Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό: Ποιος θα είναι ο διαχρονικός άλλος πολιτικός πόλος που θα «συνομιλεί», ως αντίπαλος, με την ΝΔ στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού που αρχίζει και πάλι να διαμαρφώνεται, αφού απέτυχε το συμμαχικό πείραμα των ετών 2012-2015 ;;
Ή ακόμη και για μία κυβερνητική συνεργασία –με βάση την προηγούμενη εμπειρία του 2012- στην περίπτωση που δεν καταστεί δυνατή η αυτοδυναμία έστω και με την ενισχυμένη αναλογική. Δεν μοιάζει πιθανό, διότι ο κόσμος επιζητεί την κυβερνητική σταθερότητα, αλλά οι φύλακες πρέπει να έχουν γνώση…
Το προβληματικό στοιχείο, όσον αφορά στον συγκεκριμένο στόχο –της ύπαρξης στην πολιτική σκηνή ενός πολιτικού σχηματισμού, ως εναλλακτικής πολιτικής λύσης, διαχρονικώς- είναι ότι η κατάσταση στα αριστερά της ΝΔ, δηλαδή στον κεντροαριστερό χώρο και ιδίως σε αυτόν που θα λέγαμε ότι αποτελεί την έκφραση της νέας ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας είναι ιδιαιτέρως συγκεχυμένη καθώς
(α) ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αποτελεί μία ετερόκλητη ιδεολογικά αλλά και από πλευράς πολιτικών αντιλήψεων, «ενότητα». Με ακραίες και αλλοπρόσαλλες θέσεις. Και, αν και διαθέτει μέσα του στελέχη από το παλαιό ΠΑΣΟΚ, την παλαιά δηλαδή ελληνική σοσιαλδημοκρατία, εν τούτοις τα στελέχη αυτά και πολιτικώς βεβαρυμμένα είναι, έχουν διακριθεί για τον πολιτικό τους αρριβισμό και, εν πάση περιπτώσει, δεν μπορούν να αποτελέσουν μία έκφραση ανανέωσης στον επιδιωκόμενο να συγκροτηθεί νέο σοσιαλιστικό χώρο.
(β) το ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να αποτελέσει, υπό την σημερινή του μάλιστα ηγεσία την βάση για έναν νέο σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό. Περισσότερο δείχνει παρά τις πομπώδεις αναφορές του Νίκου Ανδρουλάκη ότι είναι το Κίνημα συνεπές προς την αρχή «small is beautiful» (το μικρό είναι ωραίο), παρά κινείται, με συγκεκριμένες θέσεις στην αύξηση της επιρροής του στην κοινωνία, ώστε να κατορθώσει και να ενισχυθεί αλλά, κυρίως, να κόψει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
