του Νίκου Σίμου
Τι κοινό συνδέει Τσίπρα και Μητσοτάκη; Μία επιθυμία, μία αδυναμία και το ίδιο μειονέκτημα των κομμάτων τους.
Η επιθυμία Τσίπρα είναι να κατορθώσει να «διαχειριστεί» την κυβέρνησή του, ώστε να παραμείνει στην εξουσία. Η κατά βάθος επιθυμία Μητσοτάκη είναι να παραμείνει η κυβέρνηση Τσίπρα στα πράγματα, ώστε ο ίδιος να μην επωμισθεί τα νέα δυσβάστακτα βάρη της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων και καεί πριν την ώρα του. Κι αυτό παρά την πρόκληση που απηύθυνε στη Βουλή προς τον κ. Τσίπρα να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές, διότι δεν μπορούσε, κατά τη σχετική συζήτηση να πράξει αλλιώς, όταν μάλιστα τα σχετικά πυρά που απηύθυνε ο ένας στον άλλο, ουσιαστικώς, ήταν άσφαιρα..
Η αδυναμία και των δύο πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής είναι ότι ο μεν Τσίπρας δεν μπορεί, όσο περνάει ο καιρός, να αντέξει και ο Μητσοτάκης να μην κληθεί, κάποια στιγμή, να αναλάβει τις ευθύνες που δείχνει ότι θα προτιμούσε, σε αυτή τουλάχιστον την φάση να αποφύγει.
Το μειονέκτημα που εμφανίζουν τα κόμματά τους είναι κοινό. Ακέφαλα κόμματα. Αν αποδοκιμαστούν και οι δύο, υπό το βάρος της διαχείρισης μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης και με την κοινωνία εξοργισμένη και με ελάχιστη εμπιστοσύνη στο σημερινό πολιτικό σύστημα, είναι άδηλη η διαδοχή στα κόμματά τους. Δηλαδή δεν έχει φανεί, ακόμη τουλάχιστον, η πολιτική προσωπικότητα που θα τους διαδεχθεί.
Με ημερομηνία λήξης
Τα ποιοτικά στοιχεία όλων των ερευνών των τάσεων της κοινής γνώμης, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου δείχνουν:
-Σημαντική απώλεια της εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Διατηρείται η συμπάθεια σε προσωπικό επίπεδο αλλά σε πολιτικό η εμπιστοσύνη είναι πλέον στο ναδίρ.
-Το φορολογικό και το ασφαλιστικό έχουν επιδράσει καταλυτικά όσον αφορά στην αρνητική στάση των πολιτών απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτιμάται ότι ακόμη και αν περάσουν τα σχετικά νομοσχέδια από την Βουλή – που θα περάσουν- η εφαρμογή τους είναι το κύκνειο άσμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
-Σε σχέση με την παραπάνω δυσμενή για τον ΣΥΡΙΖΑ προοπτική από τις Βρυξέλλες διακινείται και η εξής εκτίμηση. Παρά το γεγονός ότι σήμερα απευθύνονται καλοί λόγοι προς τον κ. Τσίπρα, όπως οι πρόσφατες δηλώσεις των Σόϊμπλε και Σαπέν, εν τούτοις εκτιμάται ότι η χρησιμότητα Τσίπρα θα εξαντληθεί μόλις περάσει τα μνημονιακά μέτρα.
- Η μόνη δυνατότητα διατήρησης κάποιας ανοχής από την κοινωνία –και όχι επ’ άπειρον- προέρχεται από την προβολή της κυβερνητικής προσπάθειας πάταξης της πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής. Αυτό είναι η μόνη θετική αξιολόγηση της κυβέρνησης από την κοινωνία, που αποτυπώνεται και σε δημοσκοπήσεις που έχει στα χέρια του το Μαξίμου. Όμως και αυτή η ανάδειξη συνεχώς «εχθρών» δεν μπορεί να έχει διαρκή δυναμική, δεδομένου ότι, διαπλοκή, διαφθορά κλπ είναι έννοιες που ακυρώνονται στη συνείδηση ενός λαού όταν διογκώνονται τα προσωπικά του προβλήματα από την συνεχή φτωχοποίησή του.
Πολύ κοντά «καίγονται»
Όσον αφορά στο ζήτημα της διαχείρισης της κυβέρνησής του ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζει την πρόσθετη δυσκολία ότι για πρώτη φορά στην Μεταπολίτευση είναι τόσο σαθρό το έδαφος για το πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμμία σταθερά, η οποία στο παρελθόν θεμελιωνόταν στην ύπαρξη δύο κομμάτων, ενός κυβερνητικού και ενός της αξιωματικής αντιπολίυτευσης που είχαν την δυνατότητα να εναλλάσσονται στην εξουσία. Και, έτσι θεωρείτο από το εκλογικό σώμα ότι υπήρχαν στο πολιτικό σύστημα εναλλακτικές λύσεις. Αυτή η αντίληψη στην κοινωνία έχει πλέον εκλείψει. Και για πρώτη φορά υπάρχει αυτή η ανισορροπία.
Ο κ. Τσίπρας διαθέτει μία εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το ευάλωτο της οποία δοκιμάζεται κάθε φορά που εκδηλώνεται μία αντίθεση στους κόλπους της συγκυβέρνησης. Αυτό ανέδειξε και η σύγκρουση Καμμένου- Μουζάλα που φαίνεται ότι έχει, προσωρινή πάντως, διευθέτηση. Με οπισθοχώρηση του υπουργού Αμύνης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες πάντοτε ως έκτακτο σεναριο και ασφαλιστική δικλείδα υπάρχει στην σκέψη του πρωθυπουργού, η αλλαγή της κυβερνητικής του συμμαχίας, οψέποτε παρουσιατσεί ανάγκη. Αυτή τη στιγμή, οι πρόθυμοι- παρά την δικαιολογούμενη από την πολιτική σκοπιμόττα στάση τους στην Βουλή- είναι το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και το ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές σε κανένα από τους τρεις συμφέρουν Η περίπτωση δε του ΠΑΣΟΚ έχει την εξής ιδιομορφία. Η κ. Γεννηματά είναι αναγκασμένη να εντείνει τις επιθέσεις της απέναντι στην κυβέρνηση και στον κ. Τσίπρα διότι πλαγιοκοπείται από την αντιπολιτευτική στάση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Και, επομένως στο πλαίσιο της υποτιθέμενης ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς έχει κάθε λόγο να εμφανίζεται ως πρωταγωνιστούσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να συγκυβερνήσει αν χρειαστεί.
Όμως, από την άλλη πλευρά, όπως έχει προκύψει από τις δημοσκοπήσεις και την ραγδαία φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμάται ότι, όποιο από τα προαναφερθέντα κόμματα επιχειρήσει να προσφέρει χείρα κυβερνητικής βοήθειας στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα υποστεί μεγάλη ζημία, με κόστος την αποβολή του από τον πολιτικό χάρτη!! Και την Ενωση Κεντρώων αυτό μπορεί να μην την ενοχλεί, διότι μπήκε στην Βουλή κάτω από ειδικές περιστάσεις. Είναι όμως ένα ζήτημα για το ΠΑΣΟΚ και για το Ποτάμι που μπήκε στην πολιτική σκηνή ως νέα μορφή του εκσυγχρονιστικού, υποτίθεται, σοσιαλισμού. Άλλωστε στο συγκεκριμένο κόμμα σύντομα θα διαπιστωθούν απώλειες, καθώς οι κκ.Θεοχάρης και Φωτήλας, σύμφωνα με πληροφορίες, ετοιμάζονται να ενταχθούν στην Νέα Δημοκρατία.
ΝΔ στα δυό στενά
Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζει όμως και η Νέα Δημοκρατία, στην περίπτωση μιας κυβερνητικής συμμαχίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε υπό την παρούσα Βουλή –καθώς σημαντικό μάλιστα μέρος της κοινής γνώμης επιθυμεί αλλαγή κυβέρνησης στο πλαίσιο της σημερινής Βουλής. Είτε μετά από εκλογές, οι οποίες είναι βέβαιο ότι αποκλείεται να αναδείξουν αυτοδύναμο κόμμα. Και αυτό είναι ένα κρίσιμο δίλημμα για τον κ. Μητσοτάκη. Τη στιγμή μάλιστα που το υπό την ηγεσία του κόμμα δεν φαίνεται να «εισπράττει» ως κέρδος απήχησης στην ελληνική κοινωνία, το ποσοστό της ραγδαίας φθοράς της κυβέρνησης. Μια κυβερνητική συμπόρευση με τον κ. Τσίπρα, έστω και εξ ανάγκης, που θα μπορούσε να θεωρηθεί από τους πολίτες ως αναγκαία, για να αποφευχθούν περιπέτειες και να μην είναι ακέφαλη η χώρα, και πάλι θα είχε μεγάλο κόστος για την ΝΔ. Για τον πρόσθετο λόγο ότι η κατάσταση της Ελλάδας θεωρείται μη αναστρέψιμη, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν έλθει στα πράγματα, οπότε επωμίζεται και το κόστος μιας κατά τα άλλα προαναγγελθείσας αποτυχίας.
