του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Στη δεκαετία του 1980 και στην παντοδυναμία του φιλοκανταφικού σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, καταδικασμένου σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Μπελλογιάννη, «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...». Σ' αυτό εξηγεί ότι ο τίτλος δεν είναι παραδοξολογία, αλλά εκφράζει πλήρως την πραγματικότητα. Γράφει χαρακτηριστικά:
« Αν είχαμε κερδίσει, αν είχαμε πάρει την εξουσία, η χώρα μας θα είχε ακολουθήσει τη μοίρα των άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, που προσδέθηκαν στο σοβιετικό άρμα. Θα είχε μετατραπεί σε έναν ακόμα δορυφόρο της Μόσχας.... Τηρουμένων των αναλογιών, η πατρίδα μας θα είχε μετατραπεί σε δεύτερη Αλβανία. Το ίδιο όπως και κείνη υπανάπτυκτη, καθυστερημένη και ανελεύθερη».
Από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν η Αριστερά ηττήθηκε, έως και σήμερα οι νικητές, – φιλελεύθεροι και συντηρητικοί –, δείχνουν ότι αισθάνονται άσχημα για το γεγονός. Είναι σα να λένε «Συγγνώμη που σας νικήσαμε σύντροφοι» ... Το «σύντροφοι» για λόγους ιδεολογικής συμπαθείας ή ψυχολογικού συμπλέγματος... Πολλοί «κεντρώοι» και «δεξιοί» έχουν ξεχάσει, πολλοί δεν είχαν ποτέ, την ιδεολογία τους και αισθάνονται ότι μειονεκτούν έναντι των Αριστερών, που διαθέτουν καταγγελτικό λόγο και αποπνέουν τη βεβαιότητα ότι εκφράζουν τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο...
Αλλά ποιά η ιδεολογία της μη δογματικής Αριστεράς; Δύσκολο να την παρακολουθήσει κανείς... Πέρασε από τη δικτατορία του προλεταριάτου, τη λατρεία των Στάλιν, Λένιν, Μάο, Μαρξ – Ένγκελς και του ζεύγους Τσαουσέσκου, στον νεφελώδη και ουτοπικό σοσιαλισμό, στην απόλαυση της εξουσίας των κομισάριων και των συνδικαλιστών, στον ιδιότυπο «εκσυγχρονισμό», ή «σημιτισμό», και, σήμερα, στον «νεοφιλελεύθερο σοσιαλισμό» των χορτάτων –και με το πάρα πάνω - Αριστερών... Αν δει κανείς φωτογραφίες αυτών που ηγούντο των πορειών του Πολυτεχνείου μετά το 1974 και μελετήσει την πολιτική πορεία τους και την εξέλιξη των οικονομικών τους αντιλαμβάνεται την πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα...
Η παραφροσύνη στην ιδεολογία Αριστεράς - Δεξιάς διαπιστώνεται στον ΕΝΦΙΑ. Η Κυβέρνηση φορολογώντας την ακίνητη περιουσία εφαρμόζει ένα σοσιαλιστικό μέτρο και η Αριστερά παίρνει νεοφιλελεύθερη θέση, καταγγέλλοντας «την αχαλίνωτη πολιτική υπερφορολόγησης των ακινήτων και τη ραγδαία πτώση της ζήτησης, που οδήγησαν τις αξίες τους στα τάρταρα...».
Ο «εκσυγχρονισμός» της Αριστεράς οδηγεί στην υπονόμευση της παραδοσιακής οικογένειας, της Ιστορίας, της Παιδείας, των παραδοσιακών Αξιών, της Εκκλησίας. Τον «εκσυγχρονισμό» αυτόν αποδέχονται σήμερα πολλοί εκ των ηγετικών στελεχών της λεγόμενης «κεντροδεξιάς». Η κατάργηση του Εθνικού Ύμνου και της Προσευχής στο Γ΄ Πρόγραμμα, η αποδοχή της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στους ομόφυλους και η προώθηση στη ΝΕΡΙΤ και στην εκπαίδευση της «εκσυγχρονιστικής κουλτούρας» πείθουν για τα συμπλέγματα της...
Σ' αυτά αν προστεθούν τα, σε πολιτικό επίπεδο, αλλεπάλληλα «λάθη» μελών της Κυβέρνησης δείχνουν το αδιέξοδο που βρίσκονται οι δημοκρατικοί πολίτες που δεν θέλουν να ψηφίσουν την Αριστερά, αλλά δεν θέλουν να ψηφίσουν και μια απομίμηση της.-
