Στις συναντήσεις που ξεκινούν από σήμερα και πάλι μεταξύ των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Γιώργου Χουλιαράκη με τους επικεφαλής των Θεσμών, θα κριθεί εάν τελικά σημειώθηκε ουσιαστική πρόοδος στα τεχνικά κλιμάκια κυβέρνησης και δανειστών, ή αν η μετάθεση των συζητήσεων σε χαμηλότερο επίπεδο είχε σαν μοναδικό στόχο και αποτέλεσμα την καθυστέρηση των συζητήσεων.
Στο τραπέζι βρίσκεται κατ’ αρχάς η αποκαλούμενη «προσωπική διαφορά» και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η απίστευτη «πατάτα» με το δείκτη μεταβολής μισθών που νομοθέτησε το υπουργείο Εργασίας χωρίς να συνεννοηθεί με την ΕΛΣΤΑΤ, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ελληνική πλευρά να πείσει με τεχνοκρατικά επιχειρήματα για την αποτελεσματική εφαρμογή των όσων προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου. Αντιθέτως, η δυσλειτουργία του ΕΦΚΑ, οι διαφαινόμενες «τρύπες» στα έσοδα από τις εισφορές και η χαμηλή εισπραξιμότητα, αναμφίβολα οπλίζουν με επιχειρήματα το στρατόπεδο των δανειστών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να εξοικονομηθούν τα 1,8 δισ ευρώ που ζητάνε οι δανειστές, θα πρέπει να γίνουν μειώσεις συντάξεων 7% μεσοσταθμικά και μάλιστα από το πρώτο ευρώ.
Στενό μαρκάρισμα δέχεται η ελληνική πλευρά και για μείωση της Εθνικής Σύνταξης, καθώς η θέση του Ταμείου είναι ότι αυτή διαμορφώνεται σε δυσανάλογα υψηλά επίπεδα, δημιουργώντας αντικίνητρα και στρεβλώσεις. Και κάπως έτσι η συζήτηση επιστρέφει στα όσα συζητούνταν πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν η άποψη των ξένων τεχνοκρατών ήταν ότι η Εθνική Σύνταξη θα πρέπει να διαμορφωθεί στα 320 ευρώ.
Το μήνυμα Βίζερ
Το μήνυμα Βίζερ αφήνει αιχμές προς όλες τις πλευρές, για τους σκοπούς τους. Ειδικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δείχνει έντονα επιφυλακτικό για τους αριθμούς και τα στοιχεία που παρουσιάζει η Αθήνα. Επί της ουσίας, οι συζητήσεις είναι ακόμα στην αρχή και όλα τα εκκρεμή θέματα της αξιολόγησης παραμένουν ακόμη ανοικτά, όπως και ήταν πριν τρεις μήνες, με πρόσθετο «αγκάθι» πλέον όμως την προνομοθέτηση όλων των νέων μέτρων που ζητούν τώρα οι δανειστές.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι ίσως όλοι να περιμένουν να περάσουν οι Ολλανδικές εκλογές σε δέκα μέρες, ή και η Γαλλικές ακόμη τον Απρίλιο. Αλλά η απαίτηση για μέτρα από το 2019 παραμένει και το ζητούμενο πλέον είναι να ξεκαθαρίσει το ΔΝΤ πόσο βαθιά θέλει να μπει το «μαχαίρι» σε συντάξεις και αφορολόγητο.
Αν οι μειώσεις αυτές γίνουν απότομα, οι περισσότεροι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα χάσουν «δια μιας», ένα ή και δύο μηνιάτικα. Αν γίνει σταδιακά, θα χάνουν σχεδόν μισό μηνιάτικο κάθε χρόνο, από το 2019 και στα επόμενα χρόνια, ενώ είναι βέβαιο –όπως και στην κυβέρνηση παραδέχονται πλέον– πως κάποιοι δεν θα δουν σχεδόν κανένα όφελος από τα όποια ίσως τα αντίμετρα τελικώς αποφασιστούν και ισχύσουν, εφόσον το επιτρέψουν και οι δημοσιονομικές συνθήκες.
