Η Alpine επιστρέφει δυναμικά και εμείς δοκιμάζουμε τη νέα A110 βάζοντάς την απέναντι και στην original. Αυτοκίνητα και άνθρωποι διαφορετικών εποχών έχουν ως κοινό παρονομαστή το πάθος για τον δρόμο.
Ο Jean-Pierre Limondin, είναι πίσω από το τιμόνι του μικρού κίτρινου Alpine A110, σε μισή ώρα που θα φτάσει στον προορισμό του, θα ξέρει ακριβώς πόσο καλή ήταν η διαδρομή, αν έκανε προσωπικό ρεκόρ και αν οι επεμβάσεις του στο μικρό Alpine άξιζαν τον κόπο. Βλέπετε, η δουλειά του είναι ακριβώς αυτή: έχει την ευθύνη της εξέλιξης του A110 της μικρής σε εταιρικό μέγεθος Alpine, η οποία έχει καταφέρει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να συζητιέται από τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα αυτοκίνητα. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, το όνομα Alpine μπαίνει και σε ίδιες προτάσεις με αυτό της Porsche και αυτό λέει πολλά.
«Ήμουν νέος και είχα την τρέλα της ηλικίας να με οδηγεί», μου λέει τώρα γελώντας ο 78χρονος Limondin, με την εμφάνισή του να παραπέμπει σε άνθρωπο που είναι τουλάχιστον 20 χρόνια νεότερος. «Κάθε Παρασκευή έφευγα για το εξοχικό μου που είναι 250 μίλια από τη Διέπη. Εκεί περνούσα το Σαββατοκύριακο και επέστρεφα την Κυριακή για να είμαι νωρίς το πρωί της Δευτέρας στη δουλειά. Κάθε φορά είχα ως στόχο να κάνω τη διαδρομή πιο γρήγορα από ότι την προηγούμενη μέρα» συνεχίζει γελώντας.
Ο Limondin ξεκίνησε να δουλεύει στην Alpine το 1963 (η εταιρεία ιδρύθηκε στις 6 Ιουλίου του 1955) επειδή τον συνεπήρε η ιστορία του ιδρυτή της. Ο Jean Rédélé, ο ιδρυτής της Alpine, ήταν ο dealer της Renault στη Διέπη και πουλούσε τα μοντέλα της γαλλικής εταιρείας, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε αγώνες οδηγώντας το «πουσαρισμένο» του 4CV («ΚατρΣεΒό» για τους παλιότερους). Οδηγός του για τη δημιουργία της Alpine ήταν το πάθος του για τους αγώνες, ο ενθουσιασμός και οι φιλοδοξίες του να κάνει κάτι διαφορετικό και επιτυχημένο.
Ο Limondin θυμάται πως είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον του εγγράφως για να δουλέψει κοντά στον Rédélé και για τρεις εβδομάδες περίμενε απάντηση, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τότε αποφάσισε να πάει στη Διέπη για να τον δει από κοντά. Έφτασε στο γραφείο του και εκείνος, αφού του ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση «λόγω φόρτου εργασίας», όπως του είπε, κάθισε να μιλήσει με τον Limondin. «Του εξήγησα πως είχα σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός, κάτι που δεν είχε και μεγάλη σχέση με το αντικείμενο, αλλά ο Rédélé μού είπε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μιας και ήθελε να εκπαιδεύει ο ίδιος τους ανθρώπους του στη φιλοσοφία της Alpine». Η επόμενη Δευτέρα βρήκε τον Limondin να δουλεύει στο sport πρωτότυπο M63. Ήταν μόλις 23 χρονών.
Το Alpine Gordini Μ63 ήταν το πρώτο αγωνιστικό που έφτιαξε η Alpine. Βασιζόταν στο A110 παραγωγής και είναι αυτό ακριβώς το μοντέλο που σκέφτεται κανείς όταν ακούει τη λέξη «Alpine».
Το Α110 ήταν η εξέλιξη του Α108 της Alpine και έχει μείνει στο θυμικό των περισσότερων rally addicts λόγω της ξεχωριστής του ομορφιάς. Η σχεδίαση του Michelotti, με τα μηχανικά μέρη της Renault, έκαναν θαύματα σε κάθε είδους αγώνα όπου συμμετείχε το μικρό coupé. Οι αναλογίες του αμαξώματος από fiberglass άγγιζαν το τέλειο και με την κομψή του εμφάνιση, κατάφερνε να κάνει τη διαφορά από τους πολύ ογκώδεις και συγκριτικά άχαρους σε εμφάνιση ανταγωνιστές, σε ειδικές διαδρομές με χιόνια ή στεγνή άσφαλτο. Η εικόνα του A110 με τους προβολείς της Cibie να κοσμούν τη χαριτωμένη, κατά τα άλλα, «μουσούδα» του στις προαναφερθείσες συνθήκες είναι πολύ οικεία σε όσους ασχολούνται με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και την ιστορία του.
Η πολιτική έκδοση του μοντέλου έκανε το εμπορικό της ντεμπούτο στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού το 1962. Το Alpine A110 αποδείχτηκε εξαιρετικό όχι μόνο στον στίβο των ράλι αλλά και στις συγκρίσεις με τον κραταιό -τότε- ανταγωνισμό στο πλαίσιο αγώνων αντοχής, όπως ήταν ο 12ωρος αγώνας στο Sebring το 1966, στον οποίο το Α110 πήρε τη νίκη στην κατηγορία του αλλά και η 1η θέση γενικής στον αγώνα του Monte, το 1971.
Ο Limondin αγόρασε το πρώτο του Α110, ένα 1300G, το 1968 και ήταν αυτό που είχε το μοτέρ του R8 Gordini στο πίσω μέρος. «Χρειάστηκε να πάρω ένα δάνειο για να το αγοράσω, αλλά όταν βρέθηκα για πρώτη φορά πίσω από το τιμόνι του ένιωσα σαν το μικρό παιδί που του είχαν αγοράσει επιτέλους το παιχνίδι που περίμενε χρόνια».
Σήμερα ο Limondin μας φιλοξενεί σε ένα άλλο πράσινο Alpine A110. Αυτό έχει τώρα και δεν θα μπορούσε να μην είναι κάτι ξεχωριστό. Με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο το εργοστάσιο ολοκλήρωσε τον κύκλο των εργασιών του. Το πράσινο Α110 παραδόθηκε στις 28 Ιουλίου του 1977 στον ιδιοκτήτη του και λίγο καιρό μετά το εργοστάσιο έκλεισε. Μάλιστα, οι εργαζόμενοι που ολοκλήρωσαν τη συναρμολόγηση είχαν προσαρμόσει μια σκούπα στον πίσω προφυλακτήρα, ως αναφορά στο αντίστοιχο αυτοκίνητο που ακολουθεί τους αγωνιζόμενους του ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας και σηματοδοτεί με τον τρόπο αυτό το ότι έχει περάσει και ο τελευταίος ποδηλάτης.
Ο Limondin κάθεται μέσα στο αυτοκίνητό του και «κουμπώνει», όπως το κουκούτσι στο αβοκάντο. Το Α110 είναι πολύ στενό και στριμώχνει τον οδηγό του, όμως ο Limondin δείχνει ιδιαίτερα άνετος. Κάθεται με μια πολύ χαλαρή γωνία στα χέρια που ακουμπούν στο τριάκτινο sport τιμόνι εποχής, τα πόδια του είναι τεντωμένα και βρίσκουν το σετ των τριών πεντάλ -που και αυτά είναι στριμωγμένα- με χαρακτηριστική ευκολία. Από τη θέση του συνοδηγού διακρίνω τις άσπρες κάλτσες του και τα loafers που φοράει να κινούνται με άνεση και ακρίβεια πάνω στα πεντάλ. Δεν έχω προλάβει να συνηθίσω τη χαρακτηριστική μυρωδιά του παλιού αυτοκινήτου που είναι παντού στην καμπίνα, αλλά ούτε και να σταματήσω να χαζεύω τις λεπτομέρειες του ταμπλό, όταν ο Limondin έχει φτάσει στα όρια της πόλης και βγαίνει στο επαρχιακό δίκτυο. Η άσφαλτος είναι σχετικά υγρή λόγω της πρόσφατης βροχής, αλλά ο Limondin δεν δείχνει να πτοείται. Φρενάρει πολύ λίγο, ελάχιστα πριν από την πρώτη στροφή, και βάζει τη μουσούδα του A110 στο εσωτερικό, θεωρώντας δεδομένο πως θα βρει πρόσφυση και θα στρίψει. Κρατάω την αναπνοή μου, αλλά αποδεικνύεται πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ, αφού το αυτοκίνητο στρίβει χωρίς πρόβλημα με τα -αρκετά- χιλιόμετρα στο κοντέρ που του έχει ορίσει ο Limondin, συνυπολογίζοντας και τη μεγάλη ηλικία των γέρικων Michelin.
«Ο κινητήρας είναι μόνο 1.600 cc, αλλά το βάρος του αυτοκινήτου δεν ξεπερνάει τα 790 κιλά – και αυτό είναι το σημαντικότερο», μας λέει ο Limondin που δεν σταματάει να χαμογελά. «Οδηγώντας το είναι σαν παιχνίδι. Τόσο ευέλικτο και γρήγορο. Συμμετέχω σε αγώνες ερασιτεχνών και track days, βάζοντας ένα σετ competition λάστιχα και μια ανάλογη εξάτμιση την ώρα που φτάνω στην πίστα. Ε, τότε είναι που το αυτοκίνητο γίνεται τόσο καλό που ξεπερνάει τις δικές μου ικανότητες!» λέει και ο ενθουσιασμός του δεν κρύβεται. Ταυτόχρονα, ο Limondin κάνει μύτη-τακούνι, κατεβάζει 2η ταχύτητα και μπαίνει με φόρα σε μια μικρή πλατεία. Παίρνει την τρίτη έξοδο για τον δρόμο που ακολουθεί την ακτογραμμή για να φτάσουμε εκεί όπου μας περιμένει το νέο Alpine. Το μοντέλο που θα γράψει τις νέες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας της μάρκας.
Το νέο Alpine A110 παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Εκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης το 2016 ως πρωτότυπο. Με δεδομένο και ότι τα πρώτα αυτοκίνητα θα αρχίσουν να διατίθενται μέσα στο 2018, το μάτι σου μένει να περιεργάζεται τις εντυπωσιακές λεπτομέρειες. Βλέποντάς το, σου δημιουργούνται πολλές ερωτήσεις, αλλά ευτυχώς έχουμε κοντά μας τον αρχιμηχανικό David Twohig για να μας δώσει τις ανάλογες απαντήσεις. Είναι άλλωστε ο επικεφαλής μηχανικός για την εξέλιξη του νέου Α110. Ξεκίνησε να δουλεύει το 1992 στο τεχνολογικό κέντρο της Nissan, στο Cranfield. Πέρασε και δύο χρόνια στην Ιαπωνία, για να φτάσει να υπολογίζεται ως στέλεχος στη δημιουργία του πρώτου Qashqai.
Το 2006 ο Twohig μετακινήθηκε στη Renault και άρχισε να ασχολείται με το ηλεκτρικό Zoe. «Το 2011 ο Ghosn (CEO της Συμμαχίας) ανακοίνωσε το νούμερο των 6,3 δισ. ευρώ που θα ήταν το ποσό της επένδυσης στις νέες τεχνολογίες. Είχα στην εποπτεία μου 400 μηχανικούς – μιλάμε για πολύ μεγάλη ευθύνη». Το 2013, ο Twohig δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από την Alpine και η αντίδρασή του ήταν πρώτα να συμφωνήσει και μετά να ρωτήσει τι πόστο θα αναλάβει. Αφού άκουσε το project, δέχτηκε με χαρά τη θέση που του προτάθηκε. Οι βασικές αρχές για την κατασκευή του νέου μοντέλου είχαν αποφασιστεί, αλλά αυτό ήταν και το μόνο χειροπιαστό που είχε ο Twohig στη διάθεσή του για να προχωρήσει.
«Πήρα κάποιους από τους νεότερους του project Zoe, γιατί είναι απαραίτητο το πάθος των συνεργατών στην Alpine, αλλά χρειάζεται και η τεχνοκρατική προσέγγιση του συμβουλίου μιας εταιρείας. Φτάσαμε να είμαστε 130 άτομα, που τώρα λιγοστεύουν αλλά και πάλι, σαν αριθμός, οι 130 είναι πολύ λίγοι για ένα τέτοιο project», μας λέει ο Twohig που πρακτικά ηγήθηκε της αναγέννησης της Alpine.
«Ενας φίλος μου, που είναι φανατικός της Alpine, μόλις έμαθε ότι έπιασα δουλειά στην εταιρεία μού πρότεινε να πάρω το αυτοκίνητό του για ένα Σαββατοκύριακο. Ηταν ένα Α110 προετοιμασμένο για αγώνες και ως τέτοιο είχε και κάποιες δυσκολίες για τον οδηγό στη νορμάλ χρήση. Από την πρώτη μου βόλτα με αυτό, όμως, κόλλησα με το πόσο ευέλικτο είναι, πόσο ευχάριστη είναι η αίσθηση του χαμηλού καθίσματος, αλλά και τα πλεονεκτήματα που δίνουν τόσο το χαμηλό βάρος όσο και η αμεσότητα στις αντιδράσεις από το τιμόνι αλλά και η απόκριση του κινητήρα. Η ανάρτηση μπορεί να φαίνεται χαμηλή, αλλά λειτουργεί φανταστικά σε κάθε είδους δρόμο και κάνει τις όλες τις διαδρομές εξαιρετικά ευχάριστες για τον οδηγό».
Το να κρατηθεί το βάρος του αυτοκινήτου σε χαμηλά επίπεδα ήταν μία από τις βασικές αρχές που έπρεπε να τηρηθούν στην κατασκευή του νέου μοντέλου. Το πλαίσιο είναι από αλουμίνιο και για να υπάρξει καλύτερη κατανομή του βάρους το ντεπόζιτο του καυσίμου είναι ακριβώς πίσω από τον εμπρός άξονα. Ο κινητήρας του νέου Α110 είναι turbo με χωρητικότητα 1,8 λίτρων και η κίνηση μεταδίδεται στους πίσω τροχούς μέσω ενός αυτόματου κιβωτίου επτά σχέσεων με διπλό συμπλέκτη της Getrag. Εκφράζω τον ενδοιασμό μου για το πόσο άμεση μπορεί να είναι η απόκριση ενός κινητήρα turbo, αλλά ο Twohig με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι το turbo είναι μικρό και βρίσκεται τοποθετημένο πολύ κοντά στην πολλαπλή εισαγωγής – άρα και το lag είναι περιορισμένο. «Αυτή η επιλογή είναι κρίσιμη», μου λέει, «όπως και ο ήχος από την ειδικά σχεδιασμένη εξάτμιση, που έχει ιδιαίτερα ευχάριστη χροιά». Από αλουμίνιο είναι κατασκευασμένα και τα μέρη του αμαξώματος, την ευθύνη των οποίων έχει η CECOMP, που είναι μια από τις καλύτερες εταιρείες διαμόρφωσης αλουμινένιων panels με έδρα στην Ιταλία. Τα μέρη του αμαξώματος δεν έχουν συγκολληθεί με τη συνηθισμένη μέθοδο των σύγχρονων αυτοκινήτων, αλλά έχουν σφραγιστεί μεταξύ τους, βοηθώντας τόσο στην καλή εικόνα με τους τέλειους αρμούς μεταξύ των τμημάτων του αυτοκινήτου όσο και στη συνολική ακαμψία.
Η ανάρτηση αποτελείται από διπλά σφυρήλατα αλουμινένια ψαλίδια και αυτό είναι το σημείο που η νέα Α110 κάνει τη μεγάλη διαφορά. Τα μάτια του Twohig λάμπουν όταν μας μιλάει γι’ αυτό. Βγάζει τον φορητό υπολογιστή για να μας δείξει πώς η γωνία camber των τροχών του αυτοκινήτου αλλάζει ανάλογα με το φορτίο. «Sorry, αλλά είμαι πολύ ενθουσιασμένος! Οι τροχοί σε κάθε περίπτωση μένουν κάθετοι προς τον δρόμο και αυτό είναι το κλειδί για την εξαιρετική συμπεριφορά του αυτοκινήτου», μου λέει.
«Όταν στρίβεις γρήγορα, αισθάνεσαι πως ο εξωτερικός τροχός δεν θα σε απογοητεύσει. Όσο πιο γρήγορα πας, τόσο περισσότερο πιέζεται το λάστιχο στον δρόμο – και το μαγικό σε αυτή την περίσταση είναι ότι ο οδηγός όλο αυτό το αισθάνεται. Φυσικά, με τη διάταξη αυτή της ανάρτησης έχουμε αποδεχτεί κάποιους συμβιβασμούς. Τα διπλά ψαλίδια απαιτούν πολύ χώρο, οπότε το να έχει το αυτοκίνητο έκδοση με 5λιτρο V8 μοτέρ απλά δεν παίζει. Επίσης, η διάταξη αυτή έχει και υψηλό κατασκευαστικό κόστος. Τα γόνατα MacPherson είναι σημαντικά φθηνότερα και πιάνουν λιγότερο χώρο, αλλά σε σχέση με τα ψαλίδια συμπεριφέρονται σαν σκέτες σιδερόβεργες».
Ο Twohig συνεχίζει: «Κοίτα τα ελατήριά μας! Είναι ίδια με αυτά που χρησιμοποιούνται στις μοτοσικλέτες. Η αντιστρεπτική δοκός εμπρός είναι πολύ λεπτή, έχει διάμετρο 17 χιλιοστά. Όταν όμως το αυτοκίνητο είναι ελαφρύ, δεν χρειάζεται ούτε σκληρά ελατήρια, ούτε παχιές αντιστρεπτικές».
Ο Limondin έχει ήδη κάτσει στη θέση του συνοδηγού προτού ο Twohig ολοκληρώσει τη φράση-κάλεσμα για να τον πάρει μαζί του μια βόλτα με το νέο Α110. «Η πρώτη μου αίσθηση είναι απόλυτα θετική. Μου αρέσουν οι παραπομπές στο παλιό μοντέλο που βρίσκω στην καμπίνα», λέει την ώρα που ο Twohig βάζει μπροστά τον κινητήρα και ο ήχος από την κεντρικά τοποθετημένη εξάτμιση υποδηλώνει ότι κάτι τρέχει εδώ.
Απομακρύνονται από το σημείο, με τους ήχους από το turbo και τη βαλβίδα ανακούφισης να δίνουν το στίγμα των… διαθέσεων που είχε ο Twohig για να δείξει στον «παλιό» τι είχε φτιάξει. Ελειψαν περίπου 15 λεπτά και όταν επέστρεψαν το Α110 ανέδιδε αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά που έχουν τα αυτοκίνητα μετά από μια γρήγορη διαδρομή, με απαιτητικά φρεναρίσματα και δυναμικό στρίψιμο.
https://www.youtube.com/watch?v=rarJj9ZibpM
«Έχει το πνεύμα της Alpine, το original πνεύμα του Rédélé και για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο απ’ όλα», μου λέει ο Limondin. «Στην αρχή έδειξε τόσο πολιτισμένο που σχεδόν απογοητεύτηκα, αλλά η ποιότητα κύλισης και η ρύθμιση της ανάρτησης είναι εντυπωσιακές. Oταν, δε, επιλέγεις το πρόγραμμα Sport και επιτίθεσαι, τότε είναι που πραγματικά βλέπεις το πνεύμα της Alpine να ζωντανεύει. Είναι ένα πραγματικό σπορ αυτοκίνητο: γρήγορο, ευέλικτο και με τη χαρακτηριστική ισορροπία ανάμεσα στην άνεση και την ακρίβεια των χειριστηρίων. Kudos στην ομάδα σου, David, έχετε κάνει εξαιρετική δουλειά».
Το επίσημο λανσάρισμα του μοντέλου έχει προγραμματιστεί για το τέλος του έτους και, όπως όλοι μας, έτσι και ο Limondin τρώγεται να το πάρει στα χέρια του και να το οδηγήσει όπως του πρέπει. Και προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα επιχειρήσει να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ στη διαδρομή από το Παρίσι στη Διέπη.
Θέση οδήγησης
Είναι αυτό που λέμε ότι προσφέρεται για δουλειά και διασκέδαση. Η συνολική ποιότητα είναι προφανώς περισσότερο Renault και λιγότερο Porsche. Τα καθίσματα της Sabelt είναι συγκλονιστικά και ανεβάζουν συνολικά την καμπίνα στα μάτια του οδηγού και του συνοδηγού. Τα διάτρητα αλουμινένια πεντάλ, το κάθετο τιμόνι και η θέση οδήγησης είναι λεπτομέρειες που ξεσηκώνουν τον οδηγό, όπως και τα paddles για τις αλλαγές των ταχυτήτων που εδράζονται στην κολόνα του τιμονιού. Τα προγράμματα λειτουργίας είναι τρία: Normal, Sport και Track, με το δεύτερο να εμφανίζει και ταχύτερες αλλαγές στο κιβώτιο, είτε είναι στην αυτόματη λειτουργία, είτε στη χειροκίνητη. Στο Track, οι αλλαγές γίνονται μόνο χειροκίνητα και το κιβώτιο δεν ανεβάζει αυτόματα όταν ο οδηγός φτάσει στον κόφτη.
Εξοπλισμός
Θα έχει όλα τα καλά. Η Premier Edition φοράει αυτές τις υπέροχες ζάντες της Fuchs, ενώ οι δαγκάνες των φρένων που γράφουν Alpine είναι της Brembo και έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα την εξοικονόμηση βάρους. Τα αμορτισέρ έχουν ελαστικά stop και δεν διαθέτουν ηλεκτρονικό έλεγχο. «Δεν μου αρέσουν τα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα αμορτισέρ. Αναλύοντας τα δεδομένα του κάθε αυτοκινήτου, μπορούμε να έχουμε πάντα, με τις κατάλληλες ρυθμίσεις, την ιδανική απόδοση από τα συμβατικά αμορτισέρ», μας λέει ο γκουρού των αναρτήσεων και του πλαισίου της Alpine, Philippe Merimee.
Πίσω vs Στο κέντρο
Παρόμοια, αλλά διαφορετικά. «Το νέο μοντέλο έχει τον κινητήρα στο κέντρο και ο στρόφαλος είναι εμπρός από τον πίσω άξονα. Η κατανομή του βάρους είναι 44:56 εμπρός-πίσω», μας λέει ο Twohig. Το παλιό Α110 είχε τον κινητήρα πίσω από τον πίσω άξονα, στοιχείο που έκανε -πιο- δύσκολο τον έλεγχο του γλιστρήματος.
Αυτό όμως είναι πρόοδος;
Το Α110 θα διατεθεί μόνο με DCT κιβώτιο ταχυτήτων. Η δικαιολογία της Alpine για την επιλογή αυτή είναι ότι ένα χειροκίνητο κιβώτιο θα αύξανε το βάρος, αλλά θα έκανε και πιο πολύπλοκη την κατασκευή του αυτοκινήτου. Ο Eric Reymann που έχει την ευθύνη για το τελικό προϊόν της Alpine, υπερθεματίζει: «Τα στοιχεία των πωλήσεων της Porsche δείχνουν ότι τη χειροκίνητη Cayman επιλέγει μόνο το 15%-20% των αγοραστών και αυτοί καταλήγουν εκεί επειδή δεν έχουν οδηγήσει το κιβώτιο με το διπλό συμπλέκτη».
Από τη θέση του συνοδηγού
Οι μηχανικοί της Alpine μιλούν με πολύ κολακευτικά λόγια για το παλιό Α110 και έχουν καταφέρει να περάσουν πολλά από τα στοιχεία του στο νέο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πιο σκληρό κομμάτι της πίστας δοκιμών με τη σπασμένη άσφαλτο, οι επιβαίνοντες στο νέο μοντέλο μένουν ατάραχοι. Μετά από αυτό το κομμάτι η πίστα συνεχίζεται με ένα μικρό γεφυράκι που λειτουργεί ως γιαμπ τεντώνοντας τις αναρτήσεις και μια γρήγορη κατηφορική δεξιά στροφή. Πηγαίνουμε με σχεδόν 140 km/h κι εγώ περιμένω ότι κάπου εδώ θα τελειώσει άδοξα η πρώτη μου επαφή με το αυτοκίνητο. Αντιθέτως, όμως, το Α110 ανοιγοκλείνει τις αναρτήσεις του μετά το γεφυράκι και στρίβει χωρίς να το καταλάβω.
Η αίσθηση της ευελιξίας σε συνδυασμό με εξαιρετική σταθερότητα είναι μοναδικές. Το Α110 μπορεί να έχει μόνο 250 ίππους και 32,6 kgm ροπής, αλλά τη διαφορά κάνει το βάρος που δεν φτάνει τα 1.000 κιλά. Αυτό στην πράξη μεταφράζεται σε κορυφαία απόκριση και εξαιρετικές επιδόσεις. Η Alpine κάνει λόγο για 4,5” για τα 100 km/h από στάση-επίδοση που φέρνει το Α110 πολύ κοντά στην Porsche Cayman, η οποία έχει και 100 ίππους παραπάνω.
Το βάζεις σε μια πίστα και το μικρό μοντέλο -με την αντοχή και την απόδοση των φρένων του, τη διάθεσή του για γρήγορο στρίψιμο και την ευελιξία που εμφανίζει- σε κερδίζει ολοκληρωτικά. Είναι και ο ηλεκτρονικός έλεγχος της πρόσφυσης που έχει κάποια στάδια λειτουργίας επιτρέποντας ορισμένα γλιστρήματα στο Α110, που κάνει την οδήγηση αρκετά διασκεδαστική. Το βλέπω στα χέρια του οδηγού- δοκιμαστή της Alpine να περνάει από κάποιες γρήγορες στροφές με διαφορετική επιφάνεια από τη μια μεριά στην άλλη και διακρίνω φοβερή ακρίβεια. Γύρο με τον γύρο, ο Laurent Hurgon που οδηγεί σε κάθε πέρασμα χαϊδεύει με το εμπρός αριστερό ελαστικό του αυτοκινήτου την ίδια μαργαρίτα που έχει φυτρώσει στην άκρη της πίστας.
Με το εξαιρετικό του ζύγισμα, το Α110 δείχνει να μετατρέπεται σε παιχνίδι στα χέρια του Hurgon. Με μια κίνηση στο τιμόνι, το μοντέλο ακολουθεί τη γραμμή που έχει επιλέξει ο οδηγός ακόμα και σε πολύ γρήγορες στροφές μέσα στην πίστα. Κλείνοντας λίγο το τιμόνι, ο Hurgon «σπάει» την πρόσφυση και γλιστράει ελεγχόμενα το πίσω μέρος, ανοίγοντας την τροχιά του, την οποία στη συνέχεια ελέγχει με το γκάζι, θυμίζοντας κάτι από το στυλ του Fangio με το μονοθέσιο εποχής!
Αναδημοσίευση αποσπάσματος από CAR001
