Μεγάλη αναταραχή επικρατεί στην κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας καθώς ο ανασχηματισμός επιβεβαίωσε μια διαχρονική πολιτική αλήθεια. Ότι κάθε αλλαγή στη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου αφήνει δυσαρεστημένους. Αυτούς που αντικαταστάθηκαν και αυτούς που δεν υπουργοποιήθηκαν. Η δυσφορία που εκδηλώνεται έχει ενδιαφέρον πολιτικό διότι υπάρχουν πολλά νομοσχέδια που πρέπει να περάσουν από την Βουλή και επομένως κάθε ψηφοφορία θα λειτουργεί περίπου και ως ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Και ενώ οι πληροφορίες λένε ότι στα θερινά τμήματα της Βουλής δεν πρόκειται να υπάρξουν παρατράγουδα, αφού η σύνθεσή τους θα διαμορφώνεται με πρόσωπα που δεν έχουν την διάθεση να κάνουν προώρως τους αντάρτες, από τον Σεπτέμβριο και μετά, όταν θα πρέπει να ψηφισθεί, περί το τέλος του έτους και ο νέος προϋπολογισμός, τότε θα υπάρξουν πολλοί ανυπάκουοι βουλευτές, όπως αφήνουν να διαφανεί σε συζητήσεις τους με άλλους συναδέλφους τους.
Η στάση αυτή τών βουλευτών δικαιολογείται από τους ίδιους ως εξής:
Πρώτον, η Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και οι αυστηρές επισημάνσεις της -που προκάλεσαν μάλιστα την αντίδραση της νέας κυβερνητικής εκπροσώπου κ. Βούλτεψη- ακυρώνουν στην ουσία τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες περί ελαφρύνσεων, φορολογικών και άλλων, της κοινωνίας. Επομένως πολλοί βουλευτές δεν επιθυμούν να συνδέσουν την τύχη τους με μία ανακολουθία μεταξύ εξαγγελιών και αδυναμίας τήρησής τους.
Δεύτερον, πολλοί βουλευτές γνωρίζοντας εκ των προτέρων -με βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών- ότι δεν θα είναι στη Βουλή, πιστεύουν ότι με μία στοιχειώδη εκδήλωση αντίστασης σε νέα επώδυνα μέτρα, ίσως αποκαταστήσουν την αποδοχή τους από τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες ανήκουν.
Τρίτον, άλλοι βουλευτές προτιμούν για να διατηρήσει η εκλογική τους πελατεία μία στοιχειωδώς καλή εικόνα για την κοινωνική τους ευαισθησία, να μη ψηφίσουν επιπλέον επώδυνα μέτρα στην περίπτωση που κριθεί αναγκαίο να ληφθούν και να επιστρέψουν στο επάγγελμα που ασκούσαν πριν ασχοληθούν με την πολιτική.
Όλες αυτές οι εκδοχές καθιστούν ιδιαιτέρως εύθραυστες τις συνθήκες στις κοινοβουλευτικές ομάδες των συγκυβερνώντων κομμάτων με αποτέλεσμα να επηρεάζεται όπως είναι φυσικό και ο χρόνος της θητείας της παρούσης κυβέρνησης αλλά και της Βουλής.
