 

Πώς ήταν εκείνα τα χρόνια η Κομοτηνή; Υπήρχε ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών;

Στα αυτιά μου έχω συνδυασμένους τους ήχους του Μοεζίνη και της καμπάνας. Μεγάλωσα στην ίδια γειτονιά με τον Ομέρ και τη Μπελγκήν. Μια μεσοτοιχία χώριζε τις αυλές μας. Ο Ομέρ σπούδασε στην Τουρκία και έγινε κτηνίατρος. Παίζαμε μπάλα στην ίδια ομάδα. Δεν το ξεχνά μέχρι σήμερα και με ψηφίζει φανατικά. Η Μπελγκήν ήταν εγγονή του μειονοτικού βουλευτή που είχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επί ΕΡΕ στη Ροδόπη.

Ακόμη θυμάμαι τη γιαγιά της που είχε τη φωτογραφία του εθνάρχη στο σαλόνι του σπιτιού της. Ο Καραμανλής τον εμπιστεύονταν τόσο που συχνά τον χρησιμοποιούσε και ως μεταφραστή στην επικοινωνία του με Τούρκους ηγέτες.

Στη βάση αυτής της σχέσης εμπιστοσύνης πρότεινα τον σύζυγο της να βάλει υποψηφιότητα με τη ΝΔ το 2004 μαζί μου και το έπραξε με επιτυχία. Ήταν ο Ιλχάν Αχμετ που εκλέγεται μέχρι σήμερα, παρότι άλλαξε αρκετά κόμματα και κόντραρε και με το Τουρκικό Προξενείο. Στην πρώτη μας εκλογή τρελάναμε τα σύρματα, διότι παρότι ήμασταν συνυποψήφιοι, εγώ ζήτησα να τον υπερψηφίσει η μειονότητα και πετύχαμε κοινή εκλογή και θριαμβευτική νίκη στη Ροδόπη για τον Κώστα Καραμανλή και τη ΝΔ.

Τώρα είναι βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, αλλά η διάρκεια και η εκλογική μας επιρροή μετά από τόσα χρόνια αποδεικνύει πόση δύναμη έχει η εμπιστοσύνη και πόσο σημαντικό είναι στην επαφή με τους συμπολίτες να μη βάζεις ενδιάμεσους και να μην εξαρτάσαι από μηχανισμούς.

Το 2004 κατά την πρώτη επίσημη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στη Θράκη. Δίπλα ο Αχμέτ Ιλχάν.

 

Δημοτικό και γυμνάσιο πού πήγατε;

Τελείωσα το 3ο Δημοτικό Σχολείο Κομοτηνής. Ως Υπουργός Παιδείας το ανακαίνισα ως ιστορικό κτήριο και το επέκτεινα. Είναι το φόντο της προεκλογικής μου φωτογραφίας με τίτλο «ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ», με κεφαλαία. Στη συνέχεια 1ο Γυμνάσιο Κομοτηνής και μετά στο 1ο Λύκειο Κομοτηνής. Από τη σειρά μου πετύχαμε στα πανεπιστήμια το 90%.

Αναμνήσεις;

Οργανώσαμε την ακριβότερη εξαήμερη εκδρομή στη Ελλάδα, χωρίς να πληρώσουν φράγκο συμμαθητές που είχαν οικονομικές δυσκολίες. Πήγαμε από την Κομοτηνή στην Αθήνα και τη Ρόδο αλλάζοντας δύο πτήσεις με Ολυμπιακή και διαμένοντας στο καλύτερο ξενοδοχείο. Τότε ήταν απίστευτο αυτό που κάναμε, διότι το χρηματοδοτήσαμε αποκλειστικά με πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργανώσαμε στην πόλη μας. Είχαν παραμιλήσει όλοι ακόμα και τα κολλέγια που πετύχαμε εκεί ρωτούσαν από ποιο κολλέγιο είμαστε. Περάσαμε καταπληκτικά. Ακόμα και σήμερα όλοι έχουν να θυμούνται μια ωραία ιστορία.

Τι κάνατε ευχάριστα ως πιτσιρικάς;

Αθλητισμό (γελάει). Μη με βλέπεις τώρα, πως έγινα από την πολιτική. Τότε ήμουν πρωταθλητής στα 100 μέτρα στους σχολικούς αγώνες.

Καλός μαθητής ή πρόεδρος της τάξης;

Τη σημαία τη σήκωνα από το Δημοτικό μέχρι το Γυμνάσιο και το Λύκειο με βαθμό 20 παρά 1. Οι καθηγητές μου ποντάραν πάνω μου για πανελλήνια πρωτιά, αλλά την τελευταία χρονιά στο Λύκειο με τράβηξε η πολιτική και έβαλα άλλους στόχους. Πάντως τη Νομική που ήθελα την πέτυχα. Παράλληλα έσπασα το θρύλο που θεωρούσε σπασίκλες και αντιπαθείς τους πρώτους μαθητές. Εκλέχθηκα πρόεδρος δεκαπενταμελούς του 1ου Λυκείου με 85% των ψήφων των συμμαθητών μου και μάλιστα ανεξάρτητος, κόντρα στις πανίσχυρες τότε πολιτικές νεολαίες, με 14 στους 15 να είναι δικοί μου (γελάει).

Γιατί επιλέξατε τη Νομική;

Ήταν η επιστήμη που μου αρέσει επειδή αποτελεί τη βάση για πολλές κατευθύνσεις εξειδίκευσης. Προσωπικά την τερμάτισα. Πτυχίο στο Δημοκρίτειο, Διδακτορικό στο Συνταγματικό Δίκαιο στη Νομική του Αμβούργου και τώρα Αναπληρωτής Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου και Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ στην Αυστρία και έπεται συνέχεια (χαμογελάει)…

Υπήρχε στο μυαλό από τότε η πολιτική;

Πριν καταλήξω τι μου πάει ψάχτηκα καλά. Αθλητισμός, μουσική, θετικές επιστήμες, φιλοσοφία, ζωγραφική. Τον εαυτό μου τον βρήκα από νωρίς στην πολιτική, διότι μου έδινε την ευκαιρία να εκφράσω αυτά που πίστευα. Να αφυπνίσω και να πείσω τους άλλους. Να γεφυρώσω την τεράστια απόσταση που συχνά χωρίζει το μυαλό από την καρδιά.

Να αντιμετωπίσω αδικίες που αφορούσαν εμένα, τους γύρω μου, τον τόπο μου, την πατρίδα μου. Μου άρεσε αυτή η διαρκής μάχη να επηρεάζω τις εξελίξεις, να ανταγωνίζομαι κατεστημένα και να οριοθετώ πειστικά ένα όραμα μέσα στο οποίο θα χωρούν τα μικρά και μεγάλα όνειρα των άλλων. Το συνειδητοποίησα ως επιλογή από το Λύκειο και το υπηρετώ έως σήμερα.

Στη Βουλή, όπου εκλέγεται από το 2000

 

Είχατε συμμετοχή στη ΔΑΠ από νωρίς. Ποια τα κέρδη και ποιες ενδεχομένως οι απώλειες από τη συμμετοχή σας στην κομματική ζωή;

Εντάχθηκα από το πρώτο έτος συνειδητά στη ΔΑΠ ΝΔΦΚ για δύο λόγους. Πρώτον διότι έβλεπα στο Πανεπιστήμιο να κυριαρχούν ιδεοληπτικές αριστερές δυνάμεις που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Μιλούσαν για έναν άλλο κόσμο αδιαφορώντας για τον πραγματικό κόσμο στον οποίο ζούσαμε. Δεύτερον γιατί αυτή η παράταξη μας έδωσε χώρο όχι μόνο να εκφράσουμε τις ιδέες μας αλλά και να τις διαμορφώνουμε ελεύθερα, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν τις σπουδές ή τη ζωή μας.

Σε ένα μόλις χρόνο ανέλαβα την ηγεσία της παράταξης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Προτείναμε πρώτοι στοιχειοθετημένα την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος από το 1986, το εντάξαμε όχι χωρίς δυσκολίες στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και το παλεύουμε μέχρι σήμερα. Κατακτήσαμε τότε για πρώτη φορέα την πρωτοπορεία του φοιτητικού κινήματος και τη διατηρεί η νέα γενιά μέχρι τις τελευταίες εκλογές. Η ΔΑΠ ΝΔΦΚ ήταν για τη γενιά μου το καλύτερο σχολείο πολιτικής και η χρυσή περίοδος ανιδιοτελών αγώνων και όμορφων αναμνήσεων.

Κεντρική Γραμματεία ΔΑΠ στα μέσα της δεκαετίας του '80. Μπροστά από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη διακρίνεται ο Κωστής Χατζηδάκης με μαλλιά, δίπλα ο Δημήτρης Ζαφειριάδης και από την άλλη μεριά ο Γιάννης Πευκιανάκης.

Και το Αμβούργο της Γερμανίας όπου κάνατε το διδακτορικό σας, πώς προέκυψε;

(Γελάει). Δεν ήξερα λέξη γερμανικά, δεν γνώριζα κανέναν στη Γερμανία και είχα ελάχιστα χρήματα από το εφάπαξ του πατέρα μου. Είχα γίνει δεκτός στις ΗΠΑ, αλλά δεν μπορούσα να το υποστηρίξω οικονομικά. Πήγα στη Γερμανία, διότι έβλεπα ότι θα είναι το πεδίο των πολιτικών εξελίξεων τα επόμενα χρόνια μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Έζησα από κοντά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τη διαδικασία επανένωσης. Στερήθηκα 5 υποτροφίες για να τις πάρουν άδικα συμφοιτητές μου με λιγότερα προσόντα και περισσότερες προσβάσεις που όμως δεν τις είχαν ανάγκη.

Δούλεψα όμως 8 μήνες στο restaurant Paros στο Αμβούργο και 3 χρόνια ως κλητήρας στο Ελληνικό προξενείο χρηματοδοτώντας τις σπουδές μου και τα κατάφερα. Όταν έφυγα από τη Γερμανία ήμουν διδάκτορας, είχα αγοράσει το πρώτο μου αυτοκίνητο και είχα γνωρίσει προσωπικά από τον Καγκελάριο της Γερμανίας Χέλμουτ Κόλ ως τον τελευταίο εργάτη του λιμανιού.

Η ηθική δικαίωση ήλθε αργότερα, όταν σε μια διεθνή σύσκεψη για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όπου εκπροσωπούσα τον Έλληνα πρωθυπουργό ως νεαρός υφυπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Σμίτ ενώπιον του Ζισκάρ Ντεστέν, του Μπερλουσκόνι, του Τζουλιάνο Αμάτο, του Μαρτενς και άλλων με ρώτησε «που σας ξέρω κύριε υπουργέ;» Και του απάντησα «Κύριε Καγκελάριε, είμαι το γκαρσονάκι που σας σέρβιρε στο Restaurant Paros στη γειτονιά σας γύρο με τζατζίκι, όταν έκανα το διδακτορικό μου και με ρωτούσατε με ενδιαφέρον για την κατάσταση στη Ελλάδα».

Με τον τότε καγκελάριο της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ σε συνέλευση για το Σύνταγμα της Ευρώπης στις Βρυξέλλες

Ως πρωτοεκλεγμένος βουλευτής το 2001, με τον Μπιλ Γκέιτς

 

Εκείνα τα χρόνια ήρθε και η γνωριμία με τον Κώστα Καραμανλή. Πρώτη ανάμνηση από τον πρώην πρωθυπουργό;

Τον γνώρισα στην Κομοτηνή μόλις ήλθε από τις ΗΠΑ. Ο πατέρας του, ο κύριος Αλέκος ζήτησε από το Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να τον τοποθετήσει στο πιο δύσκολο πόστο για να ψηθεί και βρέθηκε τομεάρχης 28 χρονών στην Κομοτηνή να χειρίζεται τα μειονοτικά. Αντιπαρατεθήκαμε δημόσια για ένα θέμα της νεολαίας. «Επειδή σε λένε Καραμανλή νομίζεις ότι έχεις δίκιο χωρίς να το αποδείξεις;» του είπα με θράσος.

Ζήτησε να με γνωρίσει αποδεικνύοντας την χαρισματικότητα και την οξυδέρκεια του και καταλήξαμε το ίδιο βράδυ να γλεντάμε παρέα. Εκεί γεννήθηκε μια γνήσια φιλία και μια γόνιμη συνεργασία που βασίστηκε στην αλληλοεκτίμηση και την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Από τότε μας ένωσαν κοινές αξίες και πολλοί κοινοί και δύσκολοι αγώνες.

Από τις πρώτες συναντήσεις με τον πρώην πρωθυπουργό

Υπήρξατε Εβερτικός πάντως στη συνέχεια. Ήσασταν και πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ επί Μιλτιάδη Έβερτ. Θεωρείτε ότι είναι ένας αδικημένος πολιτικός;

Ο Μιλτιάδης Έβερτ είναι αυτός που μου άνοιξε το δρόμο της πολιτικής. Μου εμπιστεύτηκε την ηγεσία της νεολαίας της ΝΔ χωρίς να με γνωρίζει. Με ξεχώρισε ανάμεσα σε άξιους συμμαχητές μου από την ΟΝΝΕΔ με αποκλειστικό κριτήριο το λόγο και τη δράση μου, παρότι προερχόμουν από μια περιφρονημένη ακριτική περιφέρεια, τη Θράκη και εκπροσωπούσα θεσμικά τη νεολαία του Οικουμενικού Ελληνισμού. Αυτό ήταν το πρώτο σοκαριστικό μάθημα αξιοκρατίας, δικαιοσύνης, ίσων ευκαιριών και κοινωνικής κινητικότητας που έδωσε στη γενιά μου.

Πολλοί λένε ότι όντως είναι αδικημένος, γιατί δεν κάθισε στην καρέκλα του πρωθυπουργού, ενώ το άξιζε. Εγώ πιστεύω ότι ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος και ένας γνήσιος ηγέτης που βρισκόταν πιο μπροστά από την εποχή του. Οργανωτικός και αποτελεσματικός, δεν νικήθηκε ποτέ από τις δύο πιο επικίνδυνες διαχρονικές απειλές των ηγετών, την ανασφάλεια και την αλαζονεία. Περιστοιχίζονταν πάντα από τους καλύτερους. Με τις αποφάσεις του προσδιόρισε τη μοίρα της παράταξης και έβαλε ανεξίτηλη σφραγίδα στο μέλλον της πατρίδας.

Ο Μιλτιάδης Έβερτ ήταν η ρίζα που μετάγγισε τις αξίες της Λαϊκής Παράταξης από την ΕΡΕΝ στην ΟΝΝΕΔ και τη Νέα Δημοκρατία διδάσκοντας με τις πράξεις του τη νέα γενιά. Πολέμησε εξίσου το λαϊκισμό και τον ελιτισμό, θεωρώντας και τα δύο απειλές για τη δημοκρατία. Υπήρξε αληθινά λαϊκός πολιτικός και γνήσιος συνεχιστής και εκφραστής της Σχολής του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Με τον Μιλτιάδη Εβερτ στο ΕΓ της ΟΝΝΕΔ μετά από κάποιοι φοιτητική επιτυχία της ΔΑΠ

 

Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πώς τον βλέπατε εκείνα τα χρόνια;

Γνήσιος Statesman. Ολοκληρωμένος ηγέτης, πολύπειρος. Συνδύαζε την τεχνοκρατική σκέψη με μια σπάνια πολιτική εμπειρία, τον ρεαλισμό με μια απίστευτη ψυχραιμία που φανέρωνε βαθιά πολιτική παιδεία και την πειστική κοινοβουλευτική παρουσία με μια αποτελεσματική άσκηση εξουσίας. Είναι από τις προσωπικότητες που δύσκολα αναπληρώνονται στην πολιτική ζωή του τόπου κι αυτό το παραδέχονται όχι μόνο οι φίλοι του αλλά και οι αντίπαλοι του.

Ο Κώστας Καραμανλής αποχώρησε πριν από μερικούς μήνες από τα κοινοβουλευτικά πράγματα. Τον βλέπετε να επιστρέφει με άλλο ρόλο;

Ο Κώστας, όσα χρόνια τον γνωρίζω, όταν λέει κάτι το εννοεί και όταν κάνει κάτι το έχει μελετήσει προηγουμένως πολύ βαθιά. Στη ζωή βέβαια και στην πολιτική συχνά για το μέλλον μας δεν αποφασίζουμε εμείς, αλλά ο θεός και η ιστορία.

Ως υπουργός παιδείας με τον Κώστα Καραμανλή στη Βουλή

 

Είστε βουλευτής από το 2000. Μια πολύ δημιουργική στιγμή ποια ήταν; Μια ιδιαίτερα δύσκολη;

Έντονη αλλά δημιουργική και συγκινητική στιγμή ήταν, όταν παρά την απειλή κατά της ζωής μου, επισκέφθηκα τη Χειμμάρα για να ανοίξω ξανά το πρώτο σχολείο του Άγιου Κοσμά του Αιτωλού για το οποίο στο παρελθόν έχασαν τη ζωή τους 18 πατριώτες ομογενείς. Με υποδέχθηκαν με Ελληνικές σημαίες ψέλνοντας γέροι και νέοι το Τη Υπερμάχω Στρατηγώ και τον Εθνικό Ύμνο. Το θυμάμαι έντονα αυτές τις μέρες που η σκέψη μου γυρίζει στο φίλο νεοεκλεγέντα Έλληνα Δήμαρχο της Χειμμάρας Φρέντυ Μπελέρη που βρίσκεται άδικα στις Αλβανικές φυλακές.

Δύσκολες στιγμές βίωσα αρκετές. Θυμάμαι τη διαχείριση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου που στόχο είχε να προλάβουμε την έξαρση των καταλήψεων στα σχολεία και τη στρατολόγηση νέων από ακραίες οργανώσεις αναρχικών και μπαχαλάκηδων. Εκεί με χτύπησαν βρώμικα εκ των υστέρων με ψεύτικα ή διαστρεβλωμένα δημοσιεύματα που είχαν μικροκομματικά περισσότερο κίνητρα ακόμα και συντροφικό δηλητήριο. Αυτό το βίωμα για το οποίο δεν έχω μιλήσει ακόμα μου θύμισε κάτι που κάποτε μου είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ότι «στην πολιτική δίπλα κάθεται ο εχθρός και απέναντι ο αντίπαλος».

Πάμε στα σημερινά: Ποιο ήταν το μήνυμα των εκλογών της 21ης Μαΐου;

Ο ελληνικός λαός θέλει σταθερή και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αρνείται την πολυδιάσπαση, την αστάθεια και την ακυβερνησία που επιχείρησε να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγει συνειδητά την αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία και την ξεκάθαρη προγραμματική πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο αγώνας όμως είναι στη μέση και πρέπει να τον ολοκληρώσουμε μέχρι τέλους, χωρίς υπερβολές και παρεκκλίσεις.

Κέρδισε η ΝΔ ή έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η ΝΔ κέρδισε τη μάχη και πρέπει να κερδίσει οπωσδήποτε και τον πόλεμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε. Έπεσε ο ίδιος στο λάκκο της απλής αναλογικής που έσκαβε για να εμποδίσει τον Κ. Μητσοτάκη να ολοκληρώσει τη νίκη του. Έβαλε την Ελλάδα σε μια επικίνδυνη ταλαιπωρία αστάθειας στην πιο κρίσιμη στιγμή, από τη οποία υπάρχει μόνο μια έξοδος, η αυτοδύναμη ΝΔ.

Τι ρόλο έπαιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο 40,8% που πέτυχε η ΝΔ;

Πιστώνεται προσωπικά το εντυπωσιακό αυτό αποτέλεσμα. Ξεκάθαρος προγραμματικός λόγος, έξυπνη και αποκαλυπτική τακτική έναντι των αντιπάλων και επιμονή στο στρατηγικό στόχο για αυτοδύναμη Ελλάδα.

Με τον πρόεδρο της ΝΔ κατά την προεκλογική επίσκεψή του στο νομό Ροδόπης

 

Γιατί δεν έμεινε μπλε ο νομός Ροδόπης;

Το ροζ χρώμα του χάρτη της Ροδόπης σίγουρα δεν έχει ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο. Αποτυπώνει από τη μια την επιθυμία της μειονότητας να εκλέξει τους ομοδόξους βουλευτές που επιθυμεί να την εκπροσωπήσουν. Από την άλλη όμως αποκαλύπτει και τη διαχρονική λειτουργία ξένων κέντρων που προσπαθούν συνεχώς να εργαλειοποιούν την εκλογική της συμπεριφορά. Δέστε το γκρίζο του χάρτη των ευρωεκλογών πριν λίγα χρόνια, όταν κατέβηκε το κόμμα DEP.

Πάντως για όσους αναλυτές της πλάκας επιδιώκουν από την Αθήνα να μειώσουν τον δικό μας ρόλο, θέλω να τους ξεκαθαρίσω, ότι αν η Ροδόπη δεν είχε αυτή την ιδιαιτερότητα, στην πλειονότητα θα καταγράφαμε το υψηλότερο ποσοστό στην Ελλάδα, αυτό όμως είναι θεωρητική ανάλυση. Το ουσιαστικό είναι ότι η μάχη που τόσα χρόνια εμείς δίνουμε δεν είναι μόνο παραταξιακή. Είναι πρωτίστως εθνική και κυρίως μια μάχη για την προστασία της ανοιχτής κοινωνίας που οικοδομήσιμε όλοι μαζί, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι και την απελευθέρωση της συνείδησης των μουσουλμάνων συμπολιτών μας από ξένες παρεμβάσεις εργαλειοποίησης τους.

Μπορεί να περιοριστεί ο ρόλος που παίζει το τουρκικού προξενείο στις εθνικές εκλογές;

Υπάρχουν τρόποι αν πραγματικά το Ελληνικό Κράτος έχει τη βούληση να περιορίσει το ρόλο του Τουρκικού Προξενείο της Κομοτηνής στα όρια της Συνθήκης της Βιέννης. Πρέπει όμως προηγουμένως και όλοι οι τοπικοί, κεντρικοί και κυρίως αυτοδιοικητικοί άρχοντες να σταματήσουν στην επικοινωνία τους με το λαό και κυρίως με τη μειονότητα να βάζουν μεσίτες περίεργους ξενοκίνητους μηχανισμούς. Αντίθετα έχουμε χρέος όλοι να απελευθερώσουμε τις συνειδήσεις των μουσουλμάνων συμπολιτών μας από πιέσεις χειραγώγησης και να υπερασπιστούμε το μοντέλο ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας που από κοινού οικοδομήσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Από πρόσφατη προεκλογική βόλτα σε Λαϊκή Αγορά στην Ίασμο

 

Ποιο είναι το ζητούμενο μετά τις εκλογές για τη Ροδόπη;

Να την ξαναβάψουμε γαλάζια για να ενισχύσουμε την παρέμβαση και τη σημασία της στα κέντρα των αποφάσεων. Ο τόπος μας είναι δική μας υπόθεση. Κανένας δεν θα έλθει να μας σώσει, αν δεν αναπτύξουμε εμείς τις κατάλληλες πρωτοβουλίες. Η Ροδόπη έχει Αξία την οποία οφείλουμε να αναδείξουμε και να κεφαλαιοποιήσουμε.

Η ΝΔ πέτυχε στις 21 Μαΐου μια μεγάλη νίκη. Μπορεί να την επαναλάβει;

Όχι απλά μπορούμε. Έχουμε χρέος να νικήσουμε ενημερώνοντας για τις επιπτώσεις της αποχής, τις συνέπειες της ανέμελης ψήφου και το εθνικό κόστος της οποιασδήποτε επανάπαυσης. Στόχος μας τώρα δεν πρέπει να είναι η προστασία του ποσοστού μας, αλλά η επαύξηση του, ώστε να μην απειληθεί η αυτοδυναμία από την είσοδο οπουδήποτε μικρού κόμματος στην Βουλή.

Ακούγεται πολύ το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να υπάρχει παντοδυναμία της ΝΔ στην επόμενη βουλή; Τι απαντάτε;

Η ισχυρή αυτοδυναμία είναι ταυτόσημη έννοια με την πολιτική σταθερότητα, την εθνική ανάκαμψη και την αποτελεσματική διακυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Από πόσα μέλη αποτελείται η σημερινή σας οικογένεια;

Από πέντε. Εγώ και η Γιούλη, τα τρία παιδιά μας, ο Στέλιος, η Έλενα και η Γεωργία και με την ευρεία έννοια και οι δύο γιαγιάδες.

Με την οικογένειά του στη Βιέννη

 

Με τι χαλαρώνετε;

Όταν έχω χρόνο, πράγμα σπάνιο, ταξιδεύω. Συνεχίζω να διαβάζω. Γράφω, όποτε μπορώ επιστημονικά ή πολιτικά άρθρα και βιβλία. Και ευχάριστα επικοινωνώ με τους φοιτητές μου στα μαθήματα στην Κύπρο, επιχειρώντας συνεχώς την αποκωδικοποίηση της νέας γενιάς που κρύβει μέσα της αστείρευτες αλλά αναξιοποίητες δυνάμεις και μια σφριγηλότητα που με τροφοδοτεί με δύναμη και φρέσκες ιδέες. Κορυφαία και ευχάριστη είναι όμως πάντα η παρέα με τα παιδιά μου και με παλιούς φίλο

Αγαπημένη ομάδα;

Μετά τον Πανθρακικό, ο Δικέφαλος του Βορρά, ο ΠΑΟΚ.

Στο γήπεδο του Πανθρακικού μπροστά από το πανό της ομάδας

 

Στην Τούμπα σε αγώνα κυπέλλου. Πρώτα Πανθρακικός και μετά ΠΑΟΚ.

 

Αγαπημένη ταινία;

Το Braveheart με τον Mel Gibson.

Ποιο βιβλίο σας άρεσε ιδιαίτερα τελευταία;

Η Εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης των Henry A. Kissinger, Eric Schmidt και Daniel Huttenlocher καθώς και το The Comming of Neo Feudalism- A WARNING TO THE GLOBAL MIDDLE CLASS του Joel Kotkin.

Φίλοι στη Θεσσαλονίκη πολλοί. Και συχνές οι εδώ επισκέψεις σας. Πώς βλέπετε την πόλη;

Η Θεσσαλονίκη είναι το κάτι άλλο. Είναι ότι απέμεινε από την κουλτούρα και την μποέμικη ζωή της Κωνσταντινούπολης. Είναι από τη μια φτωχομάνα, αλλά από την άλλη κοσμοπολίτισσα. Ψάχνει ακόμα την εποχή και την ταυτότητα της, γιατί δεν έχει ίσως αντιληφθεί, ότι εδώ οι εποχές δεν διαδέχονται η μία την άλλη αλλά συνυπάρχουν. Οι διαφορετικές δε κουλτούρες δεν συγκρούονται αλλά αλληλοσυμπληρώνονται.

Η πόλη αυτή του ελληνικού βορρά, η πόλη μας, πρέπει να αποβάλει φόβους και συμπλέγματα της ιστορίας που της δημιούργησαν συμπεριφορές της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας και την κάνουν να φαίνεται φοβική και μίζερη. Η Θεσσαλονίκη και όλος ο Ελληνικός βορράς έχουν δύναμη, διότι πολέμησαν και συνεχίζουν να πολεμούν. Μόνο η ισχυροποίηση της αυτοπεποίθησης τους θα τους κάνει αναπτυξιακά να κοιτάξουν για πρώτη φορά πραγματικά προς τα βόρεια και τα ανατολικά και να κερδίσουν το στοίχημα για λογαριασμό όλης της Ελλάδας.

Το εγγυάται αυτό η ικανότητα των Μακεδόνων και των Θρακών, των ντόπιων και των προσφύγων που ιστορικά απέδειξαν ότι πολλές φορές βγήκαν νικητές και κυρίαρχοι μέσα από τις καταστροφές μόνοι τους, χωρίς να βασίζονται στις κρατικές ενισχύσεις ή στην εύνοια της εκάστοτε εξουσίας.

Με νέους ενώ παίζει μπιλιάρδο

 

Τελειώνουμε με κάτι πολιτικό: Ποια πρέπει να είναι η Νο 1 προτεραιότητα της επόμενης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Αν την προσδιόριζα εγώ προσωπικά, θα του έλεγα να καταστήσει την Ελλάδα διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο, ένα παγκόσμιο Πανεπιστήμιο, «Χώρα Μήτρα», όπως έλεγε ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.

Πηγή: makthes.gr - Συνέντευξη Νίκος Οικονόμου