Τι μαθαίναμε στο σχολείο ότι είναι η τραγωδία; Ποια ερμηνεία της μας έβαζαν να αποστηθίσουμε; «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας μέγεθος εχούσης…δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Μίμησις πράξεως σπουδαίας. Αν η πράξη πάνω στην οποία βασίστηκαν Σοφοκλής, Ευριπίδης και Αισχύλος είναι σπουδαία ως πάθημα ζωής που επιζητεί την κάθαρση, τα ανοσιουργήματα που ανεβάζονται σε Επίδαυρο ποια σπουδαία πράξη μιμούνται παρά τις χυδαίες εκδηλώσεις μιας μερίδας της κοινωνίας, στην οποία η συντριπτική πλειοψηφία δεν ανήκει;
Ρηξικέλευθοι και καινοτόμοι, υποτίθεται, σκηνοθέτες και γενικώς άνθρωποι του θεάτρου δημιουργούν εξαμβλώματα, μεταμορφώνοντας τις τραγωδίες σπουδαίων δημιουργούν που τους θαυμάζει η ανθρωπότητα, σε γελοιώδεις παραστάσεις.
Αδιευκρίνιστο τι μήνυμα θέλουν να περάσουν. Πως άραγε η έννοια του ηθικού χρέους και της δικαιοσύνης θα έφτανε στον εμβρόντητο θεατή αν λόγου χάριν ο Ρώσος χαρισματικός σκηνοθέτης Τριτσιμπίδοφ Γερασίμ που θα ήθελε να ανεβάσει μία μοντέρνα Αντιγόνη, μας την παρουσίαζε να απευθύνεται για να θάψει τον αδελφό της στον Γραφείο Κηδειών «Τάφοι με Θέα – Εκτελούνται και αποτεφρώσεις». Το σχετικό Γραφείο επί της σκηνής θα στεγαζόταν σε κοντέϊνερ εντός του κατά τα άλλα ιερού χώρου της Επιδαύρου και από μεγάφωνο στην στέγη του Γραφείου θα μεταδιδόταν το «Ο Χάρος βγήκε παγανιά μες στην δική μου γειτονιά…».
Και αντί για τον έρωτα του Αίμονα μας παρουσίαζαν μία κόρη του Κρέοντα ερωτευμένη και αρραβωνιασμένη με την Αντιγόνη –γιατί θα είχε περάσει και στα καθ’ ημας ο γάμος μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Και στη θέση του Χορού καλλίπυγοι εκπρόσωποι του «το» και της κατά τα άλλα συμπαθούς κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ, να άδουν με πονηρή σημασία το παλαιό «Χωρίς προώθηση, ποτέ δεν προωθείσαι»…
Η φανταστική αυτή περιγραφή δυστυχώς δεν απέχει από την πραγματικότητα. Μπορεί ο σκηνοθέτης της τελευταίας Μήδειας περί της οποία έγινε δικαιολογημένα πολύς ντόρος να μη είχε την δική μου φαντασία για την γελοιοποίηση της τραγωδίας που ανέβασε, αλλά δεν στερείτο ανοησίας, με το σκουπιδαριό με το οποίο επένδυσε την παράσταση και τις σκηνές κάμπινγκ που παρέπεμπαν στα Μάταλα της δεκαετίας του ΄60. Τον Γερμανό συνάδελφο της συναγωνίστηκε με αξιώσεις Ελληνίς που πρόσηγγισε την δική μου φαντασιακή εκδοχή, όπως περιγράφηκε ανωτέρω, με έναν έξαλλο γκέι και έναν κακοποιούμενο σεξουαλικώς …πελεκάνο.
Υποπτεύομαι ότι έτσι και ένας από τους βιαστές του αρχαίου δράματος ανέβαζε λ.χ. στο Νάσιοναλ Θήατερ στο Λονδίνο Σαίξπηρ με τον Οθέλλο, να φοράει μπαίημπυ ντωλ και γόβες, θα τον είχαν ανασκολοπίσει…
