Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα μέλη των ΛΟΑΤΚΙ αν και μειοψηφία είχαν τον τρόπο να επιτύχουν μία νίκη.
Νίκη έναντι όλων ημών των υπολοίπων. Σκεφτείτε το λίγο. Απαίτησαν κάποιο δικαίωμα το οποίο στην λοιπή πλειοψηφία μοιάζει με παρά φύσιν. Και, εν τούτοις, κατάφεραν με την απαίτηση του δικαιώματος αυτού στο όνομα μιας ισονομίας και ισότητας, να μας κάνουν άνω κάτω. Να διχάσουν την κοινωνία –αν και διχασμός σημαίνει 50-50 και η κοινωνία κατά συντριπτική πλειοψηφία απορρίπτει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων, ή στέκεται αδιάφορη βάσει της κοινής λογικής του τύπου «εδώ ο κόσμος χάνεται...»! Να διχάσουν και τα κόμματα!
Βεβαίως δεν φταίνε αυτοί αλλά εμείς. Είναι συνάνθρωποί μας και τους βλέπουμε με χριστιανική αγάπη και τους συμπονούμε και δεν θα τους κρίναμε αν μία ακραία συμπεριφορά ορισμένων εκπροσώπων τους δεν πυροδοτούσε την κριτική αυτή. Αλλά το να υιοθετούμε την έννοια της ισότητας, δηλαδή το επιχείρημα που προβάλλουν, απέχει πολύ από την λογική που επιβάλει η ίδια η φύση. Ανισότητα θα υπήρχε λ.χ. αν επέτρεπε η κοινωνία σε ένα ζευγάρι ετεροφυλόφιλων να συνάψει γάμο αλλά να απαγόρευε το ίδιο δικαίωμα σε ένα άλλο. Όμως ο γάμος ως μυστήριο θρησκευτικό μάλιστα, καθιερώθηκε ως προϋπόθεση για την δημιουργία μίας οικογένειας και για την εντός των κόλπων της νέας μονάδας δημιουργίας μία νέας ζωής. Τέτοια προϋπόθεση δεν υπάρχει μεταξύ δύο ατόμων τα οποία αδυνατούν να δημιουργήσουν την νέα ζωή που αποτελεί και τον σκοπό της ‘έννοιας της οικογένειας. Αντιθέτως έχει δοθεί από την Πολιτεία, με αναγνώριση και από την κοινωνία, η δυνατότητα δημιουργίας οικογενειακού πυρήνα με το σύμφωνο συμβίωσης. Οπότε μπορούν και τα ομόφυλα ζευγάρια να συγκροτήσουν την δική τους ιδιότυπη οικογένεια. Το στεφανοχάρτι τι το χρειάζονταν; Εκτός από το να προκαλέσουν;
Μπορεί να κατήγαγε την νίκη της, με τα δεδομένα που προαναφέρθηκαν η μικρή κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ. Όμως υπέστη και μία ήττα. Δεν θα υπήρχαν τέτοιες κοινωνικές ή και πολιτικές αντιδράσεις σε βάρος του αιτήματός τους, αν δεν επεδίωκαν να παρουσιάσουν την ιδιαιτερότητά τους ως κανονικότητα έναντι ημών, με τις εμετικές παρελάσεις με στρινκ, στηθόδεσμους και ψηλοτάκουνες γόβες, ή ανδρικά κοστούμια και κτενίσματα, χλευάζοντας τα φύλα στα οποία –θέλουν δεν θέλουν- ανήκουν. Αποτελούν θύματα της ίδιας τους της πρόκλησης και ως τέτοια θα παραμείνουν…
