Το δυστύχημα των Τεμπών ανέδειξε τις παθογένειες του ελληνικού δημοσίου. Αλλά αντί να βάζουμε τα αίτια κάτω από το χαλί, όπως έχει συμβεί τόσα χρόνια, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
H πάλαι ποτέ αθώα Αριστερά δεν είναι και τόσο αθώα. Διότι ασκώντας επί μισό σχεδόν αιώνα την δυναμική και βίαιη πολιτική του πεζοδρομίου, συνεχώς λαϊκίζοντας εκ τους ασφαλούς, παρεμπόδιζε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης. Και είναι το ίδιο ένοχη με αυτούς που δεν την έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, διότι η Αριστερά –και οι σοσιαλιστές- τους αποκαλούσε κοινωνικά ανάλγητους.
Έτσι λοιπόν έχουμε δύο ενόχους. Τους βίαιους αντιρρησίες και τους φοβισμένους και συμβιβασμένους πολιτικούς. Υπάρχει και τρίτος ένοχος. Μία κοινωνία που ψήφιζε τα ωραία λόγια που την βόλευαν. Αλλά μετά αγανακτούσε, μετανιωμένη. Όπως τώρα αυτοί που αποδοκίμασαν εκλογικά τον Τσίπρα. Και που συνεχίζουν να μην τον εμπιστεύονται. Κατά πλειοψηφία τουλάχιστον. Όλα εδώ πληρώνονται…
