Από το 2010 μέχρι και τα τέλη του 2019, δηλαδή για εννέα χρόνια η χώρα αντιμετώπισε μία συγκεκριμένη κρίση. Την οικονομική. Επομένως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αν αντιμετωπίσουν –και μάλιστα με έξωθεν υποδείξεις ή αναγκαστική επιβολή συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων- ένα και μόνο πρόβλημα.
Στην σημερινή κυβέρνηση έλαχε ένα σύνθετο πρόβλημα με σημαντικές επιπτώσεις και στην οικονομία που είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Και το πρόβλημα αυτό αποτελείται από τρεις άσχετες μεταξύ τους παραμέτρους οι οποίες όμως καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Την ανάγκη να μην υπάρξει κανένας εφησυχασμός ούτε σε επίπεδο κυβέρνησης και γενικότερα πολιτικής αλλά ούτε και σε επίπεδο κοινωνίας.
Ποιες οι παράμετροι. Εν πρώτοις η πανδημία που έχει πλήξει τον πλανήτη. Στη συνέχεια οι επιπτώσεις των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας που με διαφορετικούς επιπέδου επιπτώσεις έχουν πλήξει όλες τις εθνικές οικονομίες. Χωρίς καμμία εξαίρεση. Και η τρίτη παράμετρος του συνθέτου ελληνικού προβλήματος που δεν απαντάται σε καμμία άλλη χώρα που εχει πληγεί από την πανδημία είναι η επιθετικότητα της γείτονος Τουρκίας. Που και η περίπτωση αυτή έχει τις οικονομικές της επιπτώσεις, δεδομένου ότι η διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων προϋποθέτει κονδύλια τα οποία τα στερούνται οι δημόσιες επενδύσεις, η ανακούφιση των ασθενεστερων κοινωνικών στρωμάτων, ενώ αποτρέπονται άλλα μέτρα κοινωνικού χαρακτήρα.
Οι συνθήκες αυτές επιβάλλουν ασφαλώς κυβερνητική ετοιμότητα αλλά και υπευθυνότητα της κοινωνίας, συλλογικά και ατομικά. Η χώρα μόνο με συνοχή μπορεί να αντιμετωπίσει την πρωτόγνωρη κατάσταση. Η ανεύθυνη στάση είτε από τον πολιτικό χώρο είτε από μερίδα των πολιτών, στην φάση που βρισκόμαστε μόνον ως αντεθνική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
