Πονηρός ελιγμός για την διχοτόμηση της Κύπρου και ακύρωση της ιδιότητας της ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ένας πονηρός ελιγμός του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν αποβλέπει - εφ’ όσον πέσει στην παγίδα του η Ευρωπαϊκή Ένωση- στην οιoνεί de jure αναγνώριση της διχοτόμησης της Κύπρου!
Θεωρώντας ο Ερντογαν ότι μπορεί να θέτει ακόμη και όρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε επιστολή του που είχε αποστείλει στις Βρυξέλλες, παραμονές της Συνόδου Κορυφής καταγράφει συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την εξομάλυνση των σχέσεών του με την Ελλάδα. Πέραν των τετριμμένων όρων που θέτει όπως λ.χ. η προστασία των τουρκικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα της, πολύ ενδιαφέρον έχει –για την αξιολόγηση των προθέσεων του Τούρκου Προέδρου- ένας συγκεκριμένος όρος.
Ο όρος στον οποίον αναφερόμαστε είναι ιδιαιτέρως πονηρός καθώς, στην περίπτωση που τον αποδέχονταν οι Βρυξέλλες θα σήμαινε στην ουσία ότι η ΕΕ αναγνωρίζει ότι δεν έχει 27 αλλά …26 μέλη!! Κι αυτό διότι ο Ερντογαν προτείνει μεν στην Ε.Ε. την συγκρότηση ενός φόρουμ «ενεργειακής συνεργασίας» -δεδομένου ότι η ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο αφορά στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων- όμως απαιτεί όπως στο φόρουμ αυτό, στο οποίο υποτίθεται θα συζητούντο οι προϋποθέσεις και οι διαδικασίες συνεργασίας των κρατών της περιοχής, να μην συμμετέχει η Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι!
Με άλλα λόγια ο Ερντογάν επιχειρεί ένα ελιγμό στοχεύοντας «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Πρώτον να γίνει αποδεκτή η τουρκική πολιτική που δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία
Δεύτερον εφ’ όσον γινόταν αποδεκτός ο όρος αυτός, η ΕΕ θα αναγνώριζε στην ουσία ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν αποτελεί μέλος της και ότι απλώς υπάρχει ένα κράτος με δύο κοινότητες!
Τρίτον θα επιτύγχανε την αναγνώριση από μία Ένωση 27 κρατών -26 για την ακρίβεια - ότι η Κύπρος είναι διχοτομημένη και ότι δεν συνιστά ενιαίο κράτος.
Έτσι στην περίπτωση που η ΕΕ αποδεχόταν την τουρκική πρόταση για το συγκεκριμένο φόρουμ με Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους τότε θα είχαμε –όπως προαναφέρθηκε- μία οιονεί de jure διχοτόμηση, την οποία θα μπορούσε να επικαλείται η Τουρκία σε διεθνείς Οργανισμούς, ως ενδεδειγμένη λύση του Κυπριακού.
Η Σύνοδος Κορυφής, βεβαίως, μετά την σθεναρή στάση της Ελλάδας και του Έλληνα πρωθυπουργού που απέρριψε το πρώτο σχέδιο συμπερασμάτων, αναφέρεται όσον αφορά στο Κυπριακό σε συνολική λύση του προβλήματος.
Παρ’ όλα αυτά είναι λογικό να προκαλείται προβληματισμός, λαμβάνοντας υπόψιν ότι:
Πρώτον υπάρχει μία γενικότερη αντίληψη στην Ευρώπη, υπό την καθοδήγηση του Βερολίνου, ότι πρέπει να προωθηθεί μία συνεννόηση Ελλάδας και Τουρκίας για τα ζητήματα στην Ανατολική Μεσόγειο, θέση βεβαίως που θέτει σε ίση μοίρα θύτη και θύμα των όσων συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες τη συγκεκριμένη περιοχή. Δεν παραγνωρίζεται ότι στα τελικά συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της 1ης Οκτωβρίου απειλείται οι Τουρκία με κυρώσεις στην περίπτωση που θα συνέχιζε υις προκλητικές ενέργειές της. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οποιοσδήποτε διάλογος μετά την παύση λ.χ. των προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας δεν θα συνοδευόταν από την βερολινέζικη αντίληψη περί συνεννόησης που εξισώνει θύτη και θύμα
Δεύτερον ασχέτως του αποτελέσματος της συνόδου κορυφής και της μερικής υποχώρησης του Βερολίνου είναι νωπές οι εκτιμήσεις Γερμανών αξιωματούχων που, εκφράζοντας την άποψη του επιδραστικού Βερολίνου τάσσονταν κατά των κυρώσεων στο άμεσο μέλλον σε βάρος της ταραχοποιού, στην Ανατολική Μεσόγειο, Τουρκίας. Έτσι στην Σύνοδο Κορυφής και παρά το γεγονός ότι η Γερμανία υπαναχώρησε, εν τούτοις δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι καίτοι η τουρκική επιθετικότητα ήταν συνεχής επί πολλές εβδομάδες, παρά ταύτα δεν αποφασίστηκαν κυρώσεις αλλά απειλή κυρώσεων για το μέλλον. Κι αυτό μετά από σθεναρή πίεση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η δικαίωση του τσαμπουκά
Το ενδιαφέρον για την αντίληψη με την οποίαν το Βερολίνο αντιμετωπίζει το πρόβλημα που έχει προκαλέσει η Τουρκία, βρίσκεται στο σκεπτικό της γερμανικής δυσανεξίας στην επιβολή κυρώσεων. Και το σκεπτικό αυτό δικαιώνει, διαχρονικώς, την επιθετική, με όρους «τσαμπουκά», τακτική της Τουρκίας, καθώς ο Πρόεδρος Ερντογάν δρα έτσι θεωρώντας ότι κανείς δεν μπορεί να του κάνει τίποτε. Τι λέει το σκεπτικό; Ότι οι κυρώσεις θα ήταν μία λανθασμένη πολιτική διότι αν επιβάλονταν θα μπορούσαν να εξωθήσουν την Τουρκία σε ακόμη πιο ακραίες θέσεις!
Όμως η ευρωπαϊκή αυτή τακτική προκαλεί εσωτερικά χάσματα στην λειτουργία της Ευρωπαίκής Ένωσης αν λάβουμε υπόψιν ότι η Κύπρος, στο πλαίσιο της ομοφωνίας που απαιτείται για συγκεκριμένες πολιτικές της ΕΕ έβαλε βέτο στην επιβολή κυρώσεων στην Λευκορωσία, διότι, αντιστοίχως, η Ένωση δεν παίρνει μέτρα εναντίον της τουρκικής προκλητικότητας.
Το ερώτημα που παραμένει είναι προς ποία κατεύθυνση το Βερολίνο αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να στραφούν οι προσπάθειές του για την εκτόνωση της κρίσης που η ίδια η Τουρκία προκάλεσε. Διότι ασφαλώς με την λογική ότι δεν εφαρμόζονται κυρώσεις μη τυχόν και η Τουρκία γίνει ακόμη πιο επιθετική, αυτή η προσέγγιση δεν αποτρέπει, ούτως ή άλλως τον Ερντογάν από ανάλογες επιθετικές ενέργειες, αφού εκ των προτέρων θα γνωρίζει ότι θα παραμένει ανενόχλητος.
