Επί σειρά μηνών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας προέβαλε την ανάγκη μιας εθνικής συνεννόησης για τα μείζονα εθνικά θέματα, αν και βεβαίως ο ίδιος ουδέποτε κατά την διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του είχε δώσει έστω και ένα δείγμα συναινετικής συμπεριφοράς.
Την ανάγκη συνεννόησης προέβαλε και κατά την πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή για το κρίσιμο ζήτημα των πυρκαγιών. Και ω του θαύματος, μόλις ο πρωθυπουργός έκανε μία κίνηση που αποδείκνυε ότι είναι υπεράνω ιδεολογιών και κομματικών αγκυλώσεων, υπουργοποιώντας ένα πρόσωπο που διετέλεσε και υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως το μεν πρόσωπο αυτό, ο Ναύαρχος Αποστολάκης υπαναχώρησε, αποκαλύπτοντας τεράστια πολιτική δειλία, ο δε κ. Τσίπρας άρχισε να ομιλεί για...αποστασίες.
Βεβαίως δεν θα περίμενε κανείς από ένα ιδιαιτέρως τοξικό κόμμα στην πολιτική του συμπεριφορά να επιδείκνυε άλλη στάση πέραν μιας τεράστιας υποκρισίας. Ορισμένοι θεώρησαν ότι η κίνηση αυτή του κ. Μητσοτάκη ήταν λανθασμένη. Ίσως, υπό την έννοια ότι εμπιστεύτηκε έναν πολιτικό αντίπαλο τελείως αναξιόπιστο και με τυχοδιωκτικές πολιτικές τακτικές. Από την άλλη πλευρά η κοινή γνώμη αντελήφθη ποιός έχει ως σύστημα τον πολιτικό διχασμό που στο παρελθόν είχε προκαλέσει τόση ζημία στην χώρα. Στην απόλυτη επίσης ευθύνη της κοινής γνώμης, των Ελλήνων πολιτών, είναι να αξιολογήσουν αυτές τις συμπεριφορές και κυρίως τον αριβισμό του κ. Τσίπρα. Έχει σημασία η αξιολόγηση αυτή, εκτός και αν ο ελληνικός λαός θέλει και πάλι να ξαναδοκιμάσει να μπει σε νέες περιπέτειες όπως εκείνες που του επεφύλαξε η διακυβέρνηση της για πρώτη φορά Αριστεράς.
