Με την ευφορία που προκάλεσε σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η αλλαγή στην ηγεσία της Νεας Δημοκρατίας -και που αποτυπώθηκε στις πρώτες δημοσκοπήσεις- να μην έχει ανάλογη ορμή, όπως επισημαίνουν οι δημοσκόποι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρατηρούν οι ίδιοι ερευνητές, θα βρεθεί εξαρτημένο από τους αναποφάσιστους που φαίνεται ότι αυξάνονται. Όπως δε προκύπτει και από πρόσφατες επισημάνεις καραμανλικών βουλευτών, αλλά και σχετικές πληροφορίες, η ΝΔ υπό την νέα της μορφή και δομή, θα εξαρτηθεί, ως προς την πορεία της, και από την στάση των ιδίων!.
Όσον αφορά τον παράγοντα των αναποφάσιστων, η αύξησή τους δείχνει ότι οι δύο βασικοί εκλογικοί μονομάχοι –όποτε γίνουν οι εκλογές- δεν έχουν πείσει. Και εφ’ όσον η τάση αυτή συνεχιστεί, αυτό ουσιαστικώς είναι σε βάρος της ΝΔ που επιδιώκει να επανακάμψει στην εξουσία. Όμως ούτε τα άλλα κόμματα συνιστούν για όσους δεν έχουν αποφασίσει την κατάλληλη εναλλακτική λύση.
Όσον αφορά στη στάση των καραμανλικών βουλευτών, πέραν της «λευκής απεργίας» την οποία κάνουν με μία συγκεκριμένη αποχή, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι δρουν ανεξάρτητα από τον φυσικό αρχηγό τους, ο οποίος κρατά πάντοτε θεσμική στάση. Ανεξαρτήτως δε του ποιές ελπίδες μπορεί να τρέφουν, ερήμην του, για την επανάκαμψή του, εν τούτοις οι κινήσεις τους είναι καθαρώς πολιτικοϊδεολογικές, αλλά και αποτέλεσμα του πως αξιολογούν στην πράξη τις κινήσεις που γίνονται, από την νέα ηγετική ομάδα και αν αυτές μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Δηλαδή την επάνοδο του κόμματος στην εξουσία.
Η αύξηση των αναποφάσιστων
Σε αυτήν την φάση, περισσότερο και από τις κινήσεις των βουλευτών που πρόσκεινται στον Κώστα Καραμανλή και που για να εκδηλωθούν ως εσωκομματικό κίνημα, υπάρχουν ειδικοί όροι, η έμφαση από τους δημοσκόπους, όσον αφορά στις προοπτικές της ΝΔ, δίδεται στην στάση της κοινής γνώμης. Μπορεί μεν να αποκλείει η κυβέρνηση προσφυγή στις κάλπες, όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι στις εναλλακτικές λύσεις του πρωθυπουργού υπάρχει και αυτό το σενάριο. Και υπ’ αυτήν την έννοια οι ερευνητές των τάσεων της κοινής γνώμης συνυπολογίζουν τον παράγοντα των αναποφάσιστων, ο οποίος μπορεί μεν να αλλάξει στάση μπροστά στην κάλπη την δεδομένη στιγμή, όμως η ενίσχυση σήμερα του ποσοστού τους, σε συνάρτηση με την μεγάλη κοινωνική δυσφορία απέναντι στην κυβέρνηση, μπορεί να ερμηνευθεί ως ανησυχητικό στοιχείο για την Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό διότι που θα έπρεπε να «εισπράττει» την δυσφορία αυτή με ανάλογο ρυθμό με αυτόν που το εκλογικό σώμα την δείχνει προς την κυβέρνηση.
Αναλύοντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις –τις οποίες βεβαίως τα κόμματα τις αξιολογούν θετικά ή αρνητικά κατά πως τα βολεύει- μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι κατά μέσο όρο ένα ποσοστό που κυμαίνεται από 16%-20% συνιστά σήμερα αδιευκρίνιστη ψήφο. Ένα ποσοστό μεταξύ 23%-25% απορρίπτει τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την Νέα Δημοκρατία. Επομένως από την δεξαμενή του ποσοστού αυτού, τουλάχιστον όπως έχουν σήμερα τα πράγματα δεν πρόκειται να έχει όφελος η ΝΔ. Η αποχή –που και αυτή συνιστά ένα είδος απόρριψης του σημερινού πολιτικού συστήματος- έχει φτάσει το 15%. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ως ανάλογη, προς την αποχή, στάση διαμαρτυρίας ή απόρριψης, την συνειδητοποιημένο ψήφο του ακύρου ή του λευκού –όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, τότε το ποσοστό αυτό της απαξίωσης, με τη συγκεκριμένη στάση, του πολιτικού συστήματος από τους πολίτες φτάνει το 26%.
Όλα αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεδομένου ότι όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης έχουν αποδείξει ότι: Η τελική επιλογή όσων θεωρούνται αναποφάσιστοι ή εκφράζουν, στις δημοσκοπήσεις που προηγούνται των εκλογών, την με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απόρριψη είτε του πολιτικού συστήματος, συνολικώς, είτε των πρώτων κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αυτό που έχει σημασία για την ΝΔ είναι να μπορέσει να πείσει τους σημερινούς αναποφάσιστους ώστε στην μέτρηση της κυβερνητικής αξιοπιστίας, τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία να επιτύχει μία μεγάλη διαφορά σε ποσοστό έναντι του αντιπάλου της. Κάτι που δεν διαφαίνεται σήμερα.
Το κίνημα των 40
Η στάση των «καραμανλικών», ως παράγοντας κλονισμού της εσωκομματικής ενότητας, δεν έχει ως βάση, όπως τονίστηκε πιο πάνω, μία αντιπαλότητα προς το πρόσωπο του κ. Μητσοτάκη, από τη στιγμή μάλιστα που δεν ευνοεί κάτι τέτοιο ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, στον οποίον παραμένει πιστή μία ομάδα 40 βουλευτών.Η αιτία για την οποία, όπως λέγεται, διαμορφώνεται στους κόλπους της ομάδας αυτής μία δυσφορία, ξεπερνά ακόμη και τυχόν προσωπικές πικρίες για τη μη χρησιμοποίησή τους στο κομματικό οργανόγραμμα. Και η αιτία δεν είναι άλλη από την προοπτική και της δικής τους πολιτικής επιβίωσης, η οποία, κατ΄αυτούς, δεν εξασφαλίζεται παρά μόνο με την πρωτιά του κόμματος και με την περαιτέρω ενίσχυσή του στην ελληνική κοινωνία. Και για την ενίσχυση αυτή, πιστεύουν, ότι δεν αρκεί να εκφράζεται από την κοινωνία απλώς η δυσφορία της προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να είναι ιδιαιτέρως πειστική η Νέα Δημοκρατία.
Τινές εκ των βουλευτών αυτών έφεραν ως παράδειγμα κακής ακολουθούμενης τακτικής ότι σε αρκετές περιπτώσεις δημιουργείται η εντύπωση ότι ο κ. Μητσοτάκης «καπελλώνεται» επικοινωνιακά, με την δυνατότητα για κάτι τέτοιο που ο ίδιος παρέσχε. Τη στιγμή μάλιστα που οι πρώτες δημοσκοπήσεις εξ αιτίας της εκλογής του άρχισαν να δείχνουν ότι θα συνιστούσε πλεονέκτημα για την ΝΔ, η εκλογή στη θέση του αρχηγού ενός νέου προσώπου, στην ηλικία.
Ως παράδειγμα της αξιολόγησής τους αυτής για τα σημερινά κομματικά πεπραγμένα αναφέρουν την υπερδραστηριότητα σε όλη την Ελλάδα του σαμαρικού Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος κτίζει το δικό του προφίλ, πανελλαδικώς, σε σημείο ώστε η δραστηριότητα αυτή να αλλοιώνει, ως εντύπωση τουλάχιστον, τους ρόλους των δύο ανδρών. Του αντιπροέδρου και του αρχηγού.
Προσθέτουν επίσης ότι ο κ. Μητσοτάκης έδωσε εσωκομματικές υπερεξουσίες στον, κατά τα άλλα συμπαθή, Κωστή Χατζηδάκη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι το κόμμα –ακόμη και αν αυτή ήτσν η επιλογή στα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα του ίδιου του κ. Μητσοτάκη- διοικείται τόσο από τον κ. Γεωργιάδη όσο και από τον πρώην υπουργό Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, επί Σαμαρά. Κατά τους καραμανλικούς, όλα αυτά έχουν τις επιπτώσεις τους, όσον αφορά στην γενικότερη απήχηση της ΝΔ, εξ αιτίας των εντυπώσεων που δημιουργούνται.
Η ομάδα αυτή των 40 βουλευτών αυτή τη στιγμή τηρεί στάση αναμονής. Ήδη όμως μεταξύ τους συζητούν ότι σε περίπτωση που η τακτική του κόμματος δεν αλλάξει, ώστε να είναι εμφανής η απήχησή του στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επάνοδος της ΝΔ στην εξουσία, τότε θα διαφοροποιηθούν δημοσίως και εμφανώς, με ό, τι κι αν αυτό θα σημάνει για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όπως έλεγε δε βουλευτής της περιφέρειας, μετά την εκλογή του κ. Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές, «εγώ ήμουνα μεταξύ εκείνων που πρωτοστάτησα για την εκλογή το 1997 του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία του κόμματος, διότι έπρεπε να δοθεί νέος αέρας στην ΝΔ. Το ίδιο σκέφτηκα και τώρα για την ανάγκη εκλογής του Κυριάκου....». Αφήνοντας να εννοηθεί ότι, κυρίως λόγω ΣΥΡΙΖΑ, είναι στενότερα τα περιθώρια για τον νέο αρχηγό απ’ ό, τι ήταν για τον Κώστα Καραμανλή.
Σημαίνει, άρα γε, αυτό ότι ο νέος αρχηγός δεν έχει περιθώριο να χάσει ούτε μία εκλογική αναμέτρηση, όπως είχε την δυνατότητα ο Καραμανλής το 2000;
