Η διατήρηση από την Αγκυρα της αδιαλλαξίας της, όπως επιβεβαιώνεται από τις τελευταίες προκλήσεις στο Αιγαίο αλλά και την συμπεριφορά, με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, των Τούρκων στη Θράκη, όπου υπάρχει μουσουλμανικό στοιχείο αλλά είναι Έλληνες πολίτες, καθιστά ιδιαιτέρως επίκαιρη μία απόπειρα αξιολόγησης της εξωτερικής πολιτικής που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα απέναντι στην Τουρκία, προκειμένου να δούμε μήπως θα πρέπει να αλλάξουμε στόχους και τακτική.
Το βέβαιο είναι ότι η διαπιστωμένη ικανότητα της τουρκικής διπλωματίας, με τους μακροπρόσθεσμους στόχους και την υπομονετική τακτική, που εκμεταλλεύεται είτε τα σφάλματα της ελληνικής πολιτικής, είτε τον εφησυχασμό μας είτε τις κατά καιρούς πολιτικές διενέξεις στο εσωτερικό της χώρας, θα πρέπει να ωθήσει και την ελληνική πλευρά να αναθεωρήσει ορισμένα δεδομένα. Υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει υπουργός Εξωτερικών και όχι ο ανύπαρκτος κ. Βενιζέλος, την έλλειψη του οποίου καλείται να αναπληρώσει, αναλόγως των τουρκικών προκλήσεων, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης.
Η αναθεώρηση της ελληνικής στάσης κρίνεται αναγκαία, διότι, μέχρι σήμερα, προφανώς η ελληνική εξωτερική πολιτική, δεν ήθελε να λάβει υπ' όψιν της την ιδιαιτερότητα των σχέσεών μας με την Τουρκία, σχέσεων που εμφανίζουν και μια μοναδικότητα στην Ευρώπη: Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα με εδαφικές βλέψεις, οι οποίες διατυπώνονται μάλιστα και επισήμως. Οι στόχοι της δε αυτοί, διαμορφώνονται και από έναν ψυχολογικό παράγοντα που, καθώς φαίνεται, επιμένει να τον παραγνωρίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική. Και ο παράγοντας αυτός δεν είναι παρά η σχέση του παλαιού κατακτητή και του απελευθερωμένου «υπόδουλου». Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με την απελεύθερωση άλλων λαών, η ελληνική λύτρωση προήλθε από μία πανεθνική νίκη, την οποία, ιστορικά, ο αντίπαλος δεν έχει ξεπεράσει, στο μέτρο μάλιστα που η θεωρητική αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτελεί, στο πλαίσιο του Πανισλαμικού Ιδεώδους, την Τουρκική Μεγάλη Ιδέα. Με άλλα λόγια, λαμβάνοντας υπ' όψιν τα ιστορικά προηγούμενα, η εξωτερική πολιτική απέναντι στην Τουρκία θα πρέπει να διαμορφωθεί περισσότερο με γνώμονα την ποιοτική υπεροχή και λιγώτερο επι τη βάσει λύσεων, τη μακροβιότητα των οποίων, έχουμε συνηθίσει να την καθορίζει τελικώς, κατά μονομερή τρόπο η τουρκική πλευρά.
Βεβαίως η Τουρκική υπεροπλία έχει μεταβάλει τον συσχετισμό δυνάμεων, εξ αιτίας
κυρίως της αδρανειας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, επι σειράν ετών, να προωθήσουν εγκαίρως ένα αξιοπρεπές εξοπλιστικό πρόγραμμα. Αυτό που ενδιέφερε τους αρμόδιους της εποχής εκείνης ήταν, όπως αποδείχτηκε, οι μίζες. Αυτή όμως η υπεροπλία αποτέλεσε ένα βασικό πλεονέκτημα για την Αγκυρα, που δικαιολόγησε όλες τις υποχωρήσεις που είχαν κάνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αρχίζοντας από τα Ιμια και τη συμφωνία της Μαδρίτης και καταλήγοντας στους S-300 που ποτέ δεν εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο και τον Οτσαλάν.
Ομως, εφ' όσον είναι αυτή η πραγματικότητα, την οποία, δεν μπορεί να ανατρέψει αμέσως η ελληνική Κυβέρνηση, ειδικώς υπό καθεστώς οικονομικής κρίσης, τουλάχιστον ας διαφοροποιήσει την εξωτερική πολιτική, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία. Η αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων από μία χώρα, θα μπορούσε να βασισθεί όχι μόνο στην στρατιωτική υπεροπλία, πολύ περισσότερο όταν μία χώρα όπως η Ελλάδα, απεύχεται τη λύση μιάς δυναμικής αντιπαράθεσης. Θα μπορούσε να βασισθεί και στις δυνατότητες των διπλωματικών ελιγμών και στην καλλιέργεια συνθηκών που, εκ των πραγμάτων θα αποτρέπουν επικίνδυνα ενδεχόμενα και απευκταίες διευθετήσεις. Θα υπενθυμίσουμε, ως σχετικό παράδειγμα, αυτό που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θερμός υποστηρικτής κάποτε, της πολιτικής του «Βυθίσατε το Χόρα», ο οποίος, στη συνέχεια διατύπωσε μία νέα θεωρία: « Δεν μας ενδιαφέρει ο στρατηγικός ρόλος που οι Αμερικανοί εχουν στο μυαλό τους για την Τουρκία και το πόσο επιθυμούν τον στρατό της. Αρκεί να είμαστε σίγουροι, πως αυτή η τουρκική δύναμη, δεν θα στραφεί ένα πρωί προς τα δυτικά, όπως έκανε στην Κύπρο»!
