Σε προσπάθεια ανακοπής της προοπτικής να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία και να αναλάβει καθήκοντα πρωθυπουργού ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν αποδυθεί η κυβερνηση, όπως είναι φυσικό αλλά και η Δημοκρατική Συμπαράταξη της κ. Φ. Γεννηματά, για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα αλλά και με, εν πολλοίς, την ίδια τακτική.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία τέτοια προοπτική φαίνεται ότι παίζει, αυτή τη στιγμή, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, η οποία προσδοκά να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις και συγχρόνως να ενδυναμωθεί προκειμένου να αποτελέσει αυτή τον πόλο της νέας κεντροαριστεράς που διεκδικεί με το κόμμα του και ο κ. Τσίπρας.
Συγκεκριμένα η τακτική που φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει η Δημοκρατική Συμπαράταξη αποβλέπει στο να ενισχύσει το ιδεολογικό της προφίλ και να διευρύνει την απήχησή της στο εκλογικό σώμα.. Πρόκειται για μία τακτική για την σκοπιμότητα και τα κέρδη της οποίας έχει πείσει την κ. Γεννηματά ο Κώστας Λαλιώτης που εξακολουθεί να θέλει να διαδραματίζει ρόλο καθοδηγητή στο ΠΑΣΟΚ και υπό την νέα του μορφή.
Κατά σύσταση Λαλιώτη η κ. Γεννηματά δεν πρόκειται επ’ ουδενί λόγω να συμπράξει κυβερνητικά με την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για δύο λόγους, συλλογιστικής Λαλιώτη. Πρώτον η κυβερνητική σύμπραξη που είχε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά έβλαψε το ΠΑΣΟΚ διότι επιμερίστηκε το πολιτικό κόστος μέτρων τα οποία, κατά τα άλλα ήσαν αναπόφευκτα έπειτα από αυτό που κληρονόμησε εκείνη η κυβέρνηση από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Όμως ο κόσμος δεν εξετάζει τις ουσιαστικές λεπτομέρειες αλλά τις επιβαρύνσεις που υφίσταται. Γι’ αυτό κατά Λαλιώτη και ο καταποντισμός στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι έχει πείσει την κ. Γεννηματά να μην ακολουθήσει την ίδια οδό με εκείνη που είχε ακολουθήσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Με την άρνηση λοιπόν, μετά τις εκλογές –και με την ελπίδα της ηγεσίας της ΔΗ.ΣΥ. ότι δεν θα επιτύχει κυβερνητική αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία- να συμπράξει σε κυβερνητικό σχήμα η Δημοκρατική Συμπαράταξη, η κ. Γεννηματά εκτιμά το εξής: Ότι στις εκλογές όποτε και αν γίνουν το κόμμα της θα επιβεβαιώσει την αύξηση των ποσοστών του, όπως δείχνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις με την κατάρρευση του Ποταμιού. Προσβλέπει λοιπόν στην αναγκαστική προσφυγή εκ νέου στις κάλπες, μετα την αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης, έτσι ώστε με απλή αναλογική να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα ποσοστά της η Δημοκρατική Συμπαράταξη και να είναι ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων με την προοπτική συγκρότησης κυβερνητικού μετώπου από αριστερόστροφα και κεντροαριστερής κοπής κόμματα. Κατ’ ουσίαν και πρωτίστως με τον ΣΥΡΙΖΑ, όποια μορφή κι αν έχει την εποχή εκείνη υπό τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο «δάκτυλος» ΣΥΡΙΖΑ
Η κυβέρνηση από την δική της πλευρά πιστεύει ότι παρατείνοντας την παραμονή της στην εξουσία θα εξαντληθεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το υποβαλλόμενο συνεχώς αίτημα για εκλογές. Συγχρόνως πιστεύουν στο Μαξίμου ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ βασιζόμενοι στην έωλη εκτίμηση ότι η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να αποτελείται –όπως στα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση- από 60% αριστερόστροφους ψηφοφόρους και κατά 40% από κεντροδεξιούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι με βάση την αντίληψη αυτή, η δομή του νέου ασφαλιστικού, όσον αφορά στις εισφορές, είναι ουσιαστικώς να εξαφανίσει, υπό το βάρος των ασφαλιστικών υποχρεώσεων, την μεσαία τάξη των επαγγελματιών –από πλευράς εισοδημάτων. Συγχρόνως μειώνει η κυβέρνηση τις εισφορές ελευθέρων επαγγελματιών χαμηλού εισοδήματος, που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία -έστω και αν οι σχετικές ρυθμίσεις τους ωθούν σε φοροδιαφυγή προκειμένου να διατηρήσουν τα εισοδήματά τους σε επίπεδο που δεν θα τους εξαναγκάσει σε υψηλότερες εισφορές. Έτσι επιχειρεί να διαμορφώσει μία δεξαμενή «ωφελημένων» επαγγελματιών χαμηλής εισοδηματικής τάξης που πιστεύει ότι μπορεί να τους προσελκύσει η «κοινωνικά ευαίσθητη» Αριστερά. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά προσβλέπει στα φτωχοποιημένα στρώματα της κοινωνίας, τα οποία όμως η κυβέρνηση του κόμματος αυτού τα εξώθησε στην κατάσταση αυτή!!!
Ο χρόνος και το σύστημα
Η τακτική της παρεμπόδισης της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη να κυβερνήσουν έχει ως άξονα δύο παραμέτρους: Πρώτον τον χρόνο των εκλογών και δεύτερον το εκλογικό σύστημα. Το Μαξίμου αλλά και αρκετοί στο κόμμα πιστεύουν –παρά την περί του αντιθετου άποψη των δημοσκόπων- ότι η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα επιτρέψει στο μεν κυβερνών κόμμα να αυξήσει την συσπείρωσή του, η οποία σήμερα είναι κοντά στο 35%, ενώ συγχρόνως η ΝΔ που έχει πιάσει ταβάνι στη συσπείρωσή της θα εμφανίζει λόγω αντιπολιτευτικής κόπωσης σημεία αποσυσπείρωσης! Επιπλέον πιστεύουν ότι, κάτω από αυτές τις συνθήκες η ΝΔ, παρά το γεγονός ότι δεν αμφιβάλλουν ότι θα είναι το πρώτο κόμμα, δεν θα επιτύχει αυτοδυναμία. Υπολογίζουν δε να μη δώσουν ψήφο ανοχής αλλά ούτε να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη έτσι ώστε να συμβούν τρία τινα: Ή να εξωθήσει ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης σε νέες εκλογές. Ή να σχηματιστεί κυβέρνηση συμμαχιών με άλλα κόμματα και την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ή αν δεν καταστεί δυνατή μία κοινοβουλευτική πλειοψηφία πλειόνων συγκυβερνώντων κομμάτων, πλην ΝΔ, να πάμε σε εκλογές εκ νέου.
Η παγίδα της αναλογικής
Η προοπτική αυτή καταλήγει στην εφαρμογή, τελικώς, της απλής αναλογικής, όπως έχει θεσπιστεί, που μοιάζει αναπόφευκτη συνθήκη για τα πολιτικά μας πράγματα. Διότι ακόμη και στην περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία σχηματίσει μετά τις εκλογές κυβέρνηση, παρά τις ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ, ένας νέος εκλογικός νόμος εφ’ όσον τον αλλάξει, δεν θα μπορέσει παρά να εφαρμοστεί παρά από τις μεθεπόμενες εκλογές. Κι αυτό διότι δεν θα αφήσουν τα λοιπά κόμματα, κατά την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου, να συγκεντρώσει 200 ψήφους ώστε να ισχύσει στην αμέσως επόμενη προσφυγή στις κάλπες.
Με την απλή αναλογική λοιπόν και παρά το γεγονός ότι υπό συνθήκες ιδιαίτερα κρίσιμες για την χώρα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ακυβερνησίας, ο ΣΥΡΙΖΑ προσβλέπει στη διατήρηση ενός κυρίαρχου ρόλου, σε ένα πολιτικό περιβάλλον που τα λοιπά κόμματα θα φλερτάρουν προς τα αριστερά και θα είναι κατά της δεξιάς και κεντροδεξιάς. Έτσι πιστεύουν ότι υπό οιεσδήποιτε συνθήκες η ΝΔ δεν θα είναι παρά μία κυβερνητική παρένθεση.
