Η εξαγγελία από τον πρωθυπουργό της άμεσης επέκτασης στα 12 μίλια από 6 των χωρικών μας υδάτων στο Ιόνιο αποτελεί μία από τις αποφασιστικότερες κινήσεις της εξωτερικής μας πολιτικής, αν όχι την αποφασισιτικότερη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, έναντι της Τουρκίας.
Και η σημασία της έγκειται στο γεγονός ότι παρ’ όλο που η θεσμικά «κατοχυρωμένη» απειλή της Τουρκίας, για casusbelli αφορά στο Αιγαίο –για την περίπτωση της εκεί επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης- εν τούτοις σήμερα η Ελλάδα στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα στον ταραξία της Ανατολικής Μεσογείου: Ότι η χώρα μας δεν διστάζει να προχωρήσει στην άσκηση ενός κυριαρχικού δικαιώματος το οποίο αναγνωρίζεται από την διεθνή νομοθεσία.
Συγχρόνως δίνει η κυβερνητική αυτή απόφαση το στίγμα της ελληνικής αποφασιστικότητας, πάντα στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας. Μίας αποφασιστικότητας που αντιπαρατάσσεται στις υπερφίαλες δηλώσεις Ερντογάν ότι θα δήθεν θα διεκδικήσει ό, τι του ανήκει στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αγαίο. Η βούληση της Ελλάδας, όπως εκφράζεται από την κυβέρνησή της, είναι να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα έναντι οιουδήποτε σύγχρονου πειρατή.
Το συγκεκριμένο όμως μήνυμα έχει και άλλους αποδέκτες. Όλους αυτούς, όπως λ.χ. το ΝΑΤΟ που δια του επικεφαλής του εξισώνει τον ταραξία με τον αδικούμενο. Και το μήνυμα είναι ότι οι διεθνείς θεσμοί επιτρέπουν στην Ελλάδα να κατοχυρώσει την κυριαρχία της την οποία συμμαχικοί θεσμοί αρνούνται να την προστατεύσουν.
Θλιβερός ουραγός σε όλα αυτά ένας άβουλος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που αντιπαραβάλει τις κινήσεις τόλμης και εθνικής αξιοπρέπειας με την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών.
