«Ας μην παραπονιόμαστε… Ο τιμάριθμος ακολουθεί το μέγεθος της ανοχής!». Αυτό το «μήνυμα» ανάρτησα το πρωί στο f/b και μέχρι τώρα παρατηρώ ότι δεν έχει την ανταπόκριση που περίμενα.
Θα έλεγα «δεν ξέρω γιατί» αλλά δεν το λέω, διότι οι διαπιστώσεις μου από το πρόσφατο κύμα αυθαίρετης και αδικαιολόγητης ακρίβειας τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, δεν μου το επιτρέπουν. Δυστυχώς, δεν είδα ούτε άκουσα κάποια αντίδραση. Εκτός από τις ενστάσεις και τα σχόλια που κάνουμε στις παρέες, οι διαμαρτυρίες δεν βγαίνουν παραέξω!
Για παράδειγμα, όσο για την αδικαιολόγητη ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ ή στα βενζινάδικά, γίνεται μεν λόγος, αλλά συνεχίζουμε να γεμίζουμε ψυγεία και ρεζερβουάρ…
«Και τι να κάνουμε; Να πεινάσουμε και να κλειστούμε μέσα;». Άποψη που δεν απαντάται πρόχειρα ούτε και με κοινωνικοπολιτική ανάλυση εν μέσω… καύσωνος!
Όταν σε μία ευρωπαϊκή χώρα ΔΕΝ υπάρχει στη ουσία οργάνωση καταναλωτών, τότε επόμενο είναι ο πολίτης να βρίσκεται απροστάτευτος στον κάθε κερδοσκόπο που καλύπτεται από την κακώς εννοούμενη ελεύθερη οικονομία.
Οργάνωση καταναλωτών δεν είναι αυτή που δημοσιοποιεί τις διαπιστώσεις της από τις έρευνες αγοράς που κάνει. Το πόσο ακρίβεια υπάρχει, το ξέρει και η… γάτα μου! Το θέμα είναι, εσύ σαν οργάνωση καταναλωτών, τι κάνεις; Οργανώνεις; Προκαλείς κινητοποιήσεις; Ή απλώς… διαπιστώνεις;
Ας μη γελιόμαστε κι ας μην περιμένουμε κάποια αντίδραση στην Ελλάδα, όταν η έννοια «καταναλωτής» ταυτίζεται με το άτομο το οποίο «εντέλλεται» να πληρώνει αδιαμαρτύρητα.
Το ότι δεν υπάρχει σε αυτή την χώρα, μια μαχητική οργάνωση καταναλωτών, αυτό αποτελεί οπωσδήποτε μέγιστο κοινωνιολογικό ζήτημα για την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Εκτός και αν υπάρχουν άλλοι παράγοντες που δεν επιτρέπουν να ευδοκιμήσουν τέτοιου είδους οργανώσεις φοβούμενοι μήπως τυχόν… υπονομεύουν την «καθεστηκυία τάξη πραγμάτων».
Ας μην το ψάχνουμε περισσότερο κι ας μην… παραπονιόμαστε. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου είμαστε ενεργά μέλη, έχουμε ένα κράτος το οποίο λειτουργεί από εμάς τους ίδιους και όσο για την καλπάζουσα άνοδο των τιμών, είναι απλώς προϊόν σιωπηλής αποδοχής και ένοχης ανοχής. Ουφ!